«Συγκινητική είναι η ανταπόκριση της πόλης για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Ουκρανία», αναφέρουν τα ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης. Στη Μονή Βλατάδων, γυναίκες της ουκρανικής κοινότητας ομαδοποιούν τα είδη πρώτης ανάγκης που έχουν συλλέξει και οργανώνουν όσους εθελοντές έχουν έρθει να βοηθήσουν, έστω και για μία ώρα. Φοιτητές και φοιτήτριες μαθαίνουν να φτιάχνουν κούτες και μετά τις κουβαλούν στα φορτηγά. Ένας ιερέας συντονίζει τα πάντα με απόλυτη ψυχραιμία στα ελληνικά και στα ουκρανικά. «Vzutia, τα παπούτσια στα δεξιά. Kovdry, οι κουβέρτες παραδίπλα. Moloko, τα γάλατα μαζί με τις υπόλοιπες τροφές».
Υπάρχουν οικογένειες που θα επανενωθούν με τα παιδιά τους μέσα στην ημέρα και συγγενείς που επέλεξαν να μείνουν εκεί. Τσεκάρουν συχνά τις ειδοποιήσεις στα τηλέφωνα. Μαθαίνουν τα νέα των συγγενών και του πολέμου με βιντεοκλήσεις, η σύνδεση δεν είναι καλή. Δεν έχει να ρωτήσεις κάτι, ούτε να πεις. Το «όλα καλά θα πάνε» μοιάζει σαν παρηγοριά του ποδαριού. Απλώς βοηθάς όσο και μέχρι εκεί που μπορείς, που λέει και ο ιερέας.
Κατηφορίζοντας από τα Κάστρα κάτω στην Εγνατία, παλιοί συμφοιτητές που πριν έξι χρόνια μαζεύτηκαν σε αυτή την πόλη για να σπουδάσουν, συναντήθηκαν για άλλη μια φορά, με σκοπό να κλείσουν εορταστικά αυτό το κεφάλαιο στην αυριανή ορκομωσία. Οι μόνες κουβέντες που ακούγονται στην ατμόσφαιρα αφορούν το πού θα πάμε για καφέ, σε ποια ταβέρνα θα φάμε το βράδυ και σε ποιο πάρτι θα ξημερώσουμε. Την τελευταία μέρα τους στην Θεσσαλονίκη, βγάζουν μια φωτογραφία, την κρεμούν έξω από το διαμερισματάκι που έκλεισαν για αυτές τις ημέρες και την ανεβάζουν στο Instagram. Χαμογελούν πικρά και αγκαλιάζονται σφιχτά και σύντομα στα ΚΤΕΛ. Στα ηχεία δεν παίζει το soundtrack από το Λόγω Τιμής. Αυτά είναι για τους γονείς μας, όχι για εμάς.
Έξι ώρες ταξίδι σαν να κρατάει τρεις δεκαετίες. Κοιμάσαι με μαυρίλα και ξυπνάς σε άνοιξη. Δεν είναι η Αθήνα, είναι η στάση στη Λαμία. Πέρασες το σύνορο. Αντί για Όλυμπο, δίπλα σου είναι η Οίτη. Όσο πιο αργά μειώνονται τα χιλιόμετρα, τόσο πιο πολύ αυξάνεται ο ύπνος. Κάθε ροχαλητό και ξύπνημα, κάθε ξύπνημα και γλάρωμα. Θα φτάσουμε ποτέ στην Αθήνα ή λες ο οδηγός να κάνει κανένα κόλπο αναστροφής;
Ένας κλαρινοπαίχτης με τα ηπειρώτικα του είναι προάγγελος της γιορτής που απλώνεται στα μονοπάτια του Φιλοπάππου. Οικογένειες σκαρφαλώνουν στα βράχια για να πετάξουν ψηλά τον χαρταετό, παρέες φωτογραφίζονται όπου βρουν παράθυρο στην Ακρόπολη και τουρίστες απορούν για τη γιορτή που στήθηκε αυτοσχέδια. Οι γονείς ετοιμάζουν τον χαρταετό, τα παιδιά ζητάνε την καλούμπα, οι φωνές τους διακόπτονται από το ανοιξιάτικο φτέρνισμα και ο ουρανός γεμίζει με σχήματα. Κοιτάς ψηλά αχόρταγα. Σκέτη ομορφιά που καμιά φωτογραφία δεν μπορεί να αποτυπώσει. Άραγε, γιατί οι χαρταετοί να μην πετούν συχνότερα;