Στις 25 Ιουνίου 1970, η γαλλική Le Monde προέτρεπε το φιλότεχνο κοινό να σπεύσει στο 22ο Salon de la Jeune Sculpture, για να γνωρίσει το σώμα των καλλιτεχνών που με πολυεστέρα, καουτσούκ και αφρώδη υλικά μιλούσαν για το αύριο της γλυπτικής. Ανάμεσα στα ονόματα που ξεχώριζε το άρθρο ήταν και αυτό του «εξαιρετικού» Μιχάλη Κατζουράκη. «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου γλύπτη. Αν και ξεκίνησα σε ηλικία 15-16 χρονών με γλυπτά –γνώριζα, βλέπετε, πολύ καλά τον Γιώργο Ζογγολόπουλο και, όταν εκείνος έφυγε για Ιταλία, μου άφησε το ατελιέ του–, δεν αισθάνομαι ότι ανήκω εκεί», λέει. Όταν ρωτούν την ιδιότητά του, απαντά πως είναι ζωγράφος. Με σημαντικές διακρίσεις, σε διεθνές επίπεδο, στον τομέα του γραφιστικού σχεδιασμού και του design, ο Κατζουράκης παντρεύει στο έργο του διαφορετικά μέσα, υλικά και τεχνικές. Ξεκίνησε από παραστατικά έργα στην πρώτη του ατομική έκθεση, το 1955, και σιγά σιγά προσχώρησε στη γεωμετρική αφαίρεση. «Δεν είναι απόλυτα αληθές αυτό», με διορθώνει. «Δεν άφησα κάτι για να πάω κάπου αλλού. Οι αφορμές των έργων μου έχουν πάντα να κάνουν με το περιβάλλον. Υπάρχει πάντα μια συγκεκριμένη ιδέα πίσω από κάθε σχήμα. Δεν είναι πως η γεωμετρία μού έδωσε κάποια ιδιαίτερη ελευθερία, απλώς επέλεξα να δουλέψω με αυτόν τον τρόπο».
Στην έκθεση Open Box 1968-1970 που επιμελείται ο Χριστόφορος Μαρίνος στην γκαλερί Roma, παρουσιάζονται πολλά από τα μινιμαλιστικά έργα δύο και τριών διαστάσεων που ο καλλιτέχνης είχε δείξει στο Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας το 1969. Οι κριτικές ήταν τότε παραπάνω από ενθουσιώδεις και έκαναν λόγο για έναν δημιουργό που κινείται «πέρα από τα καθιερωμένα σχήματα και μέσα» και που τα «αντικείμενά» του ήταν απόλυτα ενταγμένα στο σήμερα, κατορθώνοντας να επηρεάσουν «τον θεατή με τρόπο ζωντανό και χαρούμενο».
Πιο σημαντικό ακόμα από άποψη ιστορικού πλαισίου, σύμφωνα με τον κ. Μαρίνο, ήταν το κείμενο που υπέγραφε ο Ζογγολόπουλος στο φυλλάδιο της έκθεσης, δεδομένου ότι τότε ήμασταν στην αρχή της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, με νωπές τις μνήμες από τις εξεγέρσεις του 1968. «Κατά τον Ζογγολόπουλο, ο “συγκρατημένος λυρισμός” των γλυπτικών και ζωγραφικών κατασκευών του Κατζουράκη και η “πλαστική ισορροπία” που τις διακρίνει λειτουργούσαν ως αντίδοτο απέναντι στην ταραχώδη εποχή».
ΙΝFO
Έως 30/04, Γκαλερί Roma, Ρώμα 5, Αθήνα, roma-gallery.com.