Όλα ξεκίνησαν από τα σπίτια που επισκεπτόταν η Κέιτ Όλιβερ όταν ήταν παιδί. Βρισκόμαστε σε μια μικρή πόλη στις μεσοδυτικές πολιτείες της Αμερικής. Φτιάξτε την εικόνα στη φαντασία σας. Στη μέση ενός αχανέστατου κάμπου βρίσκεται ένας τόπος που αποτελείται από φαρδείς δρόμους όπου απαγορεύεται το παρκάρισμα, από μονοκατοικίες με κήπο και βεράντα, χωρίς δημόσιες συγκοινωνίες. Κάθε φορά που περνούσε το κατώφλι ενός σπιτιού, η Κέιτ παρατηρούσε ό,τι βρισκόταν μέσα σ’ αυτό: τα έπιπλα, τις οικιακές συσκευές, τους τοίχους, τα διακοσμητικά αντικείμενα, το πώς εκείνοι που διέμεναν κινούνταν στους χώρους του. Σε μια δύσκολη προεφηβεία, βρήκε καταφύγιο στην τοπική βιβλιοθήκη και στα βιβλία με θέμα το ντιζάιν και τη διακόσμηση: Ατέλειωτο ξεφύλλισμα στις ιλουστρασιόν σελίδες και ασταμάτητο χάζι στις φωτογραφίες με τους καλοσχεδιασμένους εσωτερικούς χώρους.
Η Κέιτ δεν ένιωσε ποτέ μέρος της κοινωνίας όπου ζούσε. Δεν ήταν ότι κυνηγούσε τη μεγάλη ζωή, απλώς ονειρευόταν να φύγει μακριά και να νιώσει ελεύθερη, να ξανοιχτεί σε άγνωστους δρόμους, να μπερδευτεί με τις πινακίδες σε μέρη που είχε αντικρίσει μόνο στον μισοσκισμένο χάρτη. Επίσης ονειρευόταν ένα σπίτι που θα μπορεί να την ακολουθεί στο ταξίδι, ένα σπίτι που θα αποτελείται από όλα εκείνα τα ερεθίσματα που γεννήθηκαν από τα ξεφυλλίσματα στα φωτογραφικά λευκώματα. Μαζί με τη σύζυγό της, Έλεν Πρας, ξεκίνησαν να επιδιορθώνουν μισοδιαλυμένα τροχόσπιτα με τις δικές τους σχεδιαστικές πινελιές. Η ιδέα τους δεν ήταν πρωτότυπη. Ήδη στην Αμερική υπάρχει μια μικρή, ανοργάνωτη κοινότητα ανθρώπων που επιδιώκουν τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Ωστόσο, μετέτρεψαν ένα κοστοβόρο χόμπι σε ένα επικερδές επάγγελμα και κατόπιν συγκέντρωσαν σε ένα λεύκωμα τις ιστορίες των ανθρώπων που ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία με εκείνες, φτιάχνοντας τα δικά τους «μοντέρνα τροχόσπιτα».
«Θα μπορούσαμε μέσα από μια νομαδική ζωή να βρούμε την πληρότητα που ψάχνουμε, με τρόπο που να υποστηρίξουμε την οικογένειά μας και τα χρέη του δανείου;» γράφουν οι Κέιτ και Έλεν στο The Modern Caravan: Stories of Love, Beauty and Adventure on the Open Road. Αυτός ήταν ο κύριος προβληματισμός τους. Ολονύχτιες συζητήσεις, ερωτήματα γεμάτα αμφιβολίες. Για να διαβάζετε αυτό το κείμενο, μπορείτε να υποθέσετε πού κατέληξαν οι προβληματισμοί τους. Σε πείσμα των φίλων και συγγενών, πούλησαν όλα τους τα υπάρχοντα και διέθεσαν τα χρήματα στην ανακατασκευή ενός τροχόσπιτου Airstream του 1957. Χρειάστηκε σκληρή δουλειά. Αφενός για τη διατήρηση του προϋπολογισμού, αφετέρου για τον συνυπολογισμό όλων των παραμέτρων της κατασκευής: τροφοδοσία με τρεχούμενο νερό, μπαταρία με υψηλές αντοχές, βάρος των επίπλων και των υλικών που θα διακοσμούσαν τον χώρο (δίλημμα: πλακάκι ή fiberglass;) και τόνοι υπομονής και χειρωνακτικής εργασίας. Ο στόχος τους ήταν να δημιουργήσουν έναν χώρο με μια ενιαία διακόσμηση που θα εξέπεμπε τη ζεστασιά μιας σταθερής στέγης. Έπειτα από περίπου έναν χρόνο, ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή ξεκίνησε.
ΤΟ ΒΟΛΙΚΟ ΞΕΒΟΛΕΜΑ
Για τον Κέβιν και τη Μάντι Χόλες, όλα ξεκίνησαν από το ξεβόλεμα. «Ήθελα να σταματήσω να ζω βολικά· χωρίς να χρειάζεται να έχω το μάρκετ δίπλα μου, χωρίς να νοιάζομαι για τα ρούχα που φοράω καθημερινά. Χρειάζομαι τον χώρο για να παίρνω τις δικές μου αποφάσεις», εξήγησε η Μάντι συζητώντας με την Κέιτ Όλιβερ για τις ανάγκες του ρεπορτάζ του λευκώματος. Το ζεύγος Χόλες είχε ερωτευτεί τη νομαδική ζωή, απέκτησαν ένα μεταχειρισμένο τροχόσπιτο κι έκαναν τις απαραίτητες επισκευές, ώστε να στεγάσουν δραστηριότητες που θα τους απέφεραν χρήματα: εκείνη θα έφτιαχνε κοσμήματα στο γκαράζ, εκείνος θα σχεδίαζε την εφαρμογή του και θα έκανε τα διαδικτυακά του μίτινγκ στην κουζίνα. Οι χώροι μέσα στο τροχόσπιτο ξεχωρίζουν χάρη στις διαφοροποιήσεις χρωμάτων και υλικών. Στην κουζίνα επέλεξαν να διατηρήσουν τη φωτεινότητα και την αύρα που προσέφερε το άσπρο της οροφής και του πατώματος και πρόσθεσαν μόνο σμαραγδί πλακάκια σε σχήμα εξαγώνου. Με ένα μπάτζετ κοντά στα 25.000 δολάρια και επισκευές που κράτησαν έξι μήνες, ο Κέβιν και η Μάντι συμφωνούν πως, «όσο εξαντλητική κι αν ήταν [σ.σ.: η ανακατασκευή του], ήταν μία από τις ασχολίες που ως ζευγάρι μάς έδωσε τη μεγαλύτερη ικανοποίηση».
Ο ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ
Ένα απωθημένο που γνωστοποιήθηκε στο τραπέζι του πρωινού καφέ ήταν η αιτία για την πρώτη μεγάλη αγορά που έκαναν η Τζένι και η Τσέλσι Γουάιλντερ. Ήταν ένα Airstream Overlander του 1958, στο οποίο η Τσέλσι ονειρευόταν να μείνει από τότε που πήγαινε σχολείο. Ο αρχικός τους ενθουσιασμός καταποντίστηκε σύντομα από τα έξοδα και τον χρόνο που έπρεπε να ξοδέψουν και οι δυο τους για την ανακαίνιση του τροχόσπιτου. Αν και ονειρεύονταν να ταξιδέψουν με αυτό, τελικά νοίκιασαν μια αυλή στο Πόρτλαντ του Όρεγκον και φύτεψαν έναν κήπο γύρω του. Για την τελική διαμόρφωση του τροχόσπιτου χρειάστηκαν τριάμισι χρόνια, μέσα στα οποία η Τσέλσι βρήκε δουλειά ως εργάτρια σε κατασκευαστική εταιρεία, ώστε να εκπαιδευτεί για τις ανάγκες του νέου της σπιτιού. Κάθε αρχή και δύσκολη, που λένε. Τίποτα δεν ήταν στρωμένο με ροδοπέταλα. Φλέρταραν έντονα με την ιδέα να τα παρατήσουν, αλλά έπαιρναν δύναμη από το όραμά τους. Εγκατέστησαν από την αρχή όλα τα ηλεκτρονικά συστήματα και μόνωσαν αποτελεσματικά τα παράθυρα. Παρατηρώντας από απόσταση τα έπιπλα που έφτιαξαν, συνειδητοποίησαν πως «τίποτα δεν θα γινόταν χωρίς την προσπάθεια ή την ενέργεια της άλλης».
Με αυτή την ενέργεια θα συμφωνούσαν και ο Μπεν και η Μάντι Τάκερ, που ανακατασκεύασαν ένα σχολικό λεωφορείο για να αποδράσουν από τις ρουτίνες τους. Ωστόσο, τα σχέδιά τους κολλούσαν συνεχώς σε καινούργια εμπόδια και χρειάστηκαν ο ένας την υποστήριξη του άλλου για να καταφέρουν να χτίσουν το δικό τους καραβάνι. «Το Instagram δίνει μια ωραία εικόνα, αλλά έχουμε κακές μέρες όπως όλοι. […] Δεν προσπαθούμε να κάνουμε τις ζωές μας να φαίνονται τέλειες, αλλά δουλεύουμε απίστευτα σκληρά για να γίνουν πραγματικότητα αυτά που θέλουμε». Θέλει θυσίες το σπίτι των ονείρων μας.
ΙΝFO → The Modern Caravan: Stories of Love, Beauty and Adventure on the Open Road της Κέιτ Όλιβερ. Αναζητήστε το στην ιστοσελίδα themoderncaravan.com