«Ό,τι πιο κοντινό σε θάλασσα», γράφεται κάτω από ένα στόρι στο Instagram. Στη φωτογραφία απεικονίζεται μια γυναίκα που παλεύει να φτάσει στην αντίπερα όχθη της Εθνικής Αμύνης, την ώρα που η οδός έχει μετατραπεί σε έναν λασπωμένο χείμαρρο. Μια ωριαία νεροποντή, ανακατεμένη στο σέικερ με χαλάζι και ηλιοφάνεια, σερβίρει ένα τροπικό κοκτέιλ. Αυτές τις μέρες, κοντραριζόμαστε άνετα τη Βενετία σε υδάτινα κανάλια και τις χώρες του Ισημερινού σε καιρικές εναλλαγές. Όσοι ξεγελάστηκαν από τους καθαρούς ουρανούς και τράβηξαν για Χαλκιδική, την πάτησαν. Άλλωστε, το κύμα σκάει κάτω από τη γέφυρα της Αγίων Πάντων που μετατράπηκε σε λίμνη, στον χείμαρρο της Λαγκαδά και στο ρυάκι της Μοναστηριού, οπού τα λεωφορεία της πόλης προσφέρουν εναλλακτικές πρακτικές πλατσουρίσματος. Υπάρχει κάποιος λόγος να τρέχεις στις παραλίες ή να πηγαίνεις για διακοπές;
Εκτός από την εναλλαγή του καιρού, τα συναισθήματα εναλλάσσονται και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Είμαστε ήδη στα μισά της χρονιάς. Η Θεσσαλονίκη κουβαλάει στην πλάτη της την υπόθεση της Γεωργίας, τη δολοφονία του Άλκη, γυναικοκτονίες, συγκρούσεις για την ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας με τραυματισμό φοιτητών στον χώρο του ΑΠΘ και νήματα της βίας που περιπλέκονται σε γειτονίες και σχολεία της πόλης. Όποτε και να γυρνάς πίσω, ο ΟΑΣΘ πάντα θα σε ταλαιπωρεί με αραιά δρομολόγια και μια απεργία-έκπληξη. Άνοιξε το κομμάτι της Δελφών που ήταν κλειστό για 13 χρόνια λόγω των έργων του μετρό και αντί για βιτρίνες, υπάρχουν λουκέτα και ερημιά. Πέφτω στον τίτλο της κυριακάτικης Μακεδονίας (11/6): «Και πάλι αδικημένη η Θεσσαλονίκη». Νιώθεις ένα βάρος, κάτι πάει στραβά εδώ. Παρά το ό,τι συμβαίνει, δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά τουλάχιστον σε παρέες και συνομηλίκους, υπάρχει μια αισιόδοξη διάθεση. Ψάχνουν λύσεις, βρίσκουν αποδράσεις, το παλεύουν ως εκεί που μπορούν. Ένας καινούργιος φίλος χαρακτήρισε τα δύο αντίρροπα κλίματα ως εξής: «αμφιθυμία». Λέει πως είναι το κύριο συστατικό κάθε πόλης. Δεν ξέρω όμως αν προκαλείται και εφαρμόζεται με τον σωστό τρόπο.
Κάποιος έριξε την ιδέα για τσιπουράκι στην Άνω Πόλη. Δυσκολοδιάβατη περιοχή. Αν οι Αθηναίοι αποκαλούν άθλο το πάρκινγκ στο Παγκράτι και το Κουκάκι, ας δοκιμάσουν τα αδιέξοδα καλντερίμια γύρω από την πλατεία Καλλιθέας. Μπαίνει ο άλλος με τη σιγουριά πως θα έχει θέση για παρκάρισμα και φεύγει με ταλαιπωρημένο συμπλέκτη, δύο γρατζουνιές από απαλά αγγίγματα στους προφυλακτήρες γειτονικών αυτοκινήτων και μια γάτα στο παρμπρίζ που δεν λέει να φύγει όση ώρα ο οδηγός παλεύει με την όπισθεν. Ευτυχώς, το ταβερνάκι είναι ανοιχτό. Οι γάτες της Άνω Πόλης περιτριγυρίζουν τα τραπέζια και νιαουρίζουν. Αναζητούν χάδια, λίγο φλωμάρι και ντάκος. Σου πάει η καρδιά να πεις όχι;
Όσες φορές πέφτω πάνω σε ταμπέλα που δείχνει το δρόμο για τις Σέρρες, σκέφτομαι πια συνειρμικά τη νέα σειρά του Γιώργου Καπουτζίδη. Οι «Σέρρες» αφηγούνται την ιστορία ενός πατέρα που έρχεται κοντά στον γκέι γιο του, του οποίου την σεξουαλικότητα δυσκολευόταν να αποδεχτεί. Μετά τον θάνατο της μητέρας, ο γιος έρχεται στις Σέρρες και ξεκινάει ένα ταξίδι στο οποίο ο ένας βλέπει την καρδιά του άλλου, όπως συνήθιζε να λέει η μητέρα για τη μεταξύ τους παγωμένη σχέση. Οι «Σέρρες» αποτελούν την πιο τρυφερή τηλεοπτική δουλειά του Έλληνα δημιουργού μέχρι σήμερα, με ένα εντελώς απενοχοποιημένο χιούμορ που με έκανε να ξεκαρδιστώ και να ταυτιστώ ανά επεισόδια. Χάρηκα όμως πιο πολύ που επιτέλους η πλοκή μιας σειράς με ΛΟΑΤΚΙΑ+ θεματική δεν επικεντρώνεται στην ομοφοβική πλευρά της ελληνικής κοινωνίας. Ο έφηβος εαυτός μου θα χαιρόταν και θα έπαιρνε ακόμα περισσότερη δύναμη.