Το τηλέφωνο χτύπησε μόνο δύο φορές, μέχρι να ακούσω τον Γιώργο Καρλαύτη στην άλλη άκρη της γραμμής. Προετοιμάστηκα να του μιλήσω στα αγγλικά. Από τα δεκατρία του χρόνια ζει στην Αμερική, σκέφτηκα μήπως είχε ξεχάσει τα ελληνικά του. «Κάθε πρωί μιλάω με τον παππού μου ένα μισάωρο στο τηλέφωνο, τα ελληνικά μου δεν τα ξεχνάω ποτέ», μου λέει. Μόλις είχε τελειώσει την πρωινή του προπόνηση σε κάποια παραλία της Πάρου, όπου βρισκόταν για διακοπές. «Σε δύο μέρες θα επιστρέψω πίσω, όπου σιγά σιγά θα ξεκινήσω την προετοιμασία για την επόμενη σεζόν». Ο Γιώργος Καρλαύτης αναφέρεται στο NFL, στο οποίο θα φορέσει τη φανέλα των Τσιφς (Chiefs) του Κάνσας Σίτι και θα γίνει ο πρώτος Έλληνας που θα αγωνιστεί στο κορυφαίο πρωτάθλημα αμερικανικού φούτμπολ στον κόσμο. Γενιά του 2001, ετών 21.
Έχοντας συμπληρώσει τρία χρόνια στο κολεγιακό πρωτάθλημα με το Πανεπιστήμιο του Περντιού στην Ιντιάνα, ο Γιώργος Καρλαύτης μπορούσε αυτόματα να συμπεριληφθεί στη δεξαμενή των 262 νεαρών παικτών που αποτελούν το ντραφτ του NFL και να διεκδικήσει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Στις 29 Απριλίου, στο Λας Βέγκας, άκουσε το όνομά του να επιλέγεται στον πρώτο γύρο του ντραφτ (Νο 30) από τους Τσιφς, την ομάδα που βρέθηκε για δύο συνεχόμενες χρονιές (2020 και 2021) στον τελικό του Σούπερ Μπολ, του αγώνα για χάρη του οποίου μια ολόκληρη χώρα παραλύει χειμωνιάτικα και στέκεται μπροστά από τις τηλεοράσεις. Η χαρά του ξεχειλίζει, η περηφάνια του δεν κρύβεται, η αγάπη του για τους ανθρώπους του βγαίνει κατευθείαν μπροστά στις πρώτες του δηλώσεις ως παίκτη των Τσιφς. Ο Άντι Ριντ, προπονητής-θρύλος που το 2020 οδήγησε την ομάδα από το Μιζούρι στην κατάκτηση του τροπαίου μετά από 50 χρόνια, τον χαρακτήρισε «μηχανή υψηλών οκτανίων» και παραδέχτηκε πως χρειάστηκε να τον κουλαντρίσει, καθώς ήταν ασταμάτητα κινητικός και γρήγορος στις προπονήσεις. Οι αναλυτές του φούτμπολ εξαίρουν τις αμυντικές του ικανότητες, με τα στατιστικά του στα τάκλιν και στις απωθήσεις του quarterback, του παίκτη με τη σημαντικότερη θέση στο άθλημα, καθώς η μπάλα περνάει από τα χέρια του σχεδόν σε κάθε φάση, να του δίνουν τον χαρακτηρισμό Greek Freak, αντλώντας έμπνευση φυσικά από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Όχι άδικα. Ούτε άκοπα. Η ζωή, όμως, διαρκώς ξεδιπλώνει την τράπουλα και ανοίγει χαρτιά που οδηγούν στα πιο απίστευτα και απάτητα μονοπάτια.
ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ
Ημερομηνία γέννησης: 3 Απριλίου 2001. Τόπος γέννησης: Αθήνα, Ελλάδα. Το ΕSPN αναφέρει πως οι γονείς του γνωρίστηκαν στη διάρκεια ενός τουρνουά βόλεϊ στο Πανεπιστήμιο του Περντιού στο Γουέστ Λάφαγιετ της Ιντιάνα. Μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι ως πολιτικός μηχανικός και την επιτυχία του ως αθλητής στο φούτμπολ και στο ακόντιο, ο Ματθαίος Καρλαύτης βρέθηκε στην Ιντιάνα ως διδακτορικός ερευνητής. Η Έιμι-Γουέιντα Καρλαύτη μόλις είχε ξεκινήσει τις σπουδές της. Τέσσερα χρόνια αργότερα, αποφάσισαν να εγκατασταθούν στην Αθήνα, με τον πατέρα Καρλαύτη να συνεχίζει την ακαδημαϊκή του καριέρα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στον Τομέα Μεταφορών και Συγκοινωνιακής Υποδομής.
Το μικρόβιο του αθλητισμού εισχώρησε από πολύ νωρίς στον Γιώργο, αλλά και στα αδέρφια του, τον Γιάννη και τον Νίκο, χάρη στο υπόβαθρο της οικογένειας. «Τη δεκαετία του ’50 και του ’60, ο παππούς μου ήταν αθλητής στο δέκαθλο, στη σφαίρα και ανήκε στην Εθνική βόλεϊ. Ο θείος μου ήταν μπασκετμπολίστας. Όταν ο πατέρας μου σπούδαζε στο Μαϊάμι, έκανε ακόντιο, σφαίρα και λίγο φούτμπολ, ενώ από την πλευρά της μητέρας μου όλοι ασχολούνταν με το μπάσκετ», διηγείται στο «Κ». Το άθλημα με το οποίο ήρθε πρώτα σε επαφή ήταν το μπάσκετ. «Μεγάλωσα με το μπάσκετ», λέει. «Όταν έβλεπα τον Δημήτρη Διαμαντίδη να παίζει στον Παναθηναϊκό, έλεγα από μέσα μου: “Μπορώ να παίξω κι εγώ”». Πειραματίστηκε με το άθλημα του πατέρα του, τη σφαιροβολία, αλλά τελικά τον κέρδισε το πόλο. Σ’ αυτό έπαιξε και πάλι ρόλο ο πατέρας του, καθώς ήταν έφορος της ομάδας πόλο του Παναθηναϊκού. Ο Γιώργος αγωνίστηκε στη θέση του τερματοφύλακα τόσο στον Παναθηναϊκό όσο και στην Εθνική Εφήβων. Ήταν φανερό πως είχε μια ιδιαίτερη κλίση στον αθλητισμό, αλλά ποτέ δεν τον έβαζε πιο πάνω από τα μαθήματά του. «Είχα καψούρα με τα αθλήματα, αλλά, με όσα κι αν ασχολιόμουν, τα μαθήματα ήταν πάντα πρώτα. Δεν έλεγα ποτέ στον πατέρα μου: “Α, ξέρεις, δεν έχω τελειώσει το διάβασμα, μπορείς όμως να με πας κάπου;”». Αυτή τη στάση κρατάει μέχρι σήμερα, μου λέει ότι έχει στόχο να εξελιχθεί και ακαδημαϊκά. Όπως ο πατέρας του.
ΕΚΕΙΝΗ Η ΜΕΡΑ
Καταλαβαίνω πως το μεγαλύτερο πρότυπο του Γιώργου είναι ο πατέρας του. Εκείνος τον γαλούχησε στον αθλητισμό, εκείνος αποτέλεσε τον βράχο στον οποίο μπορούσε να στηριχτεί. Εκείνη τη μέρα του 2014 που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, όλα άλλαξαν. Η Έιμι Καρλαύτη επέστρεψε στο Γουέστ Λάφαγιετ με τα τέσσερα παιδιά, τα οποία συμφώνησαν γι’ αυτή τη μετεγκατάσταση. Επιβεβλημένη απόφαση, που πάρθηκε δύσκολα. Ο Γιώργος έπρεπε να προσαρμοστεί σε μια νέα πραγματικότητα, έπρεπε να πάει σε καινούργιο σχολείο, να μιλάει αγγλικά σε μόνιμη βάση και να βρει έναν χώρο όπου θα μπορούσε να εξασκηθεί στο πόλο. «Πηγαίναμε να ψάξουμε για ακαδημίες πόλο και δεν βρίσκαμε. Στη μέση ήταν και η συναισθηματική σύνδεση που είχα με τον πατέρα μου. Έμπαινα μέσα στην πισίνα και δάκρυζα. Τα αθλήματα που υπήρχαν στην περιοχή και μπορούσα να ασχοληθώ ήταν το μπάσκετ, το μπέιζμπολ, ο στίβος και το φούτμπολ», λέει.
Oι συνειρμοί που έφερνε το φούτμπολ στην οικογένεια Καρλαύτη, όμως, δεν ήταν οι καλύτεροι. Ο πατέρας του είχε υποστεί κάταγμα στο κρανίο παίζοντας, όταν σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι, και είχε χρειαστεί ένα 12ωρο χειρουργείο. Μόλις ανάρρωσε, αποφάσισε να μην ασχοληθεί με το άθλημα ξανά. «Μίλησα με προπονητές και φίλους στο σχολείο και μου έλεγαν: “Εντάξει, δεν είναι τόσο βάρβαρο όσο νομίζεις, έλα να το δοκιμάσεις”. Είχα ήδη τον σωματότυπο ενός κολεγιακού παίκτη σε σχέση με τους Αμερικανούς και κατάλαβα πως θα μπορούσα να διαπρέψω στο άθλημα. Δεν ήξερα πώς, αλλά είχα πάντοτε την αντίληψη του πώς να παίζεις ένα σπορ. Το μόνο που μου έλειπε ήταν η τακτική».
Διάλειμμα για ταχύρρυθμα μαθήματα φούτμπολ. Δύο ομάδες των έντεκα ατόμων προσπαθούν να σκοράρουν στα δύο μεγάλα τέρματα που βρίσκονται στα άκρα του γηπέδου. Η μία ομάδα έχει την κατοχή της μπάλας και προσπαθεί να φτάσει στην τελική ζώνη (end zone). Η άλλη ομάδα παλεύει να την εμποδίσει. Η επίθεση έχει τέσσερις προσπάθειες (down) να κερδίσει τουλάχιστον δέκα γιάρδες προς το end zone. Ο quarterback ηγείται της προσπάθειας. Αν δεν τα καταφέρουν, τότε η ομάδα που αμύνεται παίρνει τον ρόλο της επίθεσης. Τέλος διαλείμματος.
Επιστροφή στο Γουέστ Λάφαγιετ και στην προσπάθεια του Γιώργου να εξελιχθεί στο φούτμπολ. «Οι προπονητές στο σχολείο μού έδωσαν όσο χρόνο χρειαζόταν για να το μάθω. Πέντε, έξι μήνες; Ένας χρόνος; Το καταλάβαινα σιγά σιγά. Εν κινήσει, εν δράσει». Το ταλέντο του δεν πέρασε απαρατήρητο από τα αμερικανικά κολέγια που παρακολουθούσαν την εξέλιξή του. Το καλοκαίρι που ακολούθησε τα 17α γενέθλιά του, πήρε άλλη μια μεγάλη απόφαση.
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ
«Τα καλοκαίρια βαριόμουν. Δεν είχα τίποτα να κάνω, δεν είχα και δουλειά. Αποφάσισα να κάνω δύο-τρία summer courses [σειρά θεματικών μαθημάτων που προσφέρουν τα κολέγια το καλοκαίρι]. Όταν μου έδωσαν υποτροφίες και ευκαιρίες, αποφάσισα να κάνω early enrollment [προεγγραφή πριν από την ηλικία των 18]. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, επειδή κατάλαβα τι απαιτούσε από μένα το σύστημα ακαδημαϊκά και αθλητικά». Είχε βάλει στόχο να γίνει ο καλύτερος παίκτης του φούτμπολ. Για να τον πετύχει, αδιαφόρησε εντελώς για την τελευταία χρονιά του στο λύκειο, μια χρονιά-ορόσημο για τους εφήβους της Αμερικής, η οποία κυλάει συνήθως ανάμεσα στην ξεγνοιασιά και στις ξέφρενες στιγμές, προτού γίνει πράξη το επόμενο βήμα στο «αμερικανικό όνειρο». Όπως κι αν νοείται αυτό για τον καθένα.
Στα 17 του επέλεξε να σπουδάσει και να παίξει φούτμπολ στο πανεπιστήμιο της πόλης του, στο οποίο γνωρίστηκαν οι γονείς του. Παράλληλα με την ένταξή του στην κολεγιακή ομάδα των Μποϊλερμέικερς, ο Γιώργος σπούδαζε στο Τμήμα Διαχείρισης Πωλήσεων, ακολουθώντας την τακτική της παιδικής του ηλικίας. Αν και δεν είναι σίγουρος για το αν θέλει να ακολουθήσει μετά το τέλος της καριέρας του αυτόν τον τομέα. Όπως και να ’χει, η εξέλιξή του στο άθλημα ήρθε πολύ γρήγορα. Ο Καρλαύτης παίζει στη θέση του Defensive End, του αμυντικού στο άκρο της άμυνας, ο οποίος εμποδίζει τους παίκτες της επίθεσης. Για να κηρυχθεί «αμυντικός της χρονιάς» στο All-American Bowl με τους καλύτερους παίκτες από όλα τα λύκεια της Αμερικής, για να ξεχωρίσει στο κολεγιακό πρωτάθλημα παρά την ταλαιπωρία που του προκάλεσε η Covid-19 και για να φτάσει μέσα σε τρία χρόνια στο NFL, έδωσε μεγάλη προσοχή στη σωματική του διάπλαση. «Το σώμα του είναι ο ναός του, είναι πιστός στην προπόνηση και στη διατροφή για να κρατηθεί στο πιο ψηλό επίπεδο», σημείωσε ο Ντέιν Μπάγκλερ, δημοσιογράφος του The Athletic και αναλυτής των ντραφτ του NFL. «Παίρνει τα πάντα πολύ στα σοβαρά και μέρα με τη μέρα προσπαθεί ολοένα και πιο πολύ, απέχοντας παρασάγγας από αυτό που κάνουν οι υπόλοιποι», παρατήρησε ο προπονητής του στο Περντιού, Τζεφ Μπρομ. Αυτά έκαναν τους Κάνσας Σίτι Τσιφς να κινηθούν γρήγορα και να «δέσουν» για πέντε χρόνια τον Έλληνα αμυντικό στο Μιζούρι.
ΦΟΥΤΜΠΟΛ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
Τελικά, το φούτμπολ είναι βάρβαρο ή διασκεδαστικό όταν το παίζεις; «Είναι πολύ διασκεδαστικό. Βρίσκεσαι στο γήπεδο με άλλους δέκα ανθρώπους που μπορεί να μην τους ξέρεις από πριν, αλλά τους θεωρείς αδερφούς σου, επειδή υπάρχει ισχυρή σύνδεση. Έχει την πρόκληση της φυσικής δύναμης και του μυαλού σε κάθε φάση. Τρέχεις, ορμάς, κουράζεσαι, θες να νικήσεις. Δεν ορμάς με κακές προθέσεις, αλλά για να κερδίσεις τους πόντους», αναλύει. Ωστόσο, γίνεται οι ίδιοι έντεκα παίκτες να παίζουν ασταμάτητα για τέσσερα 15λεπτα με διαρκή ένταση και ασταμάτητο σπρωξίδι; «Γι’ αυτό υπάρχει ένα ρόστερ με 53 παίκτες. Είναι επίσης αντιληπτικά δύσκολο το παιχνίδι, ακόμη κι αν δεν παίζεις συχνά. Γι’ αυτό και υπάρχει ένα buy week στη μέση της σεζόν, ένα διάλειμμα. Οι προπονητές σού λένε: “Δώσε χρόνο στον εαυτό σου μακριά από το παιχνίδι, να απολαύσεις τη ζωή σου και να ξεκουραστείς, για να δώσεις μετά ακόμη περισσότερα”».
Είναι ο μόνος λόγος που αυτό το παιχνίδι είναι δύσκολο; «Γενικά, είναι πιο δύσκολο. Ο εξοπλισμός του είναι ακριβός και οι κανόνες του είναι περίπλοκοι. Θέλει πολλή οργάνωση. Δεν μπορείς να πάρεις έτσι τους φίλους σου και να πας στο πάρκο να παίξεις. Αντίθετα, το ποδόσφαιρο είναι παγκόσμιο». Αυτό είναι αποτρεπτικός λόγος για να το δούμε στην Ελλάδα; «Δεν ξέρω αν ταιριάζει στην κουλτούρα μας, αλλά είμαι σίγουρος πως μπορεί να γίνει δημοφιλές. Στόχος μας με το NFL είναι να φέρουμε ένα εκπαιδευτικό camp στην Ελλάδα, για να μάθουν οι άνθρωποι πώς παίζεται το άθλημα, γιατί και το ίδιο θέλει αναγνωρισιμότητα. Στη Δυτική Ευρώπη αρχίζει ήδη να γίνεται δημοφιλές».
Για την ώρα, η ζωή σπρώχνει τον Γιώργο Καρλαύτη προς την κορυφή και εκείνος νιώθει όμορφα, βρίσκοντας παράλληλα έμπνευση στην ιστορία της οικογένειας Αντετοκούνμπο. «Είναι η μεγαλύτερη έμπνευση, η ιστορία τους είναι τρελή. Άραγε μπορώ να κάνω κι εγώ ό,τι και εκείνοι; Γιατί δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να το κάνουν». Αυτό βέβαια ισχύει και στην περίπτωση του νέου αστέρα του NFL. Άλλωστε, ποιος θα πίστευε πως ένα παιδί που έμαθε να παίζει πόλο, που μετεγκαταστάθηκε σε άλλη ήπειρο, τελικά εξελίχθηκε σε έναν επαγγελματία αθλητή σε ένα άθλημα που το έμαθε μέσα σε έξι-επτά χρόνια; Η ιστορία του αποδεικνύει πως δεν υπάρχει τίποτα ακατόρθωτο και δίνει μια γεύση αυτού στο οποίο τελικά θα εξελιχθεί: στον Greek Freak του αμερικανικού φούτμπολ.