«Μαμά! Πού έχεις καταχωνιάσει κάτι παλιά τεύχη του “Κ”;» της φωνάζω από το δωμάτιό μου. Καμία απάντηση. Για άλλη μία φορά, ο απορροφητήρας της κουζίνας αποδεικνύεται πιο ισχυρός από την επιτηδευμένα διαπεραστική γκαρίδα μου. Παρατάω τα συρτάρια ανοιχτά, αφήνω τους όγκους με ενθύμια στο χαλί, στέκομαι δίπλα της αθόρυβα. Δεν τρομάζει. Ανακατεύει το ρύζι για τα γεμιστά που ετοιμάζει, ίσα να κατακλύσει όλη την πολυκατοικία με τη μυρωδιά του. Της κάνω την ίδια ερώτηση. «Α, νομίζω ότι είναι στο χωριό στη Φλώρινα, μαζί με τα περιοδικά του πατέρα σου. Ή μπορεί και να τα πέταξα στη μεγάλη εκκαθάριση». Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Το ότι αυτά τα τεύχη μπορεί να βρίσκονται σε μια κούτα 180 χιλιόμετρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη, σε ένα μέρος που δεν είναι πια εύκολα προσβάσιμο ή το ότι μπορεί να έχουν μετατραπεί σε ντοσιέ από ανακυκλώσιμο χαρτί;
Το βρήκα! Στην παρούσα φάση και συνθήκη του καύσωνα, χειρότερο απ’ όλα είναι το σαββατιάτικο ξύπνημα στις επτάμισι το πρωί. Σε μια μέρα που υποτίθεται ότι πρέπει να χορτάσεις ύπνο, η φαμίλια λέει ότι πρέπει να ξεκινήσουμε νωρίς για τις παραλίες της Χαλκιδικής, αν δεν θέλουμε να πετύχουμε στον δρόμο όλους τους αδειούχους Μακεδονίας, Θράκης και Βαλκανίων. Τα μπιτσόμπαρα στη λιμνοθάλασσα του Άγιου Μάμα δεν γεμίζουν τόσο με κόσμο, όσο η υπόλοιπη παραλία. Οι ομπρέλες είναι περασμένες στους ώμους, οι καρεκλίτσες και το ψυγειάκι ανά χείρας και οι ρακέτες δεν βγαίνουν ποτέ από τη σακούλα. Όπως και από το μυαλό η σκέψη για το τι απέγιναν αυτά τα τεύχη.
Τρία ντους την ημέρα την υγρασία της Θεσσαλονίκης δεν την κάνουν πέρα. Όπως επίσης μία εβδομάδα χωρίς απεργίες στον ΟΑΣΘ δεν δίνει τέλος στην ταλαιπωρία της πόλης. Περπατάω στην Τσιμισκή μέχρι τον πεζόδρομο της Γούναρη και ξαφνικά μου έρχεται στον νου εκείνο το υπόγειο με τα μεταχειρισμένα βιβλία που βρίσκεται στην περιοχή. «Μήπως έχετε κατά τύχη και παλιά περιοδικά;» τον ρωτάω. Σηκώνει τα φρύδια ψηλά. Φτου…
Και εκεί, λίγο πριν παραδεχτούμε την ήττα μας, η συμμαθήτρια του διπλανού θρανίου στο λύκειο στέλνει μήνυμα: «Νομίζω ότι ο θείος μου έχει μερικά πράγματα που μπορεί να εκτιμήσεις». Και δείχνει την ντουλάπα του με ντάνες περιοδικών. Τεύχος 218, Αύγουστος 2007. Τριάντα χρόνια από τον θάνατο του Έλβις, το πρώτο «Κ» που ζήτησα από τους γονείς μου. Ξεφυλλίζω όσα τεύχη υπάρχουν στο ράφι. Πετυχαίνω ταξίδια με ανύπαρκτα πια δρομολόγια τρένων, όπως το Πάτρα-Καλαμάτα, στέκομαι στα φωτορεπορτάζ του Γιάννη Μπεχράκη στη Γάζα, διαβάζω για πανηγύρια στην Κερατέα και πόσα ακόμα βρίσκω στην προετοιμασία αυτού του τεύχους. Λες και ανακαλύπτω τον κόσμο ξανά από την αρχή. Στο γραφείο, πάντως, με παρομοιάζουν με τον τουρίστα που βλέπει για πρώτη φορά από κοντά τις Πυραμίδες στην Αίγυπτο. Είναι κι αυτό μια άποψη.