Οκτώμισι περίπου, Πέμπτη βράδυ, μέσα Αυγούστου, στο The Bar in Front of the Bar, στον πεζόδρομο της Πετράκη, μαζεύεται σιγά σιγά κόσμος. Πρώτα γύρω από το μπαρ (τα πάσα στις κολόνες μπροστά του είναι τα πρώτα που γεμίζουν), μετά στα ψηλά τραπέζια απέναντι. Είναι το δεύτερο καλοκαίρι του κοκτέιλ μπαρ με το πνεύμα του δρόμου, που έστησαν το περασμένο καλοκαίρι οι μπαρτέντερ Αλέξανδρος Τσελεπής και Κωνσταντίνος Θεοδωρακόπουλος, κι ο Συμεών Παπανικολάου. Οι όρθιοι καμιά φορά χρειάζεται να παραμερίσουν για λίγο, για να περάσει ένα ταξί ή ένα βανάκι και να ξεφορτώσει ανθρώπους και βαλίτσες στο ξενοδοχείο λίγο πιο πέρα. Επιστρέφουν στη θέση τους και συνεχίζουν να κουνάνε ρυθμικά το πόδι, στον funk ρυθμό του dj, που στέκεται με το λάπτοπ του στη γωνία του μπαρ, έξω κι αυτός, όπως όλοι. Παίρνω ένα Negroni με μάνγκο, που σπάει λίγο τη χαρακτηριστική πικράδα χωρίς να το «πειράζει» πολύ. Μετά από ώρα, κι ένα πολύ νόστιμο Gimlet με καρπούζι.
Εδώ τυπώνουν κάθε μέρα άλλη λίστα. Με το που τη βγάζουν, ήδη προβάρουν στο μυαλό τους την επόμενη – δουλεύουν με φρέσκα υλικά που στο εργαστήριό τους γίνονται πολλά και διάφορα. «Future is unforgettable» γράφει ένα από τα μηνύματα που περνάνε το ένα πίσω από το άλλο στους ηλεκτρονικούς πίνακες στο λευκό «παράθυρο» του μπαρ, ατάκες που οι δημιουργοί του έχουν μαζέψει από διάφορα μέρη και κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Κι όσο περνάνε, ο κόσμος πυκνώνει, αραιώνει, πυκνώνει και πάλι. Μπορεί ένα Σάββατο να είναι σχετικά ήσυχα και μια Τετάρτη να γίνεται χαμός. Μ’ ένα μπέρδεμα φυλών και φίλων, το οποίο μόνο στο κέντρο ευδοκιμεί.
Το ίδιο βράδυ, την ώρα που φτάνω στο Baba au Rum, τα κόκκινα τραπέζια έχουν γίνει ένα μ’ εκείνα του Ιn Love Again, του αδερφού ζαχαροπλαστείου ακριβώς απέναντι, που εμπνέεται από την κουλτούρα των κοκτέιλ για τα γλυκά του – αργά το βράδυ, το μπαρ πιάνει και το δικό του τμήμα της Κλειτίου. Τα σκαλοπάτια στα δεξιά της πόρτας, με τα μαξιλαράκια και το λιλιπούτειο ρετρό τραπεζάκι, είναι από τις πιο ωραίες αστικές γωνιές. Θεωρείο για δύο. Και μέσα, όμως, βρίσκω αρκετό κόσμο απλωμένο γύρω από την μπάρα, που ξέρει και το σημείο του και το ποτό του. Post-tiki Piña Colada, Spicy Baba, Les Fleurs du Mal. Πολλά στη λίστα που έχει συνθέσει ο Θάνος Προυναρούς και η ομάδα του είναι εμπνευσμένα από τη ζωγραφική, την ποίηση, την αρχιτεκτονική. Το κίνημα του Destijl γίνεται ένα θαυμάσιο κοκτέιλ, φρουτένιo και fizzy, με pisco, κόκκινο βερμούτ, βατόμουρα και «μια ιδέα από κεράσι», όπως λέει το καλαίσθητο βιβλιαράκι των ποτών, με λάιμ και σόδα αρωματισμένη με ανανά. Σε μόνιμη δημιουργική αναζήτηση, το κοσμοπολίτικο μπαρ, που διαμόρφωσε το κοκτεϊλικό σκηνικό της πόλης και φιγουράρει στο νούμερο 14 της λίστας με τα καλύτερα μπαρ του κόσμου, εξακολουθεί να «σκάβει» βαθύτερα.
Η σκέψη γύρω από το κάθε ποτό, το στιλ, το κράμα βίντατζ και μοντέρνου και η playlist δένουν σ’ ένα ωραίο μικροσύμπαν. Με tropical freestyle στ’ αυτιά, βγαίνω για ηλεκτρονικό τσιγάρο, μια κοπέλα περνάει με το ποδήλατο. Τη φέρνουμε στα μέτρα μας ακόμη την τσιμεντούπολη.
Πολλοί από τους δρόμους είναι ήσυχοι, μετά έχει λίγη κίνηση, ηρεμούν και πάλι, είναι λες και κάποιος ανοίγει την κάνουλα και μετά την κλείνει, μια περίεργα σπαστή ροή. Λίγο περπάτημα ακόμη, κι είμαι πια στο Barro Negro. Στην τεκιλερία-μεσκαλερία του Γιώργου Καβακλή και του Στέλιου Παπαδόπουλου με τις διακριτικές αναφορές στο Μεξικό, που έχει στα ράφια της περισσότερες από 120 τεκίλες και 65 μεσκάλ –κάποιες ετικέτες, από τα ταξίδια των ίδιων και των φίλων τους στο Μεξικό, δεν θα τις βρεις πουθενά αλλού–, αυτό τον καιρό πετυχαίνεις ντόπιους και τουρίστες σε διαφορετικές ποσοστώσεις. Ένα δροσιστικό Τangerine Fizz αργότερα, από τα καινούργια τους, με τεκίλα και ρούμι, αρώματα μανταρινιού και βερίκοκου, περιμένοντας έναν φίλο που κόλλησε καλοκαιριάτικα στο γραφείο, χαζεύω τα σκηνικά παραλίας που ποστάρουν οι φίλοι και γνωστοί, κι έχω στ’ αυτιά ρυθμικές μουσικές και γειτονικές κουβέντες. Δύο Ισπανοί στη μέσα πλευρά της μπάρας συζητάνε για τα ποτά (καταπώς φαίνεται είναι του επαγγέλματος), η ντόπια παρέα στην άλλη πλευρά έχει πιάσει διαδρομές στη Μυτιλήνη – κάποιος ετοιμάζεται να ανταλλάξει για λίγο την τεκίλα με ούζα. Την ώρα που ο μπαρτέντερ φτιάχνει ένα διασκευασμένο old fashioned, λίγο… μεξικάνικο κι αυτό, πιάνουμε κουβέντα για τους ξένους λάτρεις των αποσταγμάτων της αγαύης, που βρίσκουν τον δρόμο τους για το μπαρ της Παπαρρηγοπούλου. Μου λέει ότι κάποιοι πριν από μερικές ημέρες τούς βοήθησαν να μαζέψουν το μαγαζί στο κλείσιμο. Πήγαν παρέα για τα επόμενα ποτά.
Η πλατεία Αγίων Θεοδώρων είναι δυο βήματα, κάνουμε μια στάση και εκεί, αφού πρώτα περάσουμε μπροστά απ’ όσους τρώνε νυχτερινά μπέργκερ στο Juicy Grill και μοντέρνους μεζέδες στο Dopios, και το βυζαντινό εκκλησάκι που κοντεύει τον αιώνα. Στο Odori Vermuteria di Atene, που αγαπά τα βερμούτ, αλλά δίνει έμφαση και στο φαγητό, τρωγοπίνει κόσμος διαφόρων εθνικοτήτων, ηλικιών και στιλ. Οι πίτσες και οι μακαρονάδες δίνουν και παίρνουν. Αλλά το ποτό, ποτό. Η τωρινή λίστα του ταλαντούχου Μανώλη Λυκιαρδόπουλου και της ομάδας του μοιάζει με artbook. Ξεφυλλίζεις, κοντοστέκεσαι, επιστρέφεις, για να αποφασίσεις εντέλει ανάμεσα σε διαφορετικών τύπων αρωματικών, όμορφα ισορροπημένων, ευκολόπιοτων κοκτέιλ, που κρύβουν από πίσω τους αρκετή δουλειά. Από το απόγευμα ξεκινούν τα δικά τους βερμούτ, που πλέον είναι δύο, με τόνικ – ωραία ιδέα για νωρίς είναι και το Montana Americano, μια λίγο πιο γλυκιά παραλλαγή με κουφοξυλιά και τσάι του βουνού. Εμείς διαλέγουμε το Illusionist, ένα διάφανο highball, μακρινό συγγενή του Porn Star Martini, και το εμφιαλωμένο Garden in a Bottle, που είναι ευχάριστα βοτανικό και δροσιστικό. Κι όταν τελειώνουν, ξαναπαίρνουμε τους δρόμους. Έχουμε φτάσει σχεδόν στην Πραξιτέλους, όταν γυρίζω πίσω και βλέπω τα τραπέζια γεμάτα ντόπιους και τουρίστες, το πλατάνι στο βάθος, λίγη πρασινάδα ανάμεσα στο τσιμέντο. Το λες κι αστική καρτποστάλ.
Η τελευταία στάση είναι στην Αγίας Ειρήνης. Σε άλλο πλατάνι. Είναι το πρώτο που βλέπεις στρίβοντας δεξιά στην Καλαμιώτου. Ο μπαρτέντερ Θάνος Κριμπούρας, που άνοιξε το Naked Ath. μαζί με την ομότεχνή του Χριστίνα Φωκά και τον Αντώνη Δημητρή, μου έχει πει ότι όταν διάλεξαν το σημείο, τους άρεσε αυτό το «σαν πλατάνι του χωριού» πάνω στην πλατεία. Η μεριά του είναι η πρώτη που γεμίζει. Για όποιον θέλει να βρίσκεται λίγο πιο παράμερα, μια που η συγκέντρωση μαγαζιών, μπλέκοντας μουσικές και κόνσεπτ, γίνεται ώρες-ώρες φασαριόζικη, υπάρχει και το κομμάτι στο πλάι, στην οδό Βασιλικής. Στο καφέ-μπαρ, που ξεχωρίζει από τους γείτονές του με τις ενδιαφέρουσες διασκευές του σε διάφορα κλασικά κοκτέιλ, τον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού ο κόσμος έρχεται σε κύματα. Κάποιοι που δεν έφυγαν ακόμη για μέρη ποτισμένα με αλμύρα ή γύρισαν πια, αρκετοί τουρίστες που περνάνε και κάθονται για ποτό και τσιμπολόγημα: τoστάδας, μίνι-μπέργκερ, flatbreads… To σχεδόν διάφανο Bare Havaiana, με ρούμι, κασκάρα και κουμκουάτ, που είναι τρόπον τινά Cuba Libre, Daquiri και Rum Fashioned μαζί, κλείνει ευχάριστα το μικρό ημερολόγιο… οδοστρώματος. Έχει πάει αργά. Τριγύρω έχει ακόμη αρκετό κόσμο που ετοιμάζεται για το επόμενο αυγουστιάκο αστικό ποτό. Κάτω από το πεζοδρόμιο η παραλία, που λέγανε κι οι καταστασιακοί.
→ Baba au Rum, Κλειτίου 6, Τ/ 211-71.09.140
→ Bar in Front of the Bar, Πετράκη 1, Τ/ 698-0635896
→ Barro Negro, Iωάννου Παπαρρηγοπούλου 15, Τ/ 210-01.07.618
→ Odori Vermuteria di Atene, Σκουλενίου 2, Τ/ 210-33.14.674
→ Naked Ath, Πλ. Αγ. Ειρήνης 2, Τ/210-32.19.310