«Ρε συ, τι τις βοηθάς; Θα μας νικήσουν». Μόλις χάνεται το σήμα στο τρένο, δύο αγόρια γνωρίζονται με δύο κορίτσια. Το εισιτήριο ορίζει να καθίσουν αντικριστά, δίχως να μπορούν να απλώσουν τα πόδια τους. Ανοίγουν το Πες-Βρες στο κινητό. «Να σας δω τώρα. Δέκα περιφέρειες της Ελλάδας». / «Σ’ έχω. Περιφέρεια Βορείου Ελλάδος, Περιφέρεια Θεσσαλονίκης, Περιφέρεια Βόλου». Πόσες ώρες να κρατάει αυτό το ταξίδι; Το κέφι τους κρατάει μέχρι το τέλος. Το ίδιο και η γκρίνια των ηλικιωμένων πίσω απ’ το κάθισμά μου. Χολή στάζουν για τα παιδιά. Καβγαδίζουν. Ξαφνικά ακούγεται η κόρνα, το φρένο. Ένας ελεγκτής τρέχει μπρος-πίσω. Ξεστομίζει τη λέξη «γουρουνάκια». Μυρίζει κάτι καμένο. Ή μήπως σκοτωμένο; «Η Hellenic Train ζητάει συγγνώμη που σας έφερε –ΞΑΝΑ– στη Θεσσαλονίκη λίγο μετά τα μεσάνυχτα».
Οδηγεί το αμάξι σε δρόμους με δέντρα μαραμένα, μετράει πόσα πράσινα φανάρια θα πετύχει στη Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το πρώτο, στο ύψος του Σινέ Ναταλί με τα νέον, του κόβει τη φόρα. «Μέχρι τι ώρα λες να το πάμε;» τον ρωτάω. «Τα βράδια είναι για τους γενναίους», μου απαντάει. «Τα βράδια είναι για όσους έχουν φαντασία», πάω να πω, αλλά κρατάω την μπούρδα για μένα.
Μια Θεσσαλονίκη πιο άδεια και από τον Δεκαπενταύγουστο, πιο υγρή και από το Τελ Αβίβ. Ο πολιτισμός κατεβάζει ρολά από αρχές Ιουλίου, σκιά βρίσκεις μόνο μέσα στα καταστήματα της Τσιμισκή. Ό,τι και να γίνει, «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει». Τα στέκια κλείνουν, τα πάντα παραλύουν. «Θα σε πάω σε ένα μέρος που θα πάθεις την πλάκα σου». Είναι τελικά τα βράδια για όσους έχουν φαντασία;
Από τη μια, οι των ανατολικών συνοικιών δεν έχουν λόγο να έρθουν προς τα δυτικά της πόλης. Από την άλλη, οι των δυτικών ξεπερνούν τους τοπικισμούς, αλλά δεν ξέρουν προς τα πού να κινηθούν. Να μια ιδέα! Παίρνεις το 12 από το κέντρο και σταματάς στο τέρμα της Κάτω Τούμπας. Το ρέμα είναι ακριβώς δίπλα. Το περπατάς, τα δέντρα εξουδετερώνουν την υγρασία στα σημεία. Τούμπα, Πυλαία, Βότση. Ακολουθείς την ευθεία της Μεγάλου Αλεξάνδρου, περνάς το σπίτι των Ρομά που έχουν οργανώσει ψηστήρι στην αυλή ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Στην Καλαμαριά, πετυχαίνεις το γκράφιτι του Μαραντόνα που σχεδίασε ο Χαγιάτε, αλλά κάνε τη χάρη στην κοιλιά σου και μην κάνεις στάση για λουκουμάδες κοντά στον πεζόδρομο. Αλλά, άμα κάνεις, μπορεί να πετύχεις και τον Τεντόγλου ζωγραφισμένο στον τοίχο του Απόλλωνα. Φτάνεις Αρετσού, στρίβεις προς το Κυβερνείο και κάνεις ένα διάλειμμα στο Μικρό Έμβολο.
Ένα πλοίο θα σηκώσει κύμα στην ακτή, τα αεροπλάνα θα έρχονται καταπάνω σου, μα θα στρίβουν μόλις σε τυφλώσουν με τα φώτα τους. Και μετά, τίποτα. Η θάλασσα σε παίρνει από το χέρι και σου αδειάζει το μυαλό. Μη βγάλεις το κινητό σου για φωτογραφία. Τζάμπα κόπος. Κράτα κάτι και για σένα.