«Θέλουμε τα πάντα! Ας κατακτήσουμε την πόλη!» Κάποιος φοιτητής έχει γράψει αυτό το σύνθημα στον τοίχο της πόλης που τον έχει κατακτήσει. Αυτό το σύνθημα ο Γάλλος συγγραφέας Λοράν Μπινέ θα το «κλέψει» και θα το βάλει στο βιβλίο του Η έβδομη λειτουργία της γλώσσας (εκδ. Opera), τη στιγμή που ένας αστυνομικός και ένας γλωσσολόγος ψάχνουν στα σοκάκια και στα στέκια της Μπολόνια τον Ουμπέρτο Έκο, για να τους βοηθήσει στη φανταστική υπόθεση δολοφονίας του διανοούμενου Ρολάν Μπαρτ. Φτάνω στον ίδιο σταθμό που οι δύο ήρωες, στις 10.25 π.μ., στις 2/8/1980, θα τον δουν να ανατινάζεται.
Θα ακολουθούσα τη λίστα ενός Μαδριλένου φίλου, θα περπατούσα την ατελείωτη κεντρική οδό με τα παλιά σινεμά που έγιναν πολυκαταστήματα, η οποία βγάζει στην Πιάτσα Ματζιόρε. Θα χανόμουν σε αδιέξοδα μέχρι να βρω την Osteria del Sole, ένα μπολονέζικο στέκι για κρασοκατάνυξη. Θα έψαχνα φρέσκα πανίνι με αλλαντικά και τυριά και θα έπεφτα πάνω στα νέα της αντικατάστασης του Μιχαΐλοβιτς, προπονητή της τοπικής ομάδας, με τον γνωστό μας Κλαούντιο Ρανιέρι. Όμως έρχεται αυτό το μήνυμα: «Θα έρθεις;». Οπότε πηγαίνω στη Βενετία.
Κρατιέμαι να μη γράψω κλισεδιά. Μόλις όμως κατεβαίνω από την ταχεία και βγαίνω έξω στην πολιτεία όπου τα μάτια θα αντικρίσουν τα κανάλια, τα βαπορέτι και τους τουρίστες που παλεύουν να σηκώσουν τις βαλίτσες τους για να περάσουν τις γέφυρες, καταλαβαίνω γιατί ένα βλέμμα στη Βενετία αφήνει το στόμα ορθάνοιχτο. Εκείνος φαίνεται στο βάθος. Σφιχτή αγκαλιά, GPS ανοιχτό. Χάνει συνέχεια τον προσανατολισμό του, μέχρι να φτάσουμε σ’ εκείνη την εκκλησία του 13ου αιώνα, όπου φιλοξενείται το ολλανδικό περίπτερο στη φετινή Μπιενάλε. Η φράση «Ένας κόσμος με περισσότερα αγγίγματα θα ήταν πιο ειρηνικός» συνοψίζει την πρόθεση της εγκατάστασης του/της Μέλανι Μπονάγιο, When the body says yes.
Το σώμα λέει ναι, αλλά γιατί λιγουρεύεται μικρά μεζεδάκια με ψάρι. Μιλάμε για το τώρα. Σαν να βρεθήκαμε χθες. Σε διαφορετική γλώσσα ο καθένας. Πώς συμβαίνει να επικοινωνείς πιο αποτελεσματικά μ’ εκείνους που δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα παρά με τους γύρω σου; «Προλαβαίνεις να πάμε στο φεστιβάλ;» Ο χρόνος φτάνει ίσα για λίγη Πενέλοπε Κρουθ και Τίλντα Σουίντον που πατούν στην κόκκινη γη της Μόστρα. Επιστροφή.
Βάπτισμα του πυρός στο φεστιβάλ της Βενετίας, αλλά και της Δράμας. Νεαροί δημιουργοί έχουν κατακτήσει με την αύρα και τις ταινίες τους το πάρκο με τα νερά της Αγίας Βαρβάρας. Δοκιμάζουν, τολμούν, τους βγαίνει το πλάνο. Η φετινή διοργάνωση έχει ανοίξει στη Δράμα, υπάρχει αυτοπεποίθηση και μια θετική ενέργεια που παίζει να μην την έχω δει ποτέ σε αυτή την πόλη. Βράδυ στην οδό Βενιζέλου. Μια λαϊκή σοφία λέει πως «όποιος βράδυ περπατεί, όλα τα ωραία ζει». Το μόνο που μένει πριν από το χάραμα είναι οι άχνες και οι κανέλες από τις μπουγάτσες που πέφτουν πάνω στις κομψές μπλούζες. 5 π.μ. Ύπνος γλυκός.