«Όλα είναι μάταια», είπε και έβγαλε ένα ουφ που θόλωσε το παρμπρίζ του αυτοκινήτου του. «Όλα είναι μάταια επειδή έτυχε να σου σπάσουν τον καθρέφτη κατά λάθος. Σοβαρολογείς, έτσι;» / «Ας άφηνε πρώτα το λεωφορείο να περάσει. Τι δουλειά είχε να μπει σφήνα;» Δεν είχε προλάβει να βάλει το κλειδί στη μίζα, όταν άκουσε τον γδούπο από τον καθρέφτη που έγινε σμπαράλια μέχρι το παρακάτω σταυροδρόμι της Νέας Πολιτείας. Τον θυμό του κατάφερε να διαλύσει η τσίκνα που έστειλε εκείνο το πρώτο φθινοπωρινό αεράκι από τα ψητοπωλεία στην οδό Τρίτση, απέναντι από τα οποία η γενιά των γονιών μας περπατούσε μέχρι το μέτωπό τους να ιδρώσει. Περιμέναμε την ασφαλιστική για τα χαρτιά της αποζημίωσης. Το ραδιόφωνο έπαιζε ξένα. Ποπ. Δεν ξέραμε κανένα, απλώς το άφησε να παίζει. «Θα μετρούσε πάντως αν ερχόσουν κι εσύ στο Reworks», του είπα. Ξίνισε. Ένα από τα χαρακτηριστικά της Θεσσαλονίκης που τα χαίρομαι και τα κουβαλάω σε κάθε αποσκευή είναι τα μουσικά ερεθίσματα που προσφέρει. Ξεκινάς μικρός από τους Θεσσαλονικιούς λαϊκούς καλλιτέχνες που ύστερα κατεβαίνουν στην Αθήνα, συνεχίζεις με την ανακάλυψη της ροκ, πειραματίζεσαι με τη ραπ, το drill, και έρχεται το reworks να γκρεμίσει τα στερεότυπα που είχες για την ηλεκτρονική μουσική. Αυτό το είδος που νόμιζες πως είναι ένα ατέλειωτο ντάμπα ντούμπα και αναρωτιόσουν πώς βρίσκει κανείς ευχαρίστηση ακούγοντάς το. Έκανες και σε αυτό λάθος. Και τώρα να σε, εκεί. Στο Κυβερνείο για τη Νίνα Κράβιτς και ύστερα στις κλειστές αρένες στην περιοχή των Σφαγείων. Να αφήνεις τη μουσική να απελευθερώνει ντοπαμίνη στον εγκέφαλο και να χορεύεις χωρίς να σκέφτεσαι τις κινήσεις σου, αφήνοντας το σώμα και το μυαλό απερίσπαστα από τη διασκέδαση. Έτσι όπως πρέπει και στα δύο. «Πήγα πάντως στην Έκθεση». / «Να που βρήκαμε και ένα κοινό σημείο. Και πώς σου φάνηκε;» / «Ε, εντάξει…» Θα προτιμούσα τη φράση «πολλή φασαρία για το τίποτα». Χλιαρές εντυπώσεις από τη φετινή ΔΕΘ. Στο περίπτερο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, της τιμώμενης χώρας για φέτος, κόσμος τραβούσε με βίντεο τα παραδοσιακά χορευτικά των Αράβων, αλλά δίπλα τους τα γεράκια, με τα μάτια τους διαρκώς καλυμμένα, αποτέλεσαν ένα άβολο θέαμα. Στα συν, το αφιέρωμα για την επέτειο των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, με νέους καλλιτέχνες της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ να εμπνέονται από τις αφηγήσεις των συγγενών τους που εκδιώχθηκαν βίαια από τις εστίες τους. Έβαλε μπρος και με άφησε στον Σταθμό. Στον δρόμο είδα κάποιον άνδρα να φοράει ένα κασκόλ της ΑΕΚ. Ασυνήθιστη εικόνα στα Δυτικά, αλλά όχι και για την Καβάλα. Θα ανοίξει αύριο η ΟΠΑΠ Arena και σκέφτομαι εκείνους που δουλεύουν στην ψησταριά του Δεληκάρη, κοντά στο λιμάνι της πόλης. Έχουν στους τοίχους κρεμασμένες κιτρινόμαυρες φανέλες και φωτογραφίες από το «Νίκος Γκούμας». Η πιο ωραία μέρα για όλους τους φίλους της ΑΕΚ.
Δρομολόγια: Ντοπαμίνες ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη και Καβάλα
Το ραδιόφωνο παίζει μουσική στα δυτικά προάστια της Θεσσαλονίκης, ενώ οι μέρες κυλούν με έναν σπασμένο καθρέφτη αυτοκινήτου, έναν αραβικό χορό στη ΔΕΘ και ένα κασκόλ της ΑΕΚ στην Καβάλα.
2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Φωτογραφία: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ