Η πρώτη φορά -«Ρε συ, να δεις όπως και δήποτε εκείνη την ταινία που όλοι βρίζουν συνέχεια./ Θυμάσαι τίτλο;/ Κάτι με σπίρτα, δεν θυμάμαι». Σκόρπιες μνήμες μιας συζήτησης με τον διπλανό στο λύκειο, με τον οποίο πριν από δέκα χρόνια ανακαλύπταμε μαζί το σινεμά. Εκείνος τάχθηκε στη βία του Ταραντίνο, εγώ στη λεκτική βία του Οικονομίδη – δεν εμπιστευόταν τον ελληνικό κινηματογράφο. Τότε, καθόμουν μόνος μπροστά στην τηλεόραση. Τώρα, πάλι μόνος, αλλά στο θεωρείο, μπροστά από το μπαλκονάτο σκηνικό που στήθηκε στη σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Εκεί, λίγο πιο κάτω από εκείνον τον προβολέα που αναβοσβήνει κάθε φορά που οι ήρωες του Σπιρτόκουτου ανοίγουν την τηλεόραση.
Ποδοσφαιρικό ιντερμέτζο -Ο Μπίλι Τoυαχίρ, σκάουτερ της παναφρικανικής ομάδας Umoja, μιλάει στο Athens Football Festival για τις δυσκολίες της ομάδας να βρουν φωτισμό στο γήπεδό τους. Η Κατερίνα Σάλτα, ιδρύτρια της Hestia FC, που αποτελείται από γυναίκες και κορίτσια των προσφυγικών δομών, διηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού που τα αγόρια της δομής την έθεταν στο περιθώριο, αλλά εκείνο κατάφερε να φύγει στο εξωτερικό και να ασχοληθεί ακαδημαϊκά με το αγαπημένο της άθλημα. Δύο παίκτριες της ερασιτεχνικής γυναικείας ομάδας Abalos FC δεν βρίσκουν λόγια να περιγράψουν το αδερφικό κλίμα στις συναντήσεις τους. Συμπέρασμα; Ποδόσφαιρο ίσον κοινωνία. Ίσον παραπάνω από ένα παιχνίδι.
Η δεύτερη φορά – Όταν ατάκες της ταινίας που ενσωματώθηκαν στην ελληνική ποπ κουλτούρα γίνονται αφορμή για τραγούδι (π.χ. «Φτιάξ’ το το μπουρ*έλο» ή «Τι θα κάνεις με τη Λίντα, Βαγγέλη;»), καταλαβαίνεις από τα γέλια τους μυημένους στους τέσσερις τοίχους του Σπιρτόκουτου. Φυσικά, βρισιές και φωνές δεν εξαντλούνται. Αντίθετα, πνίγονται στην πατριαρχική φιγούρα του Δημήτρη, που πήρε μέχρι και δάνειο για το πολυτελές πιάνο-μπαρ στον Κορυδαλλό που ονειρεύεται. Κρύβονται στη σιωπή της γυναίκας του, της Μαρίας, που σιγοβράζει όπως το νερό στην κατσαρόλα. Βγαίνουν ζηλόφθονα, με ρυθμούς σάμπα, από το στόμα της κόρης τους και αβίαστα, με το χτύπημα του μικρού δάχτυλου του ποδιού, του γιου τους στην άκρη του τραπεζιού ένα χτύπημα που αποτέλεσε γέφυρα ανάμεσα σε ένα σατιρικά σεξιστικό ραπάρισμα και τραπ ομοιοκαταληξίες που θα ζήλευε κάθε επίδοξος τράπερ που δεν βρίσκει έμπνευση. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν στιγμές που ο πόλεμος των τεσσάρων τοίχων μετατρέπεται χωρίς λόγο σε ένα παιχνίδι.
Κινηματογραφικό ιντερμέτζο -Ακόμα και να μην αρέσει σε κάποιον το ποδόσφαιρο, δεν γίνεται να μην αγκυλωθεί στην καρέκλα του και να μην αισθανθεί κάτι ισχυρό με την ιστορία του Σαντιάγο Νούνιεζ στην ταινία Goal! (προβλήθηκε στο ίδιο φεστιβάλ, είναι από τις ταινίες που δεν γερνούν ποτέ).
Τελικές σημειώσεις – α) Δεν είναι ένα μιούζικαλ όπως τα χολιγουντιανά, έχει δική του ταυτότητα (τι απίστευτες εμπνεύσεις των Γιάννη Νιάρρου και Αλέξανδρου Λιβιτσάνου στη μουσική και στους στίχους), β) θα ήταν ένα ενδιαφέρον πείραμα για τις σκηνές του εξωτερικού, να δούμε πώς προσλαμβάνουν οι άλλοι λαοί τις οικογενειακές μας παθογένειες, γ) πηγαίνετε, αξίζει!