Ακούγοντας το woman, υπέθεσα, λανθασμένα όπως αποδείχθηκε, ότι επρόκειται για τραγούδι ξένου καλλιτέχνη. Είναι όμως μία από τις πρώτες κυκλοφορίες του 25χρονου ανερχόμενου μουσικού Στράτου Φυγετάκη. Με σπουδές στην Ψυχολογία, ασχολείται τα τελευταία χρόνια με τη μουσική, γράφοντας κομμάτια με δικούς του στίχους και συνθέσεις με μια indie-folk κατεύθυνση. Πριν από την κυκλοφορία του EP του, συναντηθήκαμε για μια συζήτηση γύρω από τη μουσική, τον έρωτα αλλά και για την κατεύθυνση του ελληνικού τραγουδιού.
Πες μου μερικά λόγια για το Woman.
Γράφτηκε το 2020, στην πρώτη καραντίνα, σε μια περίοδο που νιώθαμε όλοι αποκλεισμένοι και περιορισμένοι. Μιλάει για τη φιλία, αλλά μπορεί να το ερμηνεύσει ο καθένας όπως θέλει. Εκείνη την περίοδο είχα εμπνευστεί από έναν στίχο των Mumford and Sons, «I’m in love with the woman I adore», και από το Εκείνη του Φοίβου Δεληβοριά.
Αν και, όπως λες, το κομμάτι δεν είναι ερωτικό, υπάρχει ο στίχος «Oh, woman you have shown me home», που έχει ένα ερωτικό στοιχείο. Είναι ο έρωτας η αίσθηση του οικείου;
Όταν ερωτεύεσαι πραγματικά, μπορείς να βλέπεις τον άλλον ως ένα σημείο αναφοράς. Κάπου που μπορείς να στηριχτείς, σαν ένα σπίτι. Ιδιαίτερα στη φολκ μουσική, υπάρχει έντονα η έννοια του σπιτιού. Αυτή η αίσθηση, της ασφάλειας, της αγάπης και η κάλυψη των βασικών αναγκών.
Θα ήταν ενδιαφέρον αν ακούγαμε μια φωνή σαν τη δική σου σε ελληνικό στίχο. Είναι στα πλάνα σου;
Ναι, φυσικά. Υπάρχει αυτή η διάθεση γενικά. Το ελληνικό κοινό είναι πιο εύκολο να ταυτιστεί με ελληνικούς στίχους. Πολλοί εναλλακτικοί καλλιτέχνες ξεκίνησαν με αγγλικό στίχο και συνέχισαν με ελληνικό, όπως η Katerine Duska και η Nalyssa Green.
Ο ελληνικός στίχος έχει μεγαλύτερη απήχηση. Και είναι, όντως, ενδιαφέρον να ακούς ελληνικούς στίχους, από φωνές που έχουν μια διαφορετική τοποθέτηση από το συνηθισμένο.
Ποιος δίσκος ή καλλιτέχνης σε έκανε να ερωτευτείς τη μουσική;
Ο Νικ Ντρέικ ήταν ο ανεπίσημος μέντοράς μου και το άλμπουμ Pink Moon ήταν αυτό που μου έδωσε την αυτοπεποίθηση, ή την έμπνευση, ότι ένας δίσκος δεν χρειάζεται πολλά. Μια φωνή και μια κιθάρα. Φοβερούς στίχους και απλές συνθέσεις. Αλλά και ο Μπεν Χάουαρντ και ο Χοσέ Γκονσέλες.
Αυτόν τον καιρό τι ακούς στο repeat;
Έχω μεγάλο κόλλημα με τη Φίμπι Μπρίτζερς και με τους δύο δίσκους της Stranger in the Alps και Punisher. Με εμπνέουν πάρα πολύ από άποψη παραγωγής και ενορχήστρωσης. Και θα κυκλοφορήσει σύντομα ένα πρότζεκτ με την μπάντα Boygenius.
Μουσικός ή ψυχολόγος:
Όταν γνωρίζω κάποιον, συστήνομαι ως μουσικός. Πιο πολύ ταυτίζομαι με αυτόν τον ρόλο. Θα ήθελα μελλοντικά να μπορώ να βιοπορίζομαι αποκλειστικά από τη μουσική. Αλλά εντάξει, είναι δύσκολο.
Για ποια συναυλία ανυπομονείς αυτό το καλοκαίρι;
Interpol και Arctic Monkeys. Ειδικότερα οι Arctic Monkeys έχουν φοβερή ενέργεια πάνω στη σκηνή. Η αλήθεια είναι πως φέτος γίνεται και ένας συναυλιακός χαμός και έχω χαθεί. Με πιάνεις απροετοίμαστο.
Παρατηρείς κάποια τάση στη μουσική;
Θέλεις να μιλήσω για τη ραγδαία άνοδο της τραπ; Γιατί αυτό παίζει πολύ τώρα. Θα το δεις από την απήχηση που έχει στα νέα παιδιά, κάτι το οποίο η εναλλακτική σκηνή δεν καταφέρνει τόσο καλά. Είναι μια ανεβαστική μουσική, με έντονους στίχους, αλλά σίγουρα βοηθάνε και τα σόσιαλ στην εξάπλωσή της. Έχει πάει μέχρι και στα μπουζούκια πια, ενώ νομίζω ότι απευθύνεται και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Στο λύκειο εμείς ακούγαμε πιο ήρεμα και ερωτικά κομμάτια.
Ακούστε εδώ το Woman: