Ξυπνητήρι στις εννιά. «Να ψηφίσουμε όσο πιο νωρίς γίνεται», διαλαλούσε από χθες. Ανυπόμονο θεριό, χαρούμενο που θα δώσει την ταυτότητά του, τρομαγμένο που θα μπει στο παραβάν και θα αποφασίσει τελευταία στιγμή τι θα ψηφίσει. Την ταυτότητα την ξέχασε στο άλλο σπίτι. Ήρθε η συντέλεια του κόσμου στο σαλόνι. «Με το wallet στο κινητό δεν θα σ’ αφήσουν να ψηφίσεις». Στη δίπλα αίθουσα άκουσα την εφορευτική επιτροπή να λέει σε έναν 17χρονο πως δεν λειτουργεί το κινητό και πως πρέπει να φέρει την ταυτότητά του. Το θεριό μας ήταν τυχερό. Μπήκε, ψήφισε –άγνωστο τι και ποιον/ποια– και βγήκε. Βέβαια, για θεριό, ένιωθε κάπως νωθρά. Ίσως και να ’φταιγε το μουρμούρισμα στις δίπλα αίθουσες, ίσως τα σύννεφα που είχαν κάτσει στον σβέρκο της Θεσσαλονίκης, ίσως το ότι σκεφτόταν μήπως έκανε μια σκάρτη επιλογή. «Πραγματικά δεν ξέρω τι να ψηφίσω», είχε πει.
Οι άνθρωποι που κάθονται στα μπαλκόνια (μέρος Ι) – Οδός Νιρβάνα, κάπου πίσω από το Διοικητήριο. Το κασετόφωνο δεν παίζει Μπίλι Χόλιντεϊ, αλλά το Τρίτο Πρόγραμμα στον υπολογιστή εκπέμπει Κάλλας. Μπρίκι εσπρέσο στο μάτι της κουζίνας και στριφτά τσιγάρα στο τραπέζι. Ένα αυτοκόλλητο στον καθρέφτη του μπάνιου στέλνει μήνυμα: «Είσαι υπέροχη σήμερα». Η πυκνή κουφόβραση γίνεται ήλιος. Το φως τρυπώνει σε κάθε κάθετο δρόμο ανάμεσα σε Ολυμπιάδος και Κασσάνδρου και η γυναίκα του απέναντι μπαλκονιού ξετρυπώνει και ακουμπάει τον αγκώνα της πάνω στην κουβέρτα που έχει απλώσει στο κάγκελο. Το μάγουλό της γίνεται ένας βαριεστημένος σβόλος. Η ιεροτελεστία του καφέ κρατάει μία ώρα. Όση ακριβώς χρειάζεται και η απέναντι για να μουδιάσει το χέρι της.
Συνομιλία με τον παππού στο δίπλα παραβάν. «Είναι κανείς δίπλα;»/ «Εγώ»/ «Να σε ρωτήσω, παλικάρι, έχουν κάποιο λάθος τα ψηφοδέλτια;»/ «Πού να ξέρω;»/ «Γράφουν όλα Α΄ Θεσσαλονίκης»/ «Και τι έπρεπε να γράφουν;»/ «Β΄»/ «Δεν γράφουν Β΄, γιατί είμαστε στην Α΄». Βγάζει ένα μακρόσυρτο «α» απογοήτευσης. Κάθισε για ώρα στο παραβάν. Εύχομαι μόνο να μην ψήφισε κάτι στα άκρα δεξιά, γιατί στα Δυτικά της Θεσσαλονίκης χρυσαυγίτικα κατάλοιπα δεν έπαψαν να φοριούνται.
Αγναντεύουν τους άλλους ανθρώπους (μέρος ΙΙ) – Οδός 28ης Οκτωβρίου, διαδημοτικά σύνορα Αμπελοκήπων, Σταυρούπολης και Ευόσμου. Στην αυλή του παλιού Γυμνασίου και Λυκείου, που χαϊδευτικά αποκαλώ «εφηβικό κολαστήριο», επειδή ήταν, έχτισαν ένα κλειστό γυμναστήριο στο σημείο όπου παίζαμε μπάλα, εκεί όπου η Βάνα ήταν πάντα τέρμα και, κάποια στιγμή, η Ελένη μάλλον έπαθε έναν καταραμένο χιαστό. Τα αγόρια περπατούν σκυφτά και ομαδοποιημένα ανάμεσα στα γηπεδάκια ποδοσφαίρου. Η εφηβεία τούς κρατάει ενωμένους μέχρι να έρθει η πρώτη ρήξη. Η γραμμή ομόνοιας στο χέρι είναι μικρή.
Έξι το πρωί και έξω από το Ιπποκράτειο έχουν στηθεί τηλεοπτικές κάμερες. Ένας 8χρονος νοσηλεύεται στη ΜΕΘ. Ο πατέρας του δολοφόνησε τη μητέρα του και ύστερα αυτοκτόνησε. Άλλη μία γυναικοκτονία, στη Χαλκιδική αυτή τη φορά.
Και φαντάζονται τις ζωές τους (μέρος ΙΙΙ) – Οδός Αρχελάου. Παντζούρια κατεβαίνουν. Υπερένταση.