Καλοκαίρι κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Η μανούλα μου ετοιμάζει μία από τις καθιερωμένες σχεδόν βδομαδιάτικες συγκεντρώσεις στο δροσερό μικρό κηπάκι του σπιτιού. Εμφανίζεται μπροστά μου εκεί που διάβαζα, με ένα χαρούμενο χαμόγελο και με ένα ποτήρι λευκό παγωμένο κρασί στο χέρι: «Ανακάλυψη! Ανακάλυψη! Δοκίμασε!». Δεν της χαλάω το χατίρι και δοκιμάζω (όλα αυτά σε μια εποχή που ούτε είχε περάσει από το μυαλό μου ότι η οινοδημοσιογραφία θα αποτελούσε τη συνέχεια της επαγγελματικής μου πορείας…). Δροσερά αρώματα, ένα πικάντικο σπινθήρισμα στη γεύση, λουλούδια και φρούτα καλοκαιρινά. Μα τι ωραίο κρασί! «Ο Διόνυσος μας στέλνει τα δώρα του μέσω του κυρίου Παρπαρούση», λέει η μανούλα και συνεχίζει: «Αυτό είναι το λευκό κρασί μου από δω και πέρα!».
Έτσι μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας Τα δώρα του Διονύσου. Πέρασαν 20 χρόνια μέχρι να γνωρίσω προσωπικά τον ευπατρίδη οινολόγο Θανάση Παρπαρούση και να κλίνω το γόνυ στον Σιδερίτη που αυτός έβγαλε από την αφάνεια. Πριν από λίγες μέρες ο φίλτατος Θανάσης αρπάχτηκε στα λουσάτα φτερά του Ταώ και πέταξε σε ανεξερεύνητους παραδείσους, αφήνοντας μια λυπημένη επίγευση σε όσους τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν. Ορκισμένη θαυμάστριά του τόσο για τα κρασιά, όσο και για τον χαρακτήρα και το ήθος του, θα τον κατευοδώσω σήμερα δημοσίως, όπως νομίζω ότι θα ήθελε κι εκείνος. Ήσυχα, ευγενικά, με ταπεινότητα, φινέτσα και νοστιμιά. Ανοίγοντας όλα τα κρασιά του και πίνοντας σ’ αυτόν! Τα Δώρα του Διονύσου εξακολουθούν να είναι το case study του Σιδερίτη και παρακαλώ τους νεόκοπους οινικά να το ανακαλύψουν. Από την ίδια ροδόχρωμη ποικιλία (Σιδερίτη) το Petite Fleur, ένα ροζέ μικρό λουλούδι που η θέση του στις προτιμήσεις μου δεν κλονίστηκε ποτέ. Φινέτσα, κομψότητα, δύναμη. Ο ροζέ επίσης Λωτός (Cabernet sauvignon) θα κρατούσε για πάντα στο νησί των Λωτοφάγων τον Οδυσσέα, προκειμένου να απολαμβάνει το πορτοκαλένιο χρώμα και τον παιχνιδιάρικο, φρουτώδη χαρακτήρα του με τη γλυκιά μικρή υπόσχεση.
Η επόμενη μεγάλη συμβολή του Παρπαρούση στη νέα εποχή του ελληνικού κρασιού είναι η Μαυροδάφνη. Με το παγόνι του, Ταώς, ανέτρεψε τα γλυκά δεδομένα της ποικιλίας σε μια ξηρή, στιβαρή και πολλά υποσχόμενη εκδοχή. Το Αγιωργίτικο υποκλίθηκε στον Αχαιό οινοποιό τόσο στο blend περιορισμένης κυκλοφορίας Προνόμιο, όσο και στη διαχρονικά αγαπημένη κλασική Επιλεγμένη Νεμέα. Αν τολμούσα να φτιάξω το ποικιλιακό τρίπτυχο του Θανάση Παρπαρούση, θα έβαζα Σιδερίτη, Μαυροδάφνη, Μοσχάτο και θα σέρβιρα αμέσως στα ποτήρια μας παγωμένο γλυκό Μοσχάτο Ρίου Πατρών, έτσι όπως μόνο ο Θανάσης ήξερε να φτιάχνει και να σου χαρίζει με μία γουλιά την ευτυχία.
Βάσω, Εριφύλη, Δήμητρα, με τη σκέψη κοντά σας, ας γεμίσουμε τα ποτήρια με το θεϊκό Απόσταγμα Οίνου Παλαιωθέν κι ας πιούμε στον σύντροφο, στον πατέρα, στον φίλο, που με τα έργα και τις ημέρες του έδωσε ένα μάθημα δημιουργίας, ήθους και ευγένειας, παρακαταθήκη σε όλους εμάς που δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.
