Η Νοεμή Βασιλειάδου σχεδόν δεν θυμάται πώς ήταν η Θεσσαλονίκη χωρίς εργοτάξια. «Τώρα είμαι 27. Μπορώ να σου πω ότι από τα επτά με θυμάμαι να ζω σε μια πόλη γεμάτη λαμαρίνες, χώματα, σκαλωσιές, εργάτες, θόρυβο, σκόνη, λεωφορεία που βαρυγκομούν να φτάσουν στον προορισμό τους κι ένα απίστευτο κυκλοφοριακό κομφούζιο», μου λέει η νεαρή ηθοποιός, που βρίσκεται πίσω από τη σύλληψη και τη σκηνοθεσία του Προσοχή: Εκτελούνται Έργα, μιας talk of the town θεατρικής παράστασης που έχει ξεσηκώσει τη Θεσσαλονίκη, φέρνοντας στο προσκήνιο ένα διαχρονικά άλυτο ζήτημα της πόλης: το μετρό.
Έχει αποκτήσει ανεκδοτολογικό χαρακτήρα για τους Θεσσαλονικείς;
Έχουν βγει πολλά ανέκδοτα για το μετρό μας! Είναι μύθος για μας! Χρόνια ακούμε ότι θα είναι έτοιμο και δεν το βλέπουμε ποτέ. Είναι σαν φάντασμα. Πολιτικοί το επισκέπτονται και φωτογραφίζονται, λένε θα είναι αυτόματο, χωρίς οδηγούς, το καλύτερο της Ευρώπης, και τα χρόνια περνάνε και ακόμη δεν ξέρουμε πώς μοιάζει. Είναι κοινό ανέκδοτο αλλά και πληγή για την καθημερινότητα στην πόλη. Γι’ αυτό, με τη θεατρική μας ομάδα, είπαμε να μιλήσουμε για κάτι που έχει επηρεάσει τον συλλογικό μας ψυχισμό, αλλά και να στοχαστούμε γύρω από την έννοια της μετακίνησης, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η αναμονή για το μετρό μάς έδωσε αφορμή για έναν κοινωνικό στοχασμό γύρω από το δίπολο στασιμότητα-μετακίνηση.
Πώς έχει επηρεάσει τον ψυχισμό της πόλης;
Η ψευδαίσθηση ότι το μετρό προχωράει μοιάζει με την ψευδαίσθηση που έχουν πολλοί άνθρωποι της πόλης, κυρίως νέοι, ότι η ζωή τους μετακινείται, ενώ στην πραγματικότητα βιώνουν μια στασιμότητα που τους φθείρει. Ιδιαίτερα για τους καλλιτέχνες, αυτό είναι πολύ αληθινό. Στη Θεσσαλονίκη δεν θα βρεις τις ευκαιρίες της Αθήνας. Δεν υπάρχουν ίδιες δυνατότητες προβολής. Έχουμε ηθοποιούς που είκοσι χρόνια παίζουν πρωταγωνιστικούς ρόλους και δεν τους ξέρει κανείς εκτός της πόλης! Εγώ έπρεπε να μετακομίσω στην πρωτεύουσα για να ανοίξω τα φτερά μου. Είναι σαν η χώρα να μην αποκεντρώνεται καλλιτεχνικά, κάτι που συμβαίνει σε όλους τους κλάδους νομίζω. Η Θεσσαλονίκη σήμερα έχει μια φρεσκάδα από απίστευτα δημιουργικά άτομα, αλλά σου δίνει την αίσθηση ότι πρέπει να την εγκαταλείψεις για να εξελιχθείς. Αυτό το «χαλαρά» δεν είναι πάντα ωραίο.
Έστω ότι εκλεγόσουν δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Τι θα άλλαζες;
Θα προσπαθούσα να βελτιώσω τον δημόσιο χώρο της πόλης, που είναι τρομερά απαξιωμένος. Το αστικό τοπίο χρόνο με τον χρόνο υποβαθμίζεται. Κάθε φορά που γυρίζω πίσω, με πιάνει η ψυχή μου περπατώντας σε φθαρμένα πεζοδρόμια, περιμένοντας ώρες ολόκληρες ένα λεωφορείο. Ξέρεις, όλα αυτά περνούν στο DNA των κατοίκων, επηρεάζουν την ψυχολογία τους, δεν είναι απλό. Δεν θα ήθελα κανένας νέος να αισθάνεται ότι πρέπει να φύγει για να βρει τον δρόμο του. Στην παράσταση βλέπω κόσμο να γελάει και την ίδια στιγμή να οργίζεται με όσα ακούει. Η πόλη πρέπει να γίνει πιο προσβάσιμη, πιο πράσινη, πιο φιλική στον πολίτη.
Έχει κανείς την ελπίδα ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα;
Κατά την προετοιμασία της παράστασης, πήραμε πολλές συνεντεύξεις από μηχανικούς, αρχαιολόγους, εργάτες, απλούς πολίτες, που ζουν τις δυσκολίες της καθημερινότητας στην πόλη. Στα μάτια τους είδα την απελπισία, αλλά είδα και μια ελπίδα. Όλοι θέλουν το καλύτερο για την πόλη τους και προσπαθούν να συνυπάρχουν αρμονικά. Γι’ αυτό λέω ότι η Θεσσαλονίκη είναι σαν ασθενής με πολλές ελπίδες ανάρρωσης.
Είσαι αισιόδοξη για τη γενιά σου;
Είμαι πολύ αισιόδοξη. Βλέπω νέους ανθρώπους να αντιστέκονται στη νομοτέλεια της παραίτησης και να παλεύουν να ολοκληρώσουν το έργο της ζωής τους. Πλέον με τους καλλιτέχνες της παράστασης είμαστε ομάδα και ετοιμάζουμε πολλά ωραία πράγματα μελλοντικά. Είμαστε σε κίνηση, δεν μένουμε στάσιμοι, κι αυτό είναι το σημαντικό!
INFO
Προσοχή: Εκτελούνται Έργα σε σύλληψη-σκηνοθεσία της Νοεμή Βασιλειάδου στο Θέατρο Αυλαία (Τσιμισκή 136, Θεσσαλονίκη) στις 23, 24 ϗ 25/10.
Πρωταγωνιστούν: Δ. Γούλιος, Μ. Καραγκιοζίδου, Β. Μπόγδανος, Χ. Σερδάρη, Σ. Στυλιανού και ο μουσικός Γρ. Λιόλιος.
Προπώληση: more.com (by viva).