Ένα μπιτάτο μονόπρακτο στον διάδρομο ενός νοσοκομείου: Επίσημη σύζυγος και ανεπίσημη ερωμένη κοντράρουν τα κέρατά τους Για την καρδιά και το συκώτι του (εκδ. Πατάκη) στη νέα νουβέλα της Λένας Διβάνη. Ποια έχει το δικαίωμα να αποφασίσει αν θα δοθούν τα όργανά του για μεταμόσχευση; Ποια αγαπούσε παραπάνω; Πάνω στην κορύφωση του δράματος, εμφανίζεται και η μητέρα του εκλιπόντος, εξηγώντας, εν μέρει, τα πεπραγμένα του υιού της όσο ήταν εν ζωή.
«Να γίνει άνθρωπος χωρίς συνήθειες, αυτό ήθελε, να βουλιάξει στην ησυχία του, να πάει στο διάολο, έτσι δεν τον εξαπόστειλε; Και χωρίς να της πει τίποτα, γύρισε κι έφυγε, πήρε τους δρόμους, πήγαινε, πήγαινε και βρήκε το πεζούλι του στην Αιόλου, μακάρι να μπορούσε και να το αγοράσει…» – αυτά τα λέει ο Κάβουρας, που κάπως τα ’φερε η ζωή και βρέθηκε να ζει σ’ αυτό το πεζούλι. Η δική του αφήγηση εναλλάσσεται με αυτήν άλλων μελών της οικογένειάς του στο Φελιτσιτά (εκδ. Πατάκη) της Μάρως Δούκα. Ολοζώντανοι οι ήρωές της, καλώς ή κακώς θα σας φανούν και αρκετά οικείοι.
Πιστεύω ότι η γραφή της Άννας Δαμιανίδη θα ήταν γάργαρη και απολαυστική, ακόμα κι αν έγραφε οδηγίες για τη χρήση του πλυντηρίου. Στο Δύο καλοκαίρια και μισό φθινόπωρο (εκδ. Μεταίχμιο), οι ιστορίες των τεσσάρων κοριτσιών που τελειώνουν το Γυμνάσιο στις αρχές της δεκαετίας του ’70, έχοντας να αντιμετωπίσουν την ενηλικίωση, το σώμα τους που αλλάζει, το καθεστώς και τους γονείς, σε κάνουν να θέλεις να βάλεις κι εσύ την μπλε ποδιά και να καθίσεις δίπλα τους στο προαύλιο, στις κούνιες για τις «μεγάλες», αυτές που ζηλεύουν τα κορίτσια των μικρότερων τάξεων, αλλά δεν τολμούν να τις διεκδικήσουν.
Δεν έχει σημασία από ποιο βιβλίο της τριλογίας του Δράκου της Πρέσπας θα ξεκινήσει κανείς. Πάντως, η Μνήμη του πάγου (εκδ. Καστανιώτη) σηματοδοτεί το τέλος και την έναρξη της τριλογίας που δημιούργησε η Ιωάννα Μπουραζοπούλου το 2014, γύρω από τις τρεις χώρες που μοιράζονται τα νερά της Μεγάλης Πρέσπας, η οποία κατοικείται από έναν δράκο που φέρνει κακοδαιμονίες σε αυτή τη γωνιά των Βαλκανίων. Αυτή τη φορά, οι δρακολόγοι της Αλβανίας θα εξηγήσουν το φαινόμενο σε ένα μυθιστόρημα αξιώσεων που ακροβατεί ανάμεσα στο φανταστικό και το ποιητικό.
Μυθιστόρημα αθηναϊκής περιπλάνησης ενός άνδρα χωρίς δουλειά, χωρισμένου και με χειρουργημένο τον αχίλλειο τένοντα. Η χώρα καταρρέει και αυτός μαζί της – είναι το ιστορικό 2015. Έπειτα από εξαιρετικές συλλογές διηγημάτων, ο Σπύρος Γιανναράς έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα, Με ραμμένη φτέρνα (εκδ. Άγρα), το οποίο είναι βιβλιοφιλικό, φιλοσοφημένο, έχει άψογο ρυθμό και, αν το διαβάζαμε μεταφρασμένο, θα λέγαμε τι ωραία που γράφουν έξω. Τα συγχαρητήριά μας.
Μετά το Εννέα, το οποίο είχε ως αφετηρία την τελευταία επιστολή του αγωνιστή της ΕΟΚΑ, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ο Κυριάκος Μαργαρίτης σκάβει στα κιτάπια της κυπριακής ιστορίας και δημιουργεί αφηγηματικές διαδρομές που μπλέκουν ιστορικά ξενοδοχεία, τον Κλιμτ και τη γη Γαλαάδ, για να αφηγηθεί την ιστορία της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας του Νίκου Σαμψών. Τελικά, πόσοι είναι οι Σαμψών (εκδ. Ίκαρος); Είναι ο ήρωας της ΕΟΚΑ, ο προδότης του 1974 ή ένας Προμηθέας του όρους Τρόοδος;
Με μεγάλη ευγνωμοσύνη ξεφυλλίζω τα Όντα και μη όντα, τη συλλογή των σύντομων αφηγημάτων του Αργύρη Χιόνη (1943-2011), το έργο του οποίου δέχεται την κατάλληλη φροντίδα από τις εκδόσεις Κίχλη. (Το βιβλίο είχε κυκλοφορήσει αρχικά το 2006 από τον Γαβριηλίδη.) Τα κείμενα ακολουθούν τη μεγάλη παράδοση φανταστικών μυθολογιών και ζωολογιών (π.χ. Μπόρχες) και των εγκυκλοπαιδικών λημμάτων, σε μια «παρωδιακή μίμηση», όπως αναφέρει στο εξαιρετικό της επίμετρο η Γιώτα Κριτσέλη.
Μετά το βραβευμένο Patriot, ο Μιχάλης Μαλανδράκης επέστρεψε με το Δυναμώστε τη μουσική παρακαλώ (εκδ. Πόλις): Ένας τηλεπαρουσιαστής, πρώην πολεμικός ανταποκριτής, κατρακυλά σιωπηλά στην πολύβουη Αθήνα της νέας χιλιετίας, τη στιγμή που οι εμπειρίες του από το εμπόλεμο Σαράγεβο σκάνε εναλλάξ σαν οβίδες μέσα στις σελίδες. Η προσωπικότητά του δημιουργεί ανυπομονησία στον αναγνώστη για τη μεταβολή που χτίζεται αρχιτεκτονικά, κεφάλαιο κεφάλαιο.
Ένας 19χρονος βρίσκεται στα κρατητήρια – είναι η πρώτη χρονιά της δικτατορίας στην Αθήνα. Από εκεί ξεκινά η αφήγηση του Γιώργου Συμπάρδη στην Πλατεία Κλαυθμώνος (εκδ. Μεταίχμιο), ενός μυθιστορήματος ενηλικίωσης, τρόπον τινά, και επίσης ερωτηματικών για τον ρευστό κόσμο που διαμορφώνεται σε ένα νεαρό κεφάλι, σε μια ιδιαίτερη πολιτικά-κοινωνικά στιγμή. Η ψυχραιμία του συγγραφέα σε όλα τα «δύσκολα» σημεία της αφήγησης δείχνει το (πολύ ψηλό) επίπεδό του.
Ενθουσιασμό. Αυτό νιώθεις όταν διαβάζεις τα διηγήματα του Φώτη Μανίκα στη συλλογή Δεν θυμάμαι να υπήρχε κάποια πόρτα κοντά μας (εκδ. Loggia). Έπειτα νιώθεις οίκτο, κατανόηση, ίσως ελπίδα και ταύτιση με τους ήρωες 18 καθημερινών ιστοριών στη σημερινή Αθήνα. Κυνική ματιά, σκληρές εικόνες, ήρωες βαθιά ανθρώπινοι, ένα αστικό τοπίο που κοχλάζει, ειρωνεία και χιούμορ κεντημένο προσεκτικά με λίγες λέξεις, στοιχισμένες με μαεστρία.
Θεσσαλονίκη, Ερμούπολη, Αθήνα: Τρία κάδρα για την ερωτική ιστορία ενός αθώου άνδρα και μιας δυναμικής γυναίκας. Αυτή είναι αφετηρία του Ισίδωρου Ζουργού στο Παλιές και νέες χώρες (εκδ. Πατάκη), πριν ξεκινήσει για ένα εντυπωσιακό ταξίδι ανά την Ελλάδα της μπελ επόκ με ενδιάμεσες στάσεις τους κάθε λογής ενδιαφέροντες χαρακτήρες.
Σημερινή Ελλάδα, μια συνάντηση, ένα ταξίδι στο παρελθόν, μια συνάντηση ακόμα, άνθρωποι, αναμνήσεις: Οι απέθαντοι (εκδ. Ίκαρος) είναι η νέα νουβέλα του Δημήτρη Νόλλα, ο οποίος συνεχίζει να καταγράφει τη φυσιογνωμία μας· μια παράλληλη ιστορία με την επίσημη είναι το έργο του, και ας σταθεί αυτό το πιο πρόσφατο κείμενο αφορμή για να αναζητήσει κανείς και τα παλιότερα.
Λεβάν Πεχλιβανίδης, του Ξενοφώντα και της Συμέλας, γεννημένος το 1992 στο Ρουστάβι της Γεωργίας, ήρωας του Μαύρου φλαμίνγκο (εκδ. Καστανιώτη) του Σταύρου Χριστοδούλου. Η ρετσινιά του «Ρωσοπόντιου» θα τον συνοδεύει και στην Αθήνα, μέχρι που θα την αποτινάξει μέσω της πυγμαχίας, αποκτώντας νέο όνομα, νέα ταυτότητα και ένα νέο αποκούμπι: τη ρατσιστική βία. Μια πλευρά της Ελλάδας της νέας χιλιετίας που αναδεικνύεται –επιτέλους– λογοτεχνικά.
Το βιογραφικό σημείωμα με τα δεκάδες επαγγέλματα για τον Υπεραστικό σταθμό του Νίκου Χριστόπουλου (εκδ. Αλεξάνδρεια) παραπέμπει σε έναν μποέμ βίο. Στο βιβλίο ακολουθούμε τις περιπέτειες του ήρωα-αφηγητή κατά τη διάρκεια μιας τυχοδιωκτικής περιπλάνησης στην άκρη του αστικού τοπίου – από τον Υπεραστικό Σταθμό Αθηνών μέχρι την εξώπορτα του πατρικού του, κάπου στην Πελοπόννησο.
Στο Κόμμα του καλού θεού (εκδ. Καστανιώτη) του Τάκη Καμπύλη, αναρωτιέται κανείς αν διαβάζει προϊόν φαντασίας ή την καταγραφή της σύγχρονης πραγματικότητας: ένας ουρανοκατέβατος υποψήφιος που βασίζεται στις πλάτες ισχυρής οικογένειας, ένα κόμμα υποχείριο της θρησκευτικής εξουσίας, Χριστούγεννα στο κέντρο της Αθήνας με ανησυχητικά υψηλές θερμοκρασίες. Ωστόσο το βιβλίο είχε ολοκληρωθεί τον Απρίλιο του 2023 – για τις ομοιότητες ευθύνεται, ασφαλώς, η πραγματικότητα. Στον πυρήνα του, ένας πενηντάρης επικοινωνιολόγος με τάσεις ψυχολογικής κατάρρευσης, που ίσως καθόταν δίπλα μας στο Da Capo προχθές.
Οι εκδόσεις Μωβ Σκίουρος συγκέντρωσαν έξι κείμενα του Μποστ στον πρώτο τόμο των Θεατρικών. Ευκαιρία, λοιπόν, να γνωρίσουμε ξανά τα χαρακτηριστικά της θεατρικής του γραφής: σουρεαλισμός, ανελέητη σάτιρα, εγκεφαλικό χιούμορ, γλωσσικές ακροβασίες, ομοιοκατάληκτος λόγος. Τελικά, μερικά κείμενα, ακόμα κι αν γράφτηκαν πριν από εβδομήντα χρόνια, δεν απέκτησαν ούτε μία «ρυτίδα».
Ένα διαμέρισμα γίνεται ζωντανός οργανισμός. Κάθε κίνηση της πρωταγωνίστριας κάνει κρότο· το πλύσιμο των πιάτων, το τάισμα του σκύλου, οι σελίδες που γυρνά εξερευνώντας το παρελθόν της μητέρας της. Το πένθος μηδενίζει τον χρόνο, τον τόπο και το σύμπαν του αναγνώστη. Στην Αυγή (εκδ. Κίχλη) ο Χρήστος Χρηστίδης βιογραφεί και αυτοβιογραφείται, αλλοιώνει την πραγματικότητα, αφήνει τις σκιές του κάτω κόσμου να καλύψουν το τραύμα, το παραλήρημα, τη μνήμη, και με μεστό αλλά ξεχωριστό τρόπο οδηγεί τον αναγνώστη σε μια πρωτότυπη λογοτεχνική κατάβαση στον κάτω κόσμο.
Λίγα πράγματα είναι πιο συγκινητικά από την αφοσίωση ενός σκύλου στον άνθρωπο που τον έσωσε από τις κακουχίες. Βάζοντας στην εξίσωση και την περιπλάνηση ενός ηλικιωμένου που έχει χάσει λίγο από το σφρίγος του, αλλά καθόλου από την καλοσύνη του, ο Κυριάκος Αθανασιάδης στο Καταφύγιο των ωραίων ψυχών (εκδ. Διόπτρα) προτείνει ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι για να ζεσταθεί η καρδιά μας.
Έξι διαφορετικές στιγμές στον χρόνο, μία πινέζα στον χάρτη: Το Βερολίνο του 1920, του 1940, του 1960, του 1980, του 2000 και του 2020 μεταβάλλεται μαζί με τους ανθρώπους του στο Χωριό Ποτέμκιν (εκδ. Τόπος) του Γιώργου Παναγή. Και αν η απόσταση από τα γεγονότα μικραίνει, η καθαρότητα της ματιάς του συγγραφέα παραμένει αδιάβλητη.
Ο Αντώνης Νικολής βασίστηκε εξ ολοκλήρου στην Περί της Περεγρίνου τελευτής του Λουκιανού, όπου γίνεται λόγος για τη ζωή και τον τραγικό θάνατο του κυνικού φιλοσόφου. Στο μυθιστόρημα που φέρει το όνομα του Περεγρίνου (εκδ. Αρμός), ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τα κομμάτια της τεράστιας έρευνας που έχει κάνει για εκείνον και ενώνει τις κουκκίδες της ήδη υπάρχουσας ιστορίας με την ελευθερία που προσφέρει η μυθοπλασία. Πετυχημένο λογοτεχνικό πείραμα.
Μπορεί η αλλαγή της λωρίδας στον δρόμο να φέρει την ευτυχία μέσα σε 90 δευτερόλεπτα; Ή μήπως το έντονο βλέμμα με κάποιον τυχαίο περαστικό στον δρόμο, ο οποίος μπορεί να είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής; Πού πηγαίνουν τα πρόσωπα της λογοτεχνίας μετά την τελευταία σελίδα του βιβλίου; Ευφυής και σπιρτόζος, ο Σάκης Σερέφας βγάζει λαγούς από το λογοτεχνικό του καπέλο και δίνει οδηγίες για την επίγεια ζωή μέσα σε 90 δευτερόλεπτα (εκδ. Μεταίχμιο).
Ο Σπύρος Γιαννακόπουλος αποδεικνύει για άλλη μία φορά το μεράκι και το ενδιαφέρον του για την επιστημονική φαντασία. Αυτή τη φορά στον Κοσμοναύτη του (εκδ. Πατάκη), μιλώντας στην ψυχή των ανθρώπων που αισθάνονται βαλτωμένοι με τη δουλειά τους και αναζητούν το «ανήκειν» στη μεγάλη πόλη μέσω της λογοτεχνίας και περιοδικών όπως το Κοσμοδρόμιο, όπου στέλνουν διηγήματα sci-fi. Νεανική γραφή, μυστήρια πλοκή.
Ο Βασίλης Κιμούλης απλώνει 21 μικρά αφηγήματα στο Όνειρο αληθινό (εκδ. Αιώρα) ως ένα παζλ που ενώνει τα κομμάτια της λογικής με τα θραύσματα του παράλογου· εκεί μόνο, δηλαδή, όπου οι πειρατές, τα μανιτάρια, οι ερωτικές φαντασιώσεις, οι καθηγητές γλωσσολογίας και οι λογοτεχνικές αναφορές μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά.
Φράσεις-κλειδιά για τη Σπείρα (εκδ. Το δόντι): Spira Petroleum, Γκερνίκα, φασισμός, Ιωάννης Μεταξάς, «άτιμε Μαδριλένε». Στο συγγραφικό του ντεμπούτο, ο Πατρινός Στάθης Πολίτης ξεδιπλώνει σαν σπείρα τη δράση της ιστορίας του στα σαλόνια του Λονδίνου, στον Ισπανικό Εμφύλιο, στη δικτατορία του Μεταξά και στην Αμερική του μακαρθισμού. Ωστόσο, η γραφή του παραμένει επικεντρωμένη γύρω από τον άνθρωπο: στην καλοσύνη και στο κακό που έχουν μέσα τους οι κάθε λογής ξένοι.
→ Στο Αλλοτεκοίτη: Εκεί που χάθηκε η βλάστηση (εκδ. Κριτική), ο Νίκος Ξένιος γράφει για μια πόλη η οποία έχει χτιστεί –σε ένα κοντινό, δυστοπικό μέλλον κι ενώ η εύφορη γη έχει μετατραπεί σε έρημο– από το ακραίο κόμμα Νέοι Δρόμοι για τον Λαό, που έχει εν τω μεταξύ ανελιχθεί στην εξουσία. Ο «μύθος» πλέκεται γύρω από μια δημοσιογράφο και μια πρώην τρόφιμο ψυχιατρικής κλινικής, η 
οποία υπερασπίστηκε την ιερότητα της φύσης. Τα διαλογικά μέρη και οι περιγραφές εναλλάσσονται με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, σε ένα παράξενο κείμενο, με λογοτεχνικές αρετές.
Μέσα από ένα νοσταλγικό βλέμμα, ο Χριστόφορος Λιοντάκης (1945-2019) δίνει στον Μεγάλο δρόμο (εκδ. Κείμενα) αφηγήματα που μυρίζουν χώμα και βροχή. Ο μεταπολεμικός κόσμος σε ένα χωριό της Νότιας Κρήτης, κλείνει μέσα του αρχετυπικές φιγούρες της ελληνικής οικογένειας, βιώματα που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη, καθώς και μια φύση ηλεκτρισμένη που τυλίγει τις ζωές των προσώπων σε κάθε ευκαιρία.
Ήταν άγγελος ή δαίμονας ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, τις πλάτες του οποίου βαραίνει η δολοφονία του Καποδίστρια; Αυτό πραγματεύεται το νέο θεατρικό του Παντελή Μπουκάλα, υπό τον τίτλο Ο Πέτρος της Μάνης και το φάσμα των φατριών (εκδ. Άγρα), και το κάνει –ευτυχώς– χωρίς τελεσίδικες απαντήσεις, αλλά γεννώντας γόνιμες συζητήσεις.
ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ
Η Μαρίζα Ντεκάστρο στο Άλκη Ζέη, μάτια σαν γαλάζια θάλασσα (εκδ. Μεταίχμιο) μας προσκαλεί να βουτήξουμε λιγάκι ακόμα στη συναρπαστική ζωή της «Κούλι Άντερσεν», όπως υπέγραψε η ίδια μια ιστοριούλα για τον εγγονό της. Όσο κι αν κρυφοκοιτάξουμε στο σύμπαν της Άλκης, όμως, ποτέ δεν θα είναι αρκετό. /// Για να γράψει το Μαρινέλλα, Οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια (εκδ. Διόπτρα), ο Γιάννης Ξανθούλης επισκέφθηκε τις μνήμες της τραγουδίστριας αλλά και τις δικές του, με αφετηρία τη βροχερή Θεσσαλονίκη του ’40, όταν η μικρή Κική έπαιζε παιδικό θέατρο, μέχρι το σήμερα και ενδιάμεσες στάσεις μπροστά και πίσω από τους προβολείς. /// Παρά τον τίτλο του, το Ιάννης Ξενάκης. Ένας συγκλονιστικός πατέρας (εκδ. Αλεξάνδρεια) της Μάχης Ξενάκη ξεπερνά κατά πολύ την οικεία καταγραφή της πατρικής σχέσης ή τη βιογραφική αφήγηση μιας προσωπικότητας του βεληνεκούς του Ξενάκη. Στην πραγματικότητα, το βιβλίο είναι πολύτιμη καταβύθιση στις δημιουργικές διαδρομές του καλλιτέχνη που προέρχεται από ένα σπάνιο κράμα μελέτης, τεκμηρίωσης, τρυφερότητας και παρατήρησης.
Η Τελευταία αρκούδα του δάσους (εκδ. Κίχλη) είναι το τρίτο του πεζογραφικό βιβλίο (είχε μεσολαβήσει και η ποιητική σύνθεση Bildungsroman) του Άκη Παπαντώνη. Μας άρεσε πολύ και του στείλαμε ένα μέιλ.
Τι πρέπει να ξέρει κανείς για το βιβλίο σας πριν ξεκινήσει να το διαβάζει;
Δεν χρειάζεται να ξέρει το παραμικρό εκ των προτέρων – εκτός ίσως από το ότι τόσο η σκληράδα όσο και η τρυφερότητα στις σχέσεις των ανθρώπων κρύβονται ανάμεσα στις λέξεις, τις σιωπές και τις παύσεις.
Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από τη συγγραφή του;
Ένα πρώτο κίνητρο για να γραφτεί αυτό το βιβλίο ήταν η ευρύτερη στάση της ελληνικής κοινής γνώμης σε σχέση με τα γεγονότα της εμφύλιας σύρραξης στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Αλλά μια και πιστεύω πως οι συγγραφείς γράφουμε και ξαναγράφουμε διαρκώς το ίδιο βιβλίο, το μείζον κίνητρο ήταν η ανάδειξη των δύσκολων δεσμών του αίματος, ειδικά κάτω
από συνθήκες ακραίες.
Ξεχωρίσατε κάτι από τις πρόσφατες κυκλοφορίες;
Διάβασα το πολύ καλό Ραδιοκασετόφωνο (εκδ. Πατάκη) του (φίλου) Ιάκωβου Ανυφαντάκη, αλλά και το καινούργιο βιβλίο της Ελίζας Παναγιωτάτου Διακοπές στην Αβησσυνία (εκδ. Αντίποδες).
Διαβάσαμε το Φλόρενς Μπλαντ (εκδ. Ίκαρος) του Ανδρέα Νικολακόπουλου, ένα μυθιστόρημα-ταξίδι σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους της Ευρώπης, με οδηγό τη σκοτεινή φαντασία, και τον ρωτήσαμε τι ακριβώς σκεφτόταν.
Γιατί επέλεξες την Ευρώπη ως πεδίο δράσης του τελευταίου σου βιβλίου;
Στο Φλόρενς Μπλαντ επιλέχθηκε η Γηραιά Ήπειρος των περασμένων αιώνων για διάφορους λόγους: Πρώτον, επειδή γνώριζα τα μέρη και τα είχα ζήσει από κοντά, δεύτερον γιατί θέλησα να φέρω στο φως ιστορικά γεγονότα σημαντικά στις μέρες τους, μα ξεχασμένα στις δικές μας, τρίτον γιατί η τότε Ευρώπη ήταν ένα ανεξάντλητο χωνευτήρι κοινωνικών αλλαγών, κοσμογονικών αναταράξεων και εξεγέρσεων· τόσο πρωτοποριακή και ταυτόχρονα τόσο οπισθοδρομική στην προσπάθειά της να αποκτήσει ενιαίο σχήμα.
Ποιο βιβλίο σε εντυπωσίασε τους τελευταίους μήνες;
Το Γουέιτζερ (εκδ. Δώμα) του Ντέιβιντ Γκραν με κέρδισε όχι μόνο λόγω της φοβερής έρευνας και μεθοδολογίας η οποία χρησιμοποιήθηκε για τη συγγραφή του, μα και για τη σπουδή του πάνω στον άνθρωπο και στις ακραίες συμπεριφορές που μπορεί να εμφανίσει κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Η απόδοση ήταν τόσο ρεαλιστική και εικονοπλαστική, ώστε πολλές φορές νόμιζα πως, αν έκλεινα τα μάτια μου, θα άκουγα τις φωνές του πληρώματος και τα κύματα της θάλασσας να χτυπούν το ξύλινο πλοίο.
Ένα από τα πιο φρέσκα ελληνικά μυθιστορήματα που διαβάσαμε τον τελευταίο καιρό ήταν οι Διακοπές στην Αβησσυνία (εκδ. Αντίποδες) της Ελίζας Παναγιωτάτου. Επικοινωνήσαμε μαζί της για μια πολύ σύντομη κουβέντα.
Θα μπορούσες να περιγράψεις το βιβλίο σου με μία πρόταση;
Από την οικειότητα, την κρίση και την απώλεια της Αθήνας, η Τέσση, μια γυναίκα 35 χρονών με αφέλειες, κοντά σορτσάκια, μια βαρετή δουλειά και μια πανκ μπάντα, θα βρεθεί στην Ντίρε Ντάουα και θα συναντηθεί με το παρελθόν της γιαγιάς της, με κόκκινα λουλούδια, μια ερωτική ιστορία και με αναπάντεχες μητριαρχίες.
Πώς ξεκίνησες να γράφεις αυτό το βιβλίο; Υπήρχε μια ιδέα; Μια εικόνα; Ένας χαρακτήρας;
Υπήρχε η τελευταία σκηνή και σκόρπιες ιδέες και σημειώσεις, και έτσι άρχισα να σκέφτομαι μια πλοκή που να μπορεί να καταλήξει, κάπως κινηματογραφικά, στην τελευταία σκηνή. Και, ευτυχώς, τα κατάφερα.
Πιστεύεις ότι ο τρόπος που γράφεις έχει επηρεαστεί από κάποιον/α συγγραφέα περισσότερο από άλλους;
Πιστεύω πως, αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, δεν είναι συνειδητό. Όλα όσα έχω διαβάσει και διαβάζω με επηρεάζουν, αλλά δεν μπορώ να αναγνωρίσω στο γράψιμό μου άλλες φωνές. Ίσως επειδή μια τέτοιου είδους παρατήρηση προϋποθέτει μια απόσταση την οποία δεν έχω από τα βιβλία μου.
Διάβασες κάτι πρόσφατα που σου άρεσε;
Διάβασα τη συλλογή διηγημάτων Roman Stories της Τζούμπα Λαχίρι και τώρα διαβάζω το Ducks, Newburyport της Λούσι Έλμαν. Είναι πολύ διαφορετικά βιβλία, το ένα αποτελείται από σύντομες ιστορίες και το άλλο είναι μια ανάσα-χίλιες σελίδες. Μου αρέσουν πολύ και τα δύο.