Κάποιοι τρέχουν προς τη δουλειά τους. Κάποιοι περπατούν γοργά και μεταφέρουν ζεστό το τσάι στους παλαιοπώλες των γύρω δρόμων. Κάποιοι συναντούν ένα πρόσωπο μέσα σε ένα καφέ, πίνουν ένα φλιτζάνι τούρκικο στα όρθια, σε μια διασταύρωση ή έξω από ένα τουριστικό μαγαζί που παίζει την Ψυχεδέλεια της Βίσση. Κάποιοι δεν μιλούν με λέξεις, γιατί τις πνίγουν οι ορδές των τουριστών που θέλουν να φωτογραφίσουν κάθε σπιθαμή αυτού του σύμπαντος. Αντί για τον κανόνα της γραμματικής, όπου το υποκείμενο και το αντικείμενο προηγούνται του ρήματος που μπαίνει στο τέλος της πρότασης, εδώ επιστρατεύονται βλέμματα, σκουντήματα, μικρές χειρονομίες με κρυμμένα νοήματα. Ποιος κώδικας επικοινωνίας έχει μεγαλύτερη ισχύ;
Κάποιοι στέκονται σκεπτικοί μπροστά απ’ τα ράφια των σούπερ μάρκετ, αλλά δεν μπορείς να τους ρωτήσεις τι τους απασχολεί. Το πώς θα κουβαλήσουν στο σπίτι τα πεντάλιτρα μπουκάλια με νερό, το πώς θα πληρώσουν τα τρόφιμα με αυτές τις συχνές ανατιμήσεις ή πόσες μέρες μένουν για το τέλος της εβδομάδας. Όλοι υιοθετούν αναγκαστικά το μότο «yavaş-yavaş» (αργά). Περπατούν με το πάσο τους στην πεζοδρομημένη οδό Ορντού που βγάζει στο Καπαλί Τσαρσί, κόβουν δρόμο αργά ανάμεσα από τα ακινητοποιημένα οχήματα της κατά τα άλλα απροσπέλαστης λεωφόρου Ατατούρκ. Οι οδηγοί ανάβουν τσιγάρο, αποδεχόμενοι πως όποια συγκοινωνιακή παρέμβαση κι αν γίνει, είτε λέγεται περιφερειακός είτε υποθαλάσσιο τούνελ είτε γέφυρα, οι ώρες αιχμής (4-7 μ.μ.) θα είναι πάντοτε νεκρός χρόνος που θα «πηγαίνει» άκλαυτος μέσα στην ημέρα. Είναι όλοι αναγκασμένοι να κυκλοφορούν «yavaş-yavaş», όσο κι αν θέλουν να κινούνται «çabuk-çabuk» (γρήγορα).
Κάποιοι δεν θα σε ξεφορτωθούν, αν δεν σε μπλέξουν πρώτα σε μπελάδες. Ειδικά οι λούστροι. Θα τους πέσει δήθεν η βούρτσα έξω από το μετρό του Σισανέ. Θα συστηθείτε, θα βγείτε μπατζανάκηδες από την Καβάλα, θα σε ευχαριστήσουν με ένα γυάλισμα παπουτσιών που εσύ δεν θέλεις και στο τέλος θα σου ζητήσουν δύο χαρτονομίσματα παραπάνω από αυτό που τους έδωσες αρχικά. Δίνετε τα χέρια, χαμογελάτε και σε αφήνουν να νιώθεις βλάκας. Σε έκλεψαν εν γνώσει σου και τους είπες και ευχαριστώ.
Πόσες ψυχές άραγε να έχουν καεί από την Κωνσταντινούπολη; Πόσους ανθρώπους έχει προκαλέσει να βρίσουν; Πόσοι κουράζονται επειδή τρέχουν γρήγορα; Και πώς μπορείς να δραπετεύεις όταν έχεις μονίμως το μυαλό σου σε αυτήν; Στο τραμ για Μπαγτζιλάρ, στα κρυμμένα καφενεία του Καράκιοϊ και του Μπεσίκτας, στους ψαράδες της γέφυρας του Γαλατά, στους φουρνάρηδες του Φατίχ, στους ψήστες των ντονεράδικων, στην οδό Κένεντι που αγκαλιάζει βυζαντινές πύλες και Μαρμαρά, στα ταξί που σκαρφαλώνουν τις στροφές της λεωφόρου Ταρλάμπασι και «γδύνουν» κάθε τουρίστα που θα τολμήσει να τα σταματήσει; Για αρχή, κάνω ό,τι τραγουδά το συγκρότημα Duman: «Ιστανμπούλ, σου φιλώ το χέρι». Αλλά δεν τελειώσαμε εδώ.