«Προσοχή παρακαλώ. Αναχώρηση για 10:15 – Θεσσαλονίκη στο 58, για 10:20 – Κόνιτσα στο 73 και 10:30 – Καλαμπάκα, Τρίκαλα μέσω Μετσόβου στο 23». Όλοι οι επιβάτες στο ΚΤΕΛ Ιωαννίνων μαζεύονται στις μπαγκαζιέρες σαν τις μύγες. Ο βιαστικότερος αυτών πρώτος τη βαλίτσα βαλέτω και ο οδηγός ημών πρώτος τον νου του απολλύτω. Σε άλλο ρυθμό το κορίτσι και το αγόρι, στη μέση του δρόμου, κάτω από το υπόστεγο. Στο άκουσμα της αναγγελίας, το αγόρι περνάει τα χέρια του στην πλάτη του κοριτσιού. Το κορίτσι χώνει το πρόσωπο στο στέρνο του και το αγόρι κρύβει τη λυπημένη του όψη μέσα στο δάσος των καστανών μαλλιών της. Τα χέρια σφίγγουν, το φιλί είναι ξηρό, λες και η γιαννιώτικη υγρασία δεν φτάνει στα χείλη, αποχωρίζονται χωρίς λέξεις, ίσως μονάχα με τη σκέψη πως δεν θα αλλάξουν χρόνο μαζί. Για λίγο, ο χρόνος πάγωσε. Δύο ώρες και τριάντα πέντε λεπτά μέχρι να φανεί το τσιμέντο της Θεσσαλονίκης από τον κόμβο της Περιφερειακής στο Καλοχώρι.
Ένα χαϊκού ατάκτως γραμμένο πριν από τον ύπνο: «Πες μου τι ψάχνεις/ και θα σου πω ποιος είσαι/ Τσεκαρισμένο».
Άλλο ένα χαϊκού ατάκτως γραμμένο το πρωί: «Χέρι, φιλί και/ Παρά Πέντε στην TV/ Λίγο ή πολύ;».
Στο όνειρό μου πήγα Επτάλοφο και είδα τα λευκώματα του Δημοτικού να ανταλλάσσονται στο προαύλιο σαν μυστικά έγγραφα στη Γέφυρα των Κατασκόπων, στο Βερολίνο, να συμπληρώνονται κρυφά κάτω από το θρανίο την ώρα του μαθήματος και όλο το κουτσομπολιό που κουβαλούσε η ερώτηση «ποιος/-α σου αρέσει από την τάξη». Στο Γυμνάσιο ακολούθησαν τα χαράγματα με το κλειδί στο θρανίο και στους σκουπιδοτενεκέδες. Δ + Γ = LOVE. Ύστερα, στο Λύκειο. Για δώρο γενεθλίων, το αγόρι έκανε ένα γκράφιτι για το κορίτσι στον φράχτη απέναντι από το σχολείο. Έναν μήνα μετά, χώρισαν. Το κορίτσι ζήτησε να αλλάξει θέση, για να μην το βλέπει. Ευτυχώς, ο δήμος το πέρασε με μπογιά.
Τελευταίο χαϊκού ατάκτως γραμμένο στο γραφείο: «Γράφεις. Δεν ξεχνάς/ Σκέφτεσαι, φαντάζεσαι/ Σβήνεις. Δεν γυρνάς».
Συζήτηση με συνάδελφο μετά το χαϊκού: «Ξέρεις τι μου αρέσει; Να φωτογραφίζω ζευγάρια ηλικιωμένων. Το πώς κρατάνε τα χέρια τους, πόσο αγαπημένοι δείχνουν, ξέρεις. / Να σου δείξω αυτό; Τους πέτυχα σήμερα στο μετρό». Επιβίβαση στον Κορυδαλλό. Το χέρι της κρατάει τη μία σελίδα του γεωγραφικού άτλαντα, το χέρι του στηρίζει την άλλη. Χαζεύουν τον χάρτη του Πειραιά. Δείχνουν ο ένας στον άλλο δρόμους και πλατείες, τον μελετάνε διεξοδικά λες και θα δώσουν εξετάσεις στο μάθημα της πολεοδομίας. Τους χαζεύουμε μαζί με τον Γ. Βέβαια, χαζεύω διακριτικά τον Γ., νόμιζα ότι θα κατέβει μαζί μου Πειραιά, αλλά στη Νίκαια αποβιβάζεται. Στα Μανιάτικα, κλέβω λίγες λέξεις τους. «Εκεί ήταν, δεν το θυμάσαι; / Εσύ πού το θυμάσαι». Κατεβαίνουν μαζί μου στον Πειραιά. Μπαίνουν στο ασανσέρ και ανοίγουν ξανά τον άτλαντα. Κάπως έτσι ανοίγει και η καρδιά μου.