Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα, αλλά στέκομαι σε τρία πράγματα που πιστεύω πως δεν ξεχνάς ποτέ: το πρώτο «σ’ αγαπώ», την πρώτη απώλεια που ανοίγει τον φάκελο «πένθος» και το πρώτο ταξίδι που σου αλλάζει τη ζωή. Έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια, 14 με 17 Μαΐου του 2009. Υγρασία Θεσσαλονίκης, μιλιούνια κόσμου και ατέρμονα παζάρια – η μάνα μου είχε βρει τον παράδεισό της για να εξασκήσει το αγαπημένο της άθλημα. Θυμάμαι πολλά, όπως την πλατεία Ταξίμ χωρίς να έχει πεζοδρομηθεί, το πλοίο για τη Χάλκη, φισκαρισμένο μέχρις ασφυξίας, το παλιό γήπεδο της Μπεσίκτας, την Έλενα και τη Μαρία να μιμούνται στο λόμπι του ξενοδοχείου το Düm Tek Tek της Χαντισέ, ενώ ο Στέλιος μιμούνταν τον Σάκη στο This is our night (16/05 ήταν ο τελικός της Eurovision). Τέλος, τη Νεφέλη να φωτογραφίζει τους γλάρους από την προκυμαία στο πλοίο της γραμμής, έξω στο Καντίκιοϊ – ελληνιστί, Χαλκηδόνα.
Οι γλάροι που συνοδεύουν το πλοίο πετούν μακριά, προς το ρωσικό τάνκερ που πλέει στον Βόσπορο. Παρά τις σκαλωσιές, αναγνωρίζω τον σιδηροδρομικό σταθμό του Χαϊντάρπασα χάρη σε ένα βιντεοκλίπ του ροκ συγκροτήματος Athena, με αφορμή τότε το Eurobasket 2001 που διοργανώθηκε στην Τουρκία. Νεοκλασικό κτίσμα, με τα πλακάκια από την Κιουτάχεια να δίνουν μια όμορφη πινελιά. Μου λένε πως εκεί θα βρισκόταν το κέντρο των μεταφορών της Τουρκίας. Βρήκαν όμως βυζαντινά και αρχαία και ψάχνουν ακόμα τη λύση στην εξίσωση «ευρήματα και τρένα». Θυμίζει κάτι;
Στράβων, Γεωγραφικά, Βιβλίο Ζ΄, ελεύθερη κειμενική επιλογή στα τουρκικά: «Στις εκβολές του Πόντου βρίσκεται η Χαλκηδόνα, που ιδρύθηκε από τους Μεγαρείς, ο κόλπος της Χρυσόπολης και ο ναός των Χαλκηδονίων. Και λίγο πιο πέρα από τη θάλασσα υπάρχει μια πηγή στην οποία τρέφονται μικροί κροκόδειλοι». Εδώ πάντως οι άνθρωποι τρώνε μύδια, μπουρέκ με τυρί, σπανάκι, κιμά και πράσο και πίνουν καφέ στις άπειρες καφετέριες της συνοικίας Μόντα, μιας μεσοαστικής γειτονιάς που μετά την πανδημία έχει εξευγενιστεί. Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς όχι μόνο από το γεγονός πως τα μαγαζιά της φέρνουν περισσότερο σε γειτονιά του Βερολίνου, αλλά και από τους Έλληνες τουρίστες, με τα κινητά ανά χείρας. «Ξέρεις πού βρίσκονται εκείνα τα σοκάκια με τα γραφικά καφέ που περνάει δίπλα τους το τραμ; Αυτά του TikTok, μωρέ». Θα ήθελα να μεταμορφωθώ αυτοστιγμεί σε γάτα στην Κωνσταντινούπολη, να αράζω πάνω σε συσκευασίες με χαρτιά υγείας στο σούπερ μάρκετ και η ουρά μου να τρέμει στη γάμπα των ανθρώπων, όπως στο τραγούδι του Μαχαιρίτσα.
Βρέχει. Το τζαμί και ο πύργος της Τζαμίλτζα –εμπνεύσεις του Ερντογάν– φαίνονται αχνά από τα τζάμια του λεωφορείου. Οι ανάσες μας κρύβουν τα φώτα και την εικόνα της κίνησης. Το μετρό είναι βαθύ, κατεβαίνουμε στην αποβάθρα μόνο με ασανσέρ, παρελαύνουν σταθμοί με ονόματα που δεν θυμάμαι. Τερματικός: Ουσκουντάρ. Οι άνθρωποι φρικάρουν από τη βροχή, οι ψαράδες ρίχνουν πετονιά στη θάλασσα και εγώ στη διάβαση, χωρίς να ξέρω τι κάνω ανάμεσά τους.