Τι συνέβη και το τέρας ανάσανε ξανά; Ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο και τώρα ξυπνάει για να δείξει την εναντίωση του; Θα ήταν ένα σενάριο, αλλά όχι, το τέρας μισεί. Δεν είναι ανάγκη να εκφράζεται με ελληνικές σημαίες και μαιάνδρους στα θρανία. Μπορεί να εκφράζεται και με ομοφοβία. «Μισείς τους τρανς; Είσαι δικός μας» – πρόκειται για έναν άγραφο κανόνα σε αρκετές εφηβικές παρέες. Και δεν είναι μόνο θέμα της Θεσσαλονίκης· θα μπορούσε άνετα να γινόταν στην Αθήνα και σε οποιαδήποτε άλλη ελληνική πόλη της περιφέρειας. Δυστυχώς, μάλιστα, στην τελευταία περίπτωση, είναι πολύ πιθανόν να εκδηλωνόταν ακόμα πιο άσχημα. Απλώς, δε θα το μαθαίναμε ποτέ ή θα το θεωρούσαμε ήσσονος σημασίας.
Έχουν περάσει δεκατρία χρόνια από τότε που πήγαινα Α’ Λυκείου σε ένα σχολείο-κολαστήριο στη Δυτική Θεσσαλονίκη. Πιο συγκεκριμένα στους Αμπελόκηπους, γειτονική συνοικία της Σταυρούπολης, όπου έλαβαν χώρα τα άγρια επεισόδια ανάμεσα σε ακροδεξιούς και αντιφασίστες το 2021, τα οποία είχαν απασχολήσει έντονα τα Μέσα Ενημέρωσης εκείνη την περίοδο. Στα σχολεία των Δυτικών, η Χρυσή Αυγή με τους διάφορους ονομαστικούς της μανδύες έσπειρε πολύ καλά αυτούς τους «ακροδεξιούς θύλακες». Πρόκειται για παιδιά που έχουν την ίδια εμφάνιση με εκείνα τα άτομα που επιτέθηκαν στα δύο τρανς άτομα το Σάββατο.
Κοντοκουρεμένα μαλλιά με «σβήσιμο» στις άκρες, μαύρα μπουφάν, μαύρες φόρμες. Συμπεριφέρονται παρόμοια: Πιάνουν τη γαλαρία στο αστικό και φωνάζουν, βρίζουν, «τραμπουκίζουν» χαϊδευτικά το ένα το άλλο. Αν τολμήσει κάποιος/-α να τους κοιτάξει ή να τους κάνει παρατήρηση, ασχολούνται μαζί του/της. Και τον τραμπουκίζουν κανονικά. Διατρανώνουν την παρουσία τους παντού, χωρίς κάνουν κάτι· απλώς αράζουν ή περπατούν πέρα δώθε και παρατηρούν κόσμο. Σαν να ψάχνουν το εύκολο θύμα. Μπορεί και να μην το βρουν, αλλά το ψάχνουν. Κι άμα το βρουν, ορμούν.
Όταν έμαθα την είδηση, βρισκόμουν σε ένα ταξί, κάπου στην Εγνατία. Εξοργίστηκα, άλλα δεν έπεσα από τα σύννεφα. Μπορεί να έχουν περάσει δεκατρία χρόνια από τη μαύρη εφηβεία του Λυκείου, άλλα δεν έχουν αλλάξει και πολλά ως προς την εκδήλωση της βίας. Έτσι, ένα σημαντικό μέρος των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων στην πόλη δε νιώθει ασφαλές. Εκτός όταν βρίσκεται σε κλαμπ, σε μπαρ, σε πάρτι που γίνονται σε σπίτια, όπου μπαίνουν σε ένα δωμάτιο και αλλάζουν τα ρούχα της βόλτας με τα ρούχα οποία νιώθουν ελεύθερα.
Μετά το «Μάυρο» Σάββατο της επίθεσης στη Θεσσαλονίκη, η Κυριακή υπήρξε μια ανάσα απέναντι σε όλο αυτό το κλίμα μισαλλοδοξίας που είναι καλλιεργημένο στη Βόρεια Ελλάδα. Το πλήθος κόσμου που συγκεντρώθηκε στη συγκέντρωση ενάντια στα ομοτρανσοφοβικά φαινόμενα έδωσε την εικόνα πως η πόλη έχει έναν πυρήνα ο οποίος δείχνει ότι μπορεί να αντέξει απέναντι σε όλους όσους την έχουν βυθίσει σε μια άνευ προηγουμένου εσωστρέφεια καταπνίγοντας οποιαδήποτε αντίθετη προσπάθεια για να φανεί το φως της.
Σε τρεις μήνες θα διοργανωθεί ο ευρωπαϊκός θεσμός του EuroPride στη Θεσσαλονίκη. Ίσως, κάποιοι να θυμάστε τι έγινε στο Βελιγράδι πριν από δύο χρόνια. Η κυβέρνηση ακύρωσε τη διεξαγωγή του, καθώς δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλεια της διοργάνωσης, μιας και απειλούνταν από τον όχλο της σερβικής ορθόδοξης εκκλησίας, η οποία παρακίνησε πιστούς και εθνικιστές να βγουν στους δρόμους του Βελιγραδίου και να διαδηλώσουν. Οι διαδηλωτές ήταν αποφασισμένοι να αψηφήσουν την απαγόρευση.
Τελικά, η διοργάνωση πήρε σάρκα και οστά, αλλά με επεισόδια και βία. Και επειδή η Ελλαδα ανήκει στα Βαλκάνια (ας μην ξεχνάμε τις ρίζες μας), ας μην ξεχνάμε το ενδεχόμενο να έχουμε κι άλλες ωραίες μέρες, σαν κι αυτές του Μαρτίου. Ειλικρινά, κανείς μας δεν τις θέλει. Υπάρχουν πολύ πιο όμορφα πράγματα στη ζωή από το να ασχολείσαι με το μίσος.