Θέλω να σας συστήσω τον Πάσα Παρφένι. Είναι ένας από τους κορυφαίους ποπ σταρ της Μολδαβίας. Φυσικά, τον γνωρίζω επειδή έχει εκπροσωπήσει τη Μολδαβία τρις στη Eurovision: το 2012, το 2013 (ως συνθέτης μόνο) και το 2023. Γενικά, κατέλαβε καλές θέσεις. Αν περνούσε κανείς έξω από το Τριανόν το απόγευμα του Σαββάτου, θα άκουγε μόνο ρουμάνικα και η μύτη του θα «μπούκωνε» από την ευωδία του βουτύρου από τα ποπ κορν που βγήκαν μόλις από τη μηχανή. Το χειροκρότημα στην αρχή κάθε τραγουδιού είχε την ένδειξη «αναγνωρίζω το τραγούδι που ερμηνεύεις», το ψιθύρισμα των στίχων μαρτυρούσε έναν νόστο.
Τα τάμπλετ και τα κινητά σηκώθηκαν ψηλά. Κάποια στιγμή, νόμισα πως πέτυχα και τη μάνα μου μέσα στο κοινό. Βασικά, ήταν το ότι έβλεπα γυναίκες σαν τη μάνα μου, γιατί κι αυτή τραβάει βίντεο στις συναυλίες που αμέσως τα κοινοποιεί στην ομαδική συνομιλία της οικογένειας. Με την αδερφή μου της λέμε να μην το κάνει, τόσο γιατί ενοχλεί τους άλλους θεατές όσο και επειδή είναι καλό να απολαύσει τη στιγμή. Το κάνει μάλλον γιατί απολαμβάνει να μοιράζεται πως περνάει καλά τώρα που συνταξιοδοτήθηκε. Ή να νιώσει παρέα. Δεν ξέρω.
Όταν ακούστηκε η φλογέρα με τις νότες της παραδοσιακής πένθιμης ντόινα, Cântă cucu-n Bucovina (Τραγουδάει ο κούκος στην Μπουκοβίνα), έπαθα ό,τι και η μάνα μου όταν ακούει το Πάρθεν η Ρωμανία. Τράβηξα ένα βίντεο που το έστειλα αμέσως στις τρεις Ρουμάνες «Ερασμίτισσες»: τη Ροξάνα, την Τέο και τη Λάουρα. Η αλήθεια είναι πως μια μοντέρνα διασκευή του τραγουδιού μού την έμαθε η τελευταία. Μένει στο Ιάσιο, δίπλα στα σύνορα με τη Μολδαβία. Μου είχε υποσχεθεί πως, αν με βγάλει ο δρόμος προς τα εκεί, θα τα διασχίσουμε. Τέλος πάντων, όση ώρα γράφω αυτές τις γραμμές, διαβάζω τη σημασία που έχει η επαρχία της Μπουκοβίνα στο ρουμανικό θυμικό, για τον Στέφανο Γ΄ τον Μέγα, τον Ηγεμόνα της Μολδαβίας και διάφορα κατάλοιπα του βαλκανικού εθνικισμού, αλλά δεν με ενδιαφέρουν, γιατί μεταφέρομαι νοητά σε ένα Όπελ Κόρσα που διασχίζει τις υπόγειες διαβάσεις μιας κεντρικής λεωφόρου του Βουκουρεστίου που φέρει το όνομά του. Στη θέση της οδηγού βρίσκεται η Ροξάνα. Βρίζει. Δίπλα της, μαθαίνω τα χρήσιμα ρουμανικά. Και πόσο μου λείπει μια βόλτα μαζί της.
Μήνες πριν παρακολούθησα το Μην περιμένετε και πολλά από το τέλος του κόσμου του Ράντου Ζούντε. Της έστειλα μήνυμα: «Είδα μια ταινία του σκηνοθέτη που δεν σου αρέσει και δείχνει τη ζωή σου». Όπως και η Ροξάνα, η πρωταγωνίστρια της ταινίας γυρίζει σε όλο το Βουκουρέστι με το αυτοκίνητό της για τις ανάγκες μιας πολυεθνικής εταιρείας που την πληρώνει ψίχουλα. Αναγνωρίζω όσα μου έχει μάθει: τη μαφία του ξύλου, τη γειτονιά του Φερεντάρι, όπου αν πάω θα με ληστέψουν, τα υδραυλικά φρένα, την οδό Βουκουρεστίου-Μπουζάου με τα διακόσια εκκλησάκια για τη μνήμη των θυμάτων από τροχαία, την αγνή αγάπη. Της υποσχέθηκα αντάμωση μέσα στο ’24. Θα την τηρήσω άραγε;