Τι θα ήμασταν χωρίς τα καλοκαίρια μας; Χωρίς τη βαθιά ανάσα πριν από τη βουτιά που καθαρίζει το μυαλό και τα σπασμένα κοχύλια στην παλάμη, τα μικρά τρόπαια της μέρας ή της νύχτας που δεν ξεχάσαμε, όσα χρόνια κι αν πέρασαν; Χωρίς τους τσουρουφλισμένους ώμους μετά το περπάτημα για εκείνη τη «μυστική» παραλία που δεν βρήκαμε ποτέ, αλλά λίγο μας ένοιαξε, γιατί τελικά ανακαλύψαμε μια άλλη, εντελώς «δική μας». Χωρίς όλα αυτά που μας απενοχοποίησαν και μας κρατούν ακόμα δυνατούς, κανακεύοντας τρυφερά το παιδί μέσα μας.
Τα καλοκαίρια είναι οι ρίζες και οι αναμνήσεις μας, η μόνη εποχή του χρόνου που ο χρόνος μετριέται διαφορετικά. Κι αν φορτώσαμε το φετινό με λίγες παραπάνω προσδοκίες για όλα αυτά που έχουμε ανάγκη να ζήσουμε μετά τον δύσκολο χειμώνα που λύγισε τις πλάτες μας, ας είναι κι έτσι. Αρκεί αυτή η βαθιά ανάσα πριν από την πρώτη βουτιά κι όλα θα μπουν στη θέση τους, θα πάρουν τη διάσταση που τους πρέπει.
Τα καλοκαίρια είναι χαρά και ζωή χωρίς προϋποθέσεις.