Ξαφνικά ακούω μια γυναίκα να κλαίει. Δυνατά, γοερά, με λυγμούς. Οπως τριγύριζα ολομόναχος από δωμάτιο σε δωμάτιο το ανακαινισμένο οθωμανικό σπίτι, δεν είχα αντιληφθεί την παρουσία άλλων επισκεπτών. Βρισκόμουν στη διπλανή αίθουσα και δίσταζα να πλησιάσω. Ηταν μια προσωπική στιγμή που έπρεπε να σεβαστώ. Ή μήπως συνέβαινε κάτι άλλο που δεν μπορούσα να ξέρω και όφειλα να προστρέξω στην όμορφη, μεσήλικη γυναίκα, κοντά στα 50;
Γρήγορα το μυστήριο λύθηκε. Η γυναίκα καθόταν απέναντι από το κέρινο ομοίωμα του Κεμάλ Ατατούρκ. Ηταν Τουρκάλα και ήταν ο τρόπος της να αποτίσει φόρο τιμής στον ιδρυτή του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Η μισόκλειστη πόρτα με εμπόδιζε να προσέξω τον συνοδό της που της κρατούσε τρυφερά το χέρι και την παρηγορούσε.
Το θέαμα με εξέπληξε. Σίγουρα την καταλάβαινα: βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη, στην πόλη όπου γεννήθηκε και ανδρώθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ, μια πρώην οθωμανική επαρχία. Αισθανόταν μοναξιά στον ξένο τόπο που γέννησε τον άνθρωπο ο οποίος εξακολουθεί να λατρεύεται σαν θεός πίσω στη χώρα της.
Ολη αυτή η μακρόσυρτη εισαγωγή ήταν για να σας πω ότι πήγα στο ανακαινισμένο σπίτι–μουσείο του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη και ήταν από εκείνες τις σύντομες σε χρόνο αλλά πυκνές σε ένταση εμπειρίες, που με έκανε να αναρωτηθώ γιατί δεν το είχα κάνει νωρίτερα. Μια καλή δικαιολογία είναι ότι βρίσκεται εκτός των βασικών διαδρομών του επισκέπτη της Θεσσαλονίκης. Αλλά δεν είναι αρκετή, αν αγαπάς την ιστορία και τα μουσεία. Συνοπτικά, ο πρώτος όροφος είναι ως επί το πλείστον αφιερωμένος στη ζωή του στη Θεσσαλονίκη, ενώ ο τελευταίος όροφος, που περιλαμβάνει και το δωμάτιο όπου γεννήθηκε το 1881, αναφέρεται στη στρατιωτική και πολιτική του δράση. Το μεγαλύτερο μέρος της επίπλωσης είναι αυθεντικό, αν και η μουσειογραφική κατεύθυνση είναι εστιασμένη στο πρόσωπο του Ατατούρκ. Λειτουργεί κάθε μέρα από τις 10 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα (τηλ. 2310-965.080).