Είχα χρόνια να πάω στο Μπούρτζι, ίσως από τότε που είχα διαβάσει τον «Δήμιο» του Νίκου Φαρούπου. Θυμόμουν αχνά τα δωμάτια του παλιού ενετικού φρουρίου που είχε μετατραπεί σε ξενοδοχείο να χάσκουν άδεια, ερειπωμένα, σαν κάποιος να τα είχε εγκαταλείψει βιαστικά. Αναρωτιόμουν πώς θα το έβρισκα σήμερα, ύστερα από τόσο καιρό.
Το καραβάκι φεύγει μπροστά από τις καφετέριες, το εισιτήριο κοστίζει τέσσερα ευρώ το άτομο, η διαμονή στο Μπούρτζι διαρκεί είκοσι λεπτά ακριβώς.
Καθώς περιμένουμε να γεμίσει το καράβι, κάνω μια μικρή αναδρομή σε όσα θυμάμαι για την ιστορία του φρουρίου που στέκεται γαλήνιο απέναντι από το Ναύπλιο και συνειδητοποιώ ότι η μνήμη μου έχει κενά. Δεν θα ήταν ωραίο κάποιος να μας ξεναγούσε ή να μας έδινε έστω ένα φυλλάδιο μαζί με το εισιτήριό μας που να λέει δυο λόγια για το Μπούρτζι; Η μελαγχολία και η παρακμή που θυμόμουν είναι ακόμη αισθητές. Το φρούριο κουβαλάει την ατμόσφαιρά του ως τόπος διαμονής του δημίου της γκιλοτίνας (όταν αφοπλίστηκε μετά την έλευση του Βασιλέως Γεωργίου του Α΄ το 1865). Ενα – δύο δωμάτια είναι κλειστά για έργα μάς ενημερώνουν (γίνεται κάποια ανακαίνιση; Μακάρι). Κάποια είναι γεμάτα σκουπίδια, ενώ η αποβάθρα έχει σκουριές σε αρκετά σημεία. Στην ουσία δεν υπάρχει κάτι για να δεις πέρα από την πανέμορφη θέα προς το Παλαμήδι και το Ναύπλιο, και μόνο αυτό αξίζει. Αν δεν είχε αρκετό κόσμο και καράβια που πηγαινοέρχονται, θα νιώθαμε σαν εγκαταλελειμμένοι σε ένα χώρο για τον οποίο κανείς δεν ενδιαφέρεται να μας ενημερώσει, έστω με μερικές ταμπέλες όπως υπάρχουν στους αρχαιολογικούς χώρους. Φανταστείτε τώρα κάτι διαφορετικό: πώς θα ήταν το Μπούρτζι εάν αναδεικνυόταν η ιστορία και η ομορφιά του ως μεσαιωνικού φρουρίου… Στην επόμενη διαδρομή; Ελπίζουμε.