Κατεβαίνοντας κανείς τον δρόμο προς την όμορφη και δημοφιλή παραλία του Πόρτο Γερμενού δεν γίνεται να μην παρατηρήσει τον όγκο του αρχαίου κάστρου που δεσπόζει από πάνω. Λίγοι, εκτός των επισκεπτών της παραλίας, γνωρίζουν την ύπαρξή του αν και πρόκειται για ένα από τα καλύτερα διατηρημένα φρούρια της αρχαιότητας. Και αυτοί οι επισκέπτες πάντως δύσκολα θα αφήσουν την ξαπλώστρα για να πάρουν το (ελαφρώς) ανηφορικό μονοπάτι προς το φρούριο των Αιγοσθένων. Είναι κρίμα γιατί όσοι το κάνουν θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν ένα σπουδαίο δείγμα της αρχιτεκτονικής ευφυΐας της κλασικής εποχής, χτισμένο με πρόσωπο στη θάλασσα, φανερά για να προστατεύει τον κόλπο που θα ήταν ιδανικό αραξοβόλι για τον επίδοξο εισβολέα της αττικής γης. Πράγματι η επιγραφή στην κορυφή του φρουρίου μάς πληροφορεί πως χτίστηκε στα μέσα του 4ου π.Χ. αιώνα από τους Μεγαρείς με τη συνδρομή των τότε συμμάχων τους Αθηναίων, οι οποίοι ανέλαβαν και την επάνδρωσή του. Ο θηβαϊκός κίνδυνος ήταν ακόμα ορατός και προφανώς οι Αθηναίοι θέλησαν να κλείσουν αυτό τον δρόμο με τον πιο οριστικό τρόπο.
Το ισχυρό τείχος με τους ογκόλιθους, διατηρημένο σε αρκετά μεγάλο ύψος και σήμερα, δίνει μια αίσθηση απροσπέλαστου, ενώ οι δύο πύργοι στις γωνίες (υπό αναστήλωση αυτό τον καιρό) επιβάλλονται με το τεράστιο μέγεθος και την άψογη ισοδομική τοιχοποιία τους. Πολλοί ογκόλιθοι έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί στα βυζαντινά χρόνια για την κατασκευή της βασιλικής που βρίσκεται στο κέντρο του κάστρου. Το αν και πότε θα τελειώσουν οι αναστηλωτικές εργασίες στους πύργους είναι μάλλον ασαφές όπως και το κατά πόσον υπάρχει πρόθεση να «αξιοποιηθεί» (που είναι και της μόδας) το μνημείο τουριστικά. Ισως είναι και άνευ σημασίας. Οι πέτρινοι όγκοι του στέκουν στον μυχό του κόλπου δυόμισι χιλιάδες χρόνια τώρα και μάλλον θα συνεχίσουν να το κάνουν, ακόμα κι αν δεν έμειναν πολλά πλέον σε αυτόν τον τόπο, από όσα χτίστηκαν να φυλάνε.