Ενα ημερολόγιο με όμορφες ζωγραφιές του καλλιτέχνη Δημήτρη Μοράρου που βρέθηκε στα χέρια μου και η επισήμανση ότι το Μουσείο Ελιάς και Λαδιού στο Πήλιο ήταν υπεύθυνο για την έκδοσή του αλλά και για πολλές εκδηλώσεις που είχαν τραβήξει την προσοχή μου στο παρελθόν. Ετσι βρέθηκα έπειτα από πολλά χρόνια να διασχίζω με ΚΤΕΛ τον δρόμο προς τον Βόλο, επιστρέφοντας σε έναν μαγικό τόπο της Ελλάδας προς αναζήτηση της ιστορίας του Μουσείου Ελιάς και Λαδιού. Λίγες ώρες καμιά φορά φτάνουν για να κατανοήσει, να αισθανθεί κανείς την αγάπη με την οποία μπορούν να γεννηθούν τέτοια κρυμμένα, παραμυθένια μέρη όπως το συγκεκριμένο Μουσείο που βρίσκεται στην Ανω Γατζέα, ένα γαλήνιο χωριό του Πηλίου με εκπληκτική θέα προς τη θάλασσα. Στην πλατεία του (έρημη όταν την επισκέφτηκα) δεσπόζει ο σταθμός του τρένου του Πηλίου, ενώ ο ήχος από το κρεμαστό gong στο μπαλκόνι του σπιτιού του Μουσείου κάθε φορά που φυσά ο αέρας, δίνει μια σχεδόν ονειρική διάσταση στο τοπίο.
«Πενήντα διαφορετικά είδη άγριων ορχιδέων έχουν βρει οι βοτανολόγοι στο Πήλιο» μου λέει ο Κωνσταντίνος Μοράρος ο οποίος μαζί με την Αθηνά Αργυροπούλου είναι οι εμπνευστές και οι δημιουργοί του Μουσείου (το λειτουργεί η αστική εταιρεία Πήλιον Ορος). Καθώς σκύβω δίπλα στη ρεματιά να πιω νερό μια εύθραυστη μωβ άγρια ορχιδέα με κοιτάζει…
Ηταν στα μέσα της δεκαετίας του 1980, την εποχή των μεταπτυχιακών του σπουδών στο Παρίσι που ο Κωνσταντίνος Μοράρος είδε για πρώτη φορά (απέναντι από την παλιά είσοδο του Μουσείου του Λούβρου προ πυραμίδων) τις olives de Volos σε ένα παντοπωλείο με ελληνικά προϊόντα. Ρώτησε τον καταστηματάρχη και εκείνος του έδειξε τον τενεκέ όπου αναγνώρισε μια γνωστή βιομηχανία ελιών του Πηλίου. Ως Βολιώτης γνώριζε και τον Βόλο και τις ελιές, όμως, τον συγκεκριμένο συνδυασμό «ελιές Βόλου» στη γαλλική γλώσσα και φτιαγμένες στο Πήλιο, σε τέτοιο μέγεθος και ποιότητα, τον αγνοούσε. Μετά από μήνες βρέθηκε στο Πήλιο και έμαθε ότι οι ελιές αυτές ήταν από την περιοχή της Γατζέας. Αυτή ήταν μόνο η αρχή του παραμυθιού, αφού τριάντα χρόνια αργότερα, παντρεμένος πια με την Αθηνά Μοράρου, άνοιγαν τον πατρογονικό της σπίτι και εξερευνούσαν γοητευμένοι το κατώγι, αποθήκη και παλιό παρασκευαστήριο «ελιών Πηλίου»…
Υπήρχαν τρεις επιλογές αξιοποίησης του χώρου: να διαμορφωθεί σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα, να μετατραπεί σε εστιατόριο ή να παραμείνει ως έχει, να συντηρηθεί και να γίνει επισκέψιμος στο κοινό. Η τελευταία επιλογή προκρίθηκε κι έτσι δημιουργήθηκε το 2009 το Μουσείο Ελιάς και Λαδιού Πηλίου στην καρδιά του Ελαιώνα του Αγίου Γεωργίου. Ενδιαφέρουσα η ιστορία του οικήματος όπως και η πορεία του έως σήμερα.
Το κτίριο που στεγάζεται το Μουσείο χτίστηκε από τον Αγιωργίτη Ιωάννη Δ. Βογιατζή το 1924. Ο πρώτος όροφος ήταν η χειμερινή κατοικία της οικογένειας, ενώ το δίχωρο «κατώι» του κτίσματος (όπου έχει διαμορφωθεί το Μουσείο) λειτούργησε για διάφορες αγροτικές εργασίες μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990. «Αν μπορεί το Μουσείο να είναι μια θεραπαινίδα γνώσεων είμαστε πολύ χαρούμενοι» μου λέει ο Κ. Μοράρος και πράγματι αυτό νιώθω πως είναι ο συγκεκριμένος χώρος. Στο εσωτερικό του μπορεί ο επισκέπτης να γνωρίσει αντικείμενα που έχουν σχέση με τη συλλογή των ελιών, τη δημιουργία και την αποθήκευση του λαδιού, τη διαδικασία παραγωγής του σαπουνιού από το λάδι κ.ά., ενώ τακτικά φιλοξενούνται εδώ εκθέσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα.
Φέτος το καλοκαίρι, όπως εξάλλου κάθε χρόνο, το Μουσείο Ελιάς και Λαδιού Πηλίου έχει προγραμματίσει σε συνεργασία με άλλους φορείς μια σειρά καλλιτεχνικών εκδηλώσεων στον χώρο του μουσείου («ένα μουσείο που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να περιλαμβάνει την τέχνη» επισημαίνει ο Κ. Μοράρος) αλλά και σε κοντινά σημεία. Στο Πορφυρογένειο της Αγριάς θα πραγματοποιηθεί απόψε τιμητική εκδήλωση για τον φιλόσοφο Παναγιώτη Κονδύλη και στις 4 Ιουλίου στο κτήμα Κοροβίνη στα Πλατανίδια η 7η συνάντηση λογοτεχνίας και μουσικής «Ποιητικό Συναξάρι». Από τις 3 έως τις 9 Αυγούστου το 5ο Φεστιβάλ Αφήγησης Πηλίου «Παραμύθια και Μύθοι στου Κενταύρου τη Ράχη» στον Αγιο Γεώργιο Νηλείας, στις 29 Αυγούστου συναυλία για την πανσέληνο και στις 12/9 παρουσίαση του ημερολογίου 2016 του Μουσείου Ελιάς και Λαδιού (και οι δύο εκδηλώσεις στον χώρο του μουσείου).
Οι καλλιτεχνικές βραδιές είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να επισκεφτεί κανείς το νότιο Πήλιο και ο Κ. Μοράρος με την Αθηνά Αργυροπούλου θα έχουν πολλές ιδέες να σας δώσουν για συναρπαστικές βόλτες στη φύση. Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω τη διαδρομή ψηλά στην καρδιά του ελαιώνα στο ελαιοτριβείο Καραγιαννοπούλου όπου πολύ κοντά σε ένα γεφύρι κρυμμένο ανάμεσα σε δέντρα και ρυάκια, έχει χτιστεί ένα μικροσκοπικό θέατρο!
Η Αθηνά Αργυροπούλου και ο Κωνσταντίνος Μοράρος μου μιλούν για τη θερμή ανταπόκριση των κατοίκων της περιοχής που υποστηρίζουν και αγαπούν το Μουσείο, έχει σημασία, αυτή η ζεστή αγκαλιά. Η επιστροφή για την Αθήνα ήρθε πολύ γρήγορα, όμως η ανάμνηση αυτού του «σπιτιού των ελιών» στο μαγικό, αγαπημένο Πήλιο, ήταν τελικά η αναγκαία υπενθύμιση: τώρα, περισσότερο από ποτέ, ας ακολουθήσουμε την καρδιά και τα όνειρα μας…