Αν η Κάρπαθος αποτελεί ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά του Αιγαίου, οι ιδιαίτερες γεύσεις του νησιού αυτού της Δωδεκανήσου αποτελούν το μυστικό της ίδιας της Καρπάθου.
Το δεύτερο μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος, μετά τη Ρόδο, αυξάνει κάθε χρόνο τον αριθμό των επισκεπτών του έχοντας ισοσκελίσει το πρόβλημα της απόστασης από τον Πειραιά με τη μεγάλη ροή απευθείας πτήσεων από το εξωτερικό στο αεροδρόμιό του.
Εκεί όπου κυριαρχούσαν οι αφίξεις των Καρπαθίων της Διασποράς και των Ιταλών, πλέον στην Κάρπαθο το καλοκαίρι βλέπει κανείς μεγάλο αριθμό Ευρωπαίων, αλλά και Ισραηλινών τουριστών, που έρχονται να θαυμάσουν ένα μεγάλο, πλούσιο και ανόθευτο (ακόμη) από τον τουρισμό ελληνικό νησί.
Η Κάρπαθος, το νησί της Δωδεκανήσου που απελευθερώθηκε από τους Ιταλούς μόνο του, πριν ακόμη και από την Αθήνα το 1944, με τοπική επανάσταση στις 5 Οκτωβρίου εκείνου του έτους, αποτελεί πολύ ιδιαίτερο προορισμό για Ελληνες και ξένους, διατηρώντας μια βυζαντινή μεγαλοπρέπεια στα χωριά και στις κωμοπόλεις της.
Πέρα, όμως, από την ξακουστή Ολυμπο στον βορρά του νησιού, τα όμορφα χωριουδάκια στα παράλια και στα ορεινά, όπως το γραφικό Οθος, η Κάρπαθος κρύβει για τον επισκέπτη και πολλές γευστικές εκπλήξεις.
Κι αν είναι διεθνώς γνωστές οι μακαρούνες της Ολύμπου, τα χειροποίητα ζυμαρικά, δηλαδή, που σερβίρονται με το τυρί της Καρπάθου και σαγηνεύουν ακόμη και τους μάστορες της pasta, τους Ιταλούς επισκέπτες. Στην Κάρπαθο βρίσκει κανείς και άλλες αξιομνημόνευτες γεύσεις, καλά κρυμμένες για τους αμύητους, που εκπλήσσονται δοκιμάζοντάς τες.
Οι επιλογές είναι πάρα πολλές, αλλά θέλουν ψάξιμο. Μεταξύ των καλύτερων είναι ασφαλώς οι διάφορες πίτες (γρα, κοπέλες, λαχανόπιτες) και οι κρεμμυδοκουλούρες -αν σας αρέσουν τα πικάντικα-, ενώ οι λάτρεις του κρέατος δεν πρέπει να χάσουν το οφτό, κατά προτίμηση με κατσίκι, καθώς και τα αντέριζια.
Οποια εποχή κι αν επισκεφθεί κανείς την Κάρπαθο, οι γευστικές εκπλήξεις δεν θα τον απογοητεύσουν. Αν πάει Χριστούγεννα, θα απολαύσει πηχτή, κρέας κοκκινιστό με σουσάμι ή φρικασέ, και το Χριστόψωμο σε σχήμα σταυρού. Το Πάσχα την παράσταση κλέβει το βυζάντι, το γεμιστό κατσίκι που ψήνεται ώρες στον φούρνο και χαρίζει ποικιλία γεύσεων σε κάθε του μπουκιά, ενώ χαρακτηριστικοί είναι οι «πούλοι», που αποτελούν αλμυρή απάντηση στην πασχαλιάτικη κουλούρα άλλων περιοχών.
Μεγάλη είναι και η γκάμα των καρπαθιώτικων τυριών: σιτάκα, μανούλι, αρμυροτύρι και τόσα άλλα που συνοδεύουν μακαρούνες και πολλά ακόμη πιάτα. Δεν λείπουν και οι τοπικοί οίνοι, με έμφαση περισσότερο στο κόκκινο κρασί.
Εκείνο όμως που εκπλήσσει περισσότερο είναι τα τοπικά αναψυκτικά. Ως νησί με καθαρό νερό από τα ψηλά βουνά του και πλούσια βλάστηση, με εσπεριδοειδή κ.λπ., η Κάρπαθος έχει εδώ και μερικές δεκαετίες δική της παραγωγή αναψυκτικών που δυστυχώς δεν φτάνει στην Αθήνα.
Η τοπική βιοτεχνία αναψυκτικών «ξεδιψά» και γλυκαίνει κατοίκους και επισκέπτες με την πορτοκαλάδα της, τη μανταρινάδα της, τη βυσσινάδα της και την γκαζόζα της. Το κορυφαίο, όμως, που προσφέρει είναι η λεμονάδα: η ισορροπημένη γεύση της μεταξύ λεμονοχυμού και ζάχαρης, η απαράμιλλη νησιώτικη δροσιά της και η ικανότητά της να ξεδιψά και να γλυκαίνει ταυτόχρονα, την καθιστούν αξέχαστη.
Οποιον τον φέρει ο δρόμος στο νησί αυτό των Δωδεκανήσων, ας μην παραλείψει να δοκιμάσει τουλάχιστον τη λεμονάδα αυτή, ειδικά αν είναι καλοκαίρι. Θα του έρθει… κουτί.