Φωτογραφίες: Μαρία Μανή
Ακούστε το άρθρο
«Η πρώτη μου επαφή με την Καππαδοκία ήταν η συμμετοχή μου το 2015 σ′ ένα πρόγραμμα αγροτουρισμού. Την πρώτη φορά έμεινα ακριβώς 48 μέρες και εκεί άλλαξε όλη η τύχη μου και η… διαμονή μου».
Η απόφαση της συγγραφέως και καλλιτέχνιδας Μαρίας Μανή να αλλάξει εντελώς σελίδα στη ζωή της έπειτα από ένα ταξίδι δεν είναι μοναδική. Πολλοί άνθρωποι έχουν ερωτευθεί ένα μέρος με την πρώτη ματιά, όπως έγινε στην περίπτωσή της με την Καππαδοκία. Ωστόσο, η επιλογή της να ζήσει εκεί ήταν αφενός δύσκολη, αφετέρου ιδιαίτερη, καθώς η ίδια δεν αποφάσισε να νοικιάσει κάποιο διαμέρισμα, όπως συνηθίζεται, αλλά να μετατρέψει τις πέτρες… σε σπίτι.
Οπως περιγράφει η ίδια στην «Κ», δεν είχε άλλωστε πολλές επιλογές, καθώς για να μπορεί να μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ Ελλάδας και Καππαδοκίας, έπρεπε είτε να αγοράσει ένα κομμάτι γης είτε να παντρευτεί κάποιον εκεί.
Η ίδια προτίμησε να κάνει το πρώτο και έτσι αγόρασε ένα κομμάτι γης σε ένα χωριό 11 χιλιόμετρα έξω από την πόλη Προκόπη της Καππαδοκίας, το οποίο οι ντόπιοι στη γλώσσα τους αποκαλούν «Λευκό Χωριό».
Από υπόσκαφη σπηλιά, ζεστό αρχοντικό
«Με τις τότε οικονομίες μου, αγόρασα το 2016 ένα κομμάτι γης από έναν χωρικό της περιοχής όπου βρισκόταν ένας παλιός ελληνικός στάβλος από το 1943. Το μισό ήταν υπόσκαφη σπηλιά και το υπόλοιπο κενό γιατί είχε γκρεμιστεί με τα χρόνια», περιγράφει η ίδια κοιτώντας τις φωτογραφίες από το «πριν» και το «μετά».
Μόλις μπήκε μέσα σε αυτόν τον παλιό ελληνικό στάβλο, το μόνο που βρήκε ήταν πέτρες και χώμα, ωστόσο η ίδια γνώριζε πως με μόνο όπλο τη φαντασία της θα μπορούσε γρήγορα να δώσει στις πέτρες ζωή.
«Ειδικά στην αρχή δεν ήταν καθόλου εύκολο. Χρειάστηκε πολύ προσωπική εργασία προκειμένου αυτός ο σπηλαιώδης στάβλος να μεταμορφωθεί σιγά σιγά σε σπίτι», σημειώνει.
Σε έναν οικισμό με 100 κατοίκους, χωρίς μπακάλικο
Στην περίπτωσή της κ. Μανή, η αλλαγή ισοτιμίας ευρώ και τουρκικής λίρας ήταν καθοριστική για να μπορέσει να ολοκληρώσει το σπίτι της. Οταν πρωτοεπισκέφτηκε την Καππαδοκία, η ισοτιμία ήταν περίπου ένα ευρώ προς τρεις λίρες και στη συνέχεια διαμορφώθηκε στο ένα ευρώ προς 24 λίρες.
«Η κατάρρευση της τούρκικης λίρας, αλλά και το ότι ο βασικός μισθός είναι 330 ευρώ, με βοήθησε να ολοκληρώσω το σπίτι μου. Ετσι η σπηλιά από δυο δωμάτια, έγινε ένα σπίτι με σαλόνι, κουζίνα, κρεβατοκάμαρα και απέκτησε και ανέσεις που δεν είχα σκεφτεί».
Εχοντας επιλέξει να αποκοπεί εντελώς από τον «θόρυβο» της πόλης, καθώς το «Λευκό Χωριό» αριθμούσε 100 κατοίκους, ενώ δεν υπήρχε καν κάποιο μπακάλικο ή φούρνος στον οικισμό, η κ. Μανή ακόμη θυμάται την πρώτη μέρα που επιτέλους μπορούσε να κοιμηθεί στο σπίτι της.
«Οταν τελείωσε το πρώτο μέρος της σπηλιάς, θυμάμαι την πρώτη νύχτα της διαμονής μου εκεί. Ουσιαστικά ήταν κάτι σαν εγκαίνια, καθώς διοργάνωσα ένα πάρτι με μουσική και πολύ χορό, καλώντας τους γείτονές μου, μερικούς πολύ ήσυχους ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με τον φανατισμό που συναντάμε αλλού», περιγράφει.
Εκτός όμως από τη μετατροπή του στάβλου σε σπίτι, η ίδια έπρεπε να φροντίσει και για την τροφή της, καθώς κάθε χειμώνα το οδικό δίκτυο από και προς το χωριό αποκοβόταν εξαιτίας του χιονιού.
Αποκλεισμένη από το χιόνι για ημέρες
Για τον λόγο αυτό όλοι οι κάτοικοι του «Λευκού Χωριού» τρέφονται από την παραγωγή τους και τις ανταλλαγές προϊόντων μεταξύ τους κι έτσι η καλλιέργεια λαχανικών και η εκτροφή μερικών ζώων ήταν μονόδρομος για εκείνη.
«Πριν έρθει ο βαρύς χειμώνας πάντα επισκεπτόμουν τα παζάρια στις γύρω πόλεις για ψώνια. Επαιρνα φρούτα, ελιές, τσουβάλια με όσπρια και αλεύρι και κρασί. Ηξερα πως σε λίγες ημέρες η θερμοκρασία θα έφτανε πολύ κάτω από το μηδέν και για ολόκληρες ημέρες θα ήμουν αποκλεισμένη στη σπηλιά μου, όπου η καλύτερη παρέα ήταν τα καλλιτεχνικά μου και η συγγραφή μου».
Ελληνικό Αλογο
Οσο για την ενσωμάτωσή της στην τοπική κοινωνία, η κ. Μανή δεν δυσκολεύτηκε να προσαρμοσθεί. Οπως λέει, γρήγορα οι φίλοι της τής έδωσαν το υποκοριστικό «Ελληνικό Αλογο».
«Οντως με φώναζαν έτσι διότι με θεωρούσαν ατίθαση και όπως λένε διότι τρέχω από την Ελλάδα στην Καππαδοκία με τόλμη και θάρρος χωρίς κανένα φόβο. Θυμάμαι κάποια στιγμή ήρθε στη σπηλιά μου ένας γνωστός Τούρκος ζωγράφος και κοιτώντας με, ζωγράφισε αυτό το άλογο που του είχαν περιγράψει οι φίλοι μου».
«Περνώντας οι ημέρες λοιπόν εντάχθηκα στη δική τους κοινωνία. Πέρασα από ιδιωτικά σχολεία όπου έκανα μάθημα για την τέχνη μου. Τους δίδασκα από πού ξεκίνησε η βενετσιάνικη μάσκα και η ιστορία της, καθώς είμαι το μοναδικό άτομο στην Ελλάδα που έχω τελειώσει τη σχολή Amid Saddighi στη Βενετία», σημειώνει η ίδια προσθέτοντας πως από την πανδημία και μετά η ίδια επέλεξε να μη μένει εκεί μόνιμα καθώς ο χειμώνας είναι πολύ βαρύς.
