Η αγωνία για το μέλλον της Αθήνας εντοπίζεται σε όλες τις εποχές. Πριν από 130 χρόνια, υπήρχε προβληματισμός για το πώς θα αναπτυχθεί η πρωτεύουσα μετά το 1900, και αργότερα, μετά το 1960 υπήρχε έντονη συζήτηση για την εξάπλωση της Αθήνας και την αύξηση των οχημάτων. Σε ένα απόκομμα από το «Βήμα» πριν από μισόν αιώνα (Σεπτέμβριος 1970), εντοπισμένο στο αρχείο της Μάρως Καρδαμίτση-Αδάμη, ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης επιχειρεί να απαντήσει στο δημοσιογραφικό ερώτημα «Πώς βλέπω την Αθήνα στο έτος 2000».
Εκείνη, την εποχή, ήταν έντονη κάθε μελλοντολογική προβολή και ο Δοξιάδης, ένας φωτισμένος προφήτης του καιρού του, συχνά μιλούσε για το μέλλον της πόλης. Επιχειρώντας να απαντήσει στην εφημερίδα, επινοεί ένα χρησμό της Πυθίας που του δόθηκε χαραγμένος αμφίπλευρα σε ένα κεραμίδι, με κάθε όψη να έχει διαφορετική πρόγνωση. Στη μία όψη, η Πυθία μιλούσε για τον θάνατο της πόλης και στην άλλη όψη, για την ελπίδα της αναγέννησης.
Ο Δοξιάδης φαντασιώνεται τις δύο προφητείες, την καταστροφή στη μία περίπτωση, την ξεκοιλιασμένη Πεντέλη, τον αποψιλωμένο Υμηττό, τη γεμάτη αυτοκίνητα και πολυώροφα κτίρια Αθήνα. Στέκεται όμως περισσότερο στη φωτεινή εκδοχή και βλέπει καταπράσινη την Πεντέλη, τα νταμάρια να έχουν γίνει θέατρα μέσα στα δάση, την πόλη με χαμηλά κτίρια, με υπογειοποιημένους δρόμους και την επιφάνεια πλακόστρωτη και φυτεμένη, με παιδιά να παίζουν, με γέρους να παίζουν σκάκι, με νέους να τραγουδούν στις πλατείες.
Σκέφτηκε –ο Δοξιάδης– πόσο σοφή ήταν η Πυθία που όταν τη ρωτούσες σου έδινε δύο εκδοχές, για να σε φέρει μπροστά στο μέλλον με ευθύνη. Το μέλλον της Αθήνας εξαρτάται από εμάς, έλεγε το 1970 ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης (κάτι που είχε πει και νωρίτερα με άλλες αφορμές). Να, ο χρησμός λέει: «Να βάλουμε μυαλό». Πόσο χρήσιμο θα ήταν να είχε δύναμη η φωνή του και σήμερα.