Οι παραπόταμοι της Ομόνοιας… Από πού ν’ αρχίσει κανείς; Από τη Λυκούργου και τη Ζήνωνος ή από τη Σωκράτους; Ή μήπως από την Κοτοπούλη και τη Δώρου… Πιάνω την τελευταία, γιατί το όνομά της και μόνο με οδηγεί απευθείας στην καρδιά και στα πνευμόνια της Ομόνοιας. Εδώ, είναι ένας κόσμος ρευστός και συμπαγής, που ζει περισσότερο στη σφαίρα της φαντασίας και της φαντασίωσης παρά στη σφαίρα της γήινης πρακτικότητας. Η Δώρου είναι Ομόνοια και η Ομόνοια μπορεί να είναι τα πάντα. Στα λίγα μέτρα της πεζοδρομημένης οδού Δώρου, έχω κιόλας περάσει τη Σατωβριάνδου και στην επόμενη γωνία με τη Βερανζέρου, ο δρόμος σταματάει. Εχω ήδη συλλέξει εικόνες: τις τυρόπιτες του Μερακλή, το ξενοδοχείο Ελικών, τις ουρές για την ΕΥΔΑΠ, τις γερασμένες επιγραφές σε κτίρια χωρίς ζωή πλέον. Σαν όρθια κήτη, οι ψηλές πολυκατοικίες του 1960, εκεί γύρω είχαν πυκνώσει εκείνα τα χρόνια, όπως και κάτω προς τη Μενάνδρου, στη γειτονιά του Εθνικού Θεάτρου.
Αλλά η Δώρου με έχει οδηγήσει στην οδό Βερανζέρου. Και απέναντί μου, ένας παλιός γνώριμος, το Hotel Σαβόγια, με μια κάθετη, τσακισμένη επιγραφή που φέρει την ονομασία του. Είναι ο ορισμός της παλιάς Ομόνοιας. Φθηνά δωμάτια, ψηλοτάβανα με ένα μόνο λαβομάνο. Αλλά η θέα αυτού του ερειπίου, που στέκει μόνο και έρημο χρόνια τώρα, με έχει κρατήσει εκεί στην απόληξη της οδού Δώρου. Πίσω μου είναι το παλιό Μινιόν, που και αυτό θα αναγεννηθεί και θα φέρει τη ζωή της νέας Ομόνοιας. Και πιο δίπλα, τα γερασμένα διαμερίσματα του 1962, οι αποθήκες του 1970, τα καταγώγια, οι ψησταριές, οι βιοτεχνίες, τα κτίρια γραφείων ενός κάποτε λαμπερού μοντερνισμού, όπως στο κτίριο γραφείων που είχε σχεδιάσει ο Ιάσων Ρίζος το 1960, Πατησίων και Βερανζέρου. Και εκεί, στον μεγάλο δρόμο, στην Πατησίων, την τροφό της Αθήνας, μπορώ να δω τις στρώσεις του χρόνου από τα Χαυτεία ως την Τοσίτσα.
Αυτή η πυκνότητα αστικής ζωής ζαλίζει. Ευχάριστα. Πίσω στη Βερανζέρου, η μικρή «Σαβόγια» μπορεί να είχε κάποτε φιλοδοξίες έτσι όπως τις εκφράζει με τον αγνό κλασικισμό της. Με συγκινεί η άχαρη νεοκλασική όψη της. Είναι λίγο αδέξια η μορφή της, αλλά γαλήνια, και τόσο αθηναϊκή. Τα ανοίγματα, όμως, υπηρετούν την αρμονία, το μικρό μπαλκόνι έχει τα απλούστερα κάγκελα, θυμίζουν τη λιτή αισθητική, την προ του 1880, τα φουρούσια έχουν έλικες, ανθέμια και ροζέτες, τα παράθυρα είναι κλειστά, σαν μάτια που κοιμούνται. Στα δωμάτια των παλιών ξενοδοχείων της Ομόνοιας, από τα χαμηλά ώς τα ψηλά, άφηναν το βάρος των σωμάτων τους, λαδέμποροι και μαστροποί, εμπορικοί αντιπρόσωποι και αρτίστες, ομογενείς από την Πόλη και συγγενείς ασθενών από τις επαρχίες. Ενας γαλαξίας σωμάτων και αισθημάτων. Αλλά η κάθε μικρή ή μεγάλη «Σαβόγια» επετέλεσε ένα ρόλο, κοινωνικό, οικονομικό, αισθητικό. Σήμερα, τα λείψανα περασμένων ζωών, ο απόηχος από γερασμένες σκιές και οι βωβοί ήχοι σε σκάλες και κλειστές κάμαρες, οι φωνές των λαχειοπωλών και οι πραμάτειες των εμπόρων, επιστρέφουν ως μια άυλη πάχνη για να συνθέσουν ένα νέο, μεγάλο αφήγημα της Αθήνας.
Στην Ομόνοια νιώθεις την πυκνότητα και την πολυμορφία του αθηναϊκού αστικού αποτυπώματος. Ολα συνυπάρχουν, γεννούν συγγένειες και υβρίδια, ανάμεσα σε νεοκλασικές οροφογραφίες με πομπηιανά χρώματα και σε μοντέρνα κτίρια της αθηναϊκής μεταπολεμικής άνοιξης. Εκεί, ανάμεσα υπάρχει χώρος να γεννηθεί το νέο. Το πιάνεις στον αέρα. Και η κάθε μικρή «Σαβόγια» έχει το μερτικό της.