Διασχίζω την Πατησίων πρωινό Κυριακής. Να ένας από τους λόγους που δεν θα εγκατέλειπα την περιοχή: και μόνο η δυνατότητα να βλέπω μόλις βγω στην Πατησίων (από το ύψος της πλατείας Αμερικής η θέα είναι πεντακάθαρη) τον Παρθενώνα ακριβώς απέναντί μου, καθώς προχωρώ μες στο λεωφορείο, το ταξί, το αυτοκίνητο. Είναι πάντα εκεί στη θέση του, πότε σκεπασμένος με σύννεφα ή ομίχλη, πότε λαμπερός υπό το φως του ηλίου ή του φεγγαριού, η απόλυτη ομορφιά σαν σε ένα κάδρο στο τέλος του δρόμου που οδηγεί στο κέντρο της Αθήνας.
Στα δεξιά μου περνάω τον «Hondos» της Πατησίων, αυτό το μεγαθήριο που σβήνει εδώ και χρόνια, όμως δεν λέει να κλείσει προσθέτοντας λίγη ακόμη μελαγχολία στην περιοχή. Πολύ αργά τα ράφια αδειάζουν, οι πωλήτριες μειώνονται, νεκρική σιγή επικρατεί εκεί που κάποτε σε περίμεναν στην πόρτα με τα αρώματα μπροστά στο σιντριβάνι, φωνές, γέλια, προσφορές, ουρές στα ταμεία. Κι όμως, δεν λέει να κλείσει παρ’ όλο που ελάχιστοι τολμούν να μπουν ίσως για να δουν μήπως υπάρχει ένα απομεινάρι κάποιου αγαπημένου τους καλλυντικού ή για να περιπλανηθούν ανάμεσα στα φορέματα και τις επώνυμες τσάντες που έχουν απομείνει.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν κλείνει, να φύγει ένα βάρος από πάνω μας, να το πάρουμε απόφαση ότι πάει, πέθανε ο «Hondos» της Πατησίων.
Προορισμός μας το κέντρο για κάτι ευχάριστο. Κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα έως και τον Μάρτιο οι αρχαιολογικοί χώροι είναι ανοιχτοί με ελεύθερη είσοδο. Υποτίθεται πως είναι γνωστό, όμως δεν βλέπεις να γίνεται χαμός, αν και στην Ακρόπολη και το Νέο Μουσείο της υπάρχει αρκετή κίνηση. Η ανάβαση, μια οικεία ανάμνηση από τα παλιά, δίνει τη δυνατότητα για ονειροπολήσεις. Η Αθήνα από ψηλά σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της, στάση σε μια ελιά για σκαρφάλωμα. «Μαμά, να μείνουμε εδώ;». Τελικά ίσως δεν έχει κι άδικο.
Η βόλτα στους αρχαιολογικούς χώρους, πέρα από το πολιτιστικό ή εκπαιδευτικό ενδιαφέρον, είναι μια ευκαιρία να ξαναγαπήσουμε την πόλη με πολύ απλούς τρόπους. Σκαρφαλώνοντας σε μια ελιά σε ένα υπέροχο πράσινο ξέφωτο λίγο πριν από την τελική ανηφόρα για τα Προπύλαια. Ή σε ένα βράχο στους πρόποδες του Παρθενώνα, χρειάζεται κάτι άλλο; Οι κολόνες με τις τέλειες, αέναα κινούμενες γραμμές τους στέκουν θεόρατες με φόντο τον ουρανό και συνειδητοποιώ ότι δεν με νοιάζει να θυμηθώ όλες τις λεπτομέρειες, θα το κάνω αργότερα, τώρα θέλω απλά να είμαι εδώ. Η κατηφόρα μας κυλάει τρυφερά μέσα από τον λόφο σε άλλα καταπράσινα ξέφωτα που σαν να αναζητούν τα ποδαράκια νυμφών να τα αγγίξουν και να χορέψουν. Αρχαία
Αγορά δεν προλαβαίνουμε, όμως θα πάμε οπωσδήποτε Κεραμεικό. Εκεί είναι λίγοι οι επισκέπτες. Μια ομάδα ανθρώπων που καταλαβαίνω ότι σίγουρα δεν έχουν έρθει για αρχαιολογική βόλτα, έχουν μαζευτεί όμως γύρω από τους βράχους για κάποιου είδους σύσκεψη (ωραία ιδέα!). Το νεκροταφείο των αρχαίων μοιάζει τόσο γαλήνιο και όμορφο όσο την τελευταία φορά που το επισκέφτηκα πριν από πολλά χρόνια. Είναι ένα μέρος που προτιμάς να περπατάς, δίχως πολλά λόγια, οι αισθήσεις και οι αναμνήσεις φτάνουν.
Με ενθουσιασμό ανακαλύπτουμε τον Ηριδανό στο μοναδικό σημείο της Αθήνας που βγαίνει στην επιφάνεια. Βατραχάκια κοάζουν. Σκέφτομαι πόσο παρεξηγημένα είναι αυτά τα πλάσματα με την τρυφερή φωνή και τα χαριτωμένα τσαλαβουτήματά τους. Εχουμε αφήσει πίσω τη βουή των αυτοκινήτων από την Ιερά Οδό και την Πειραιώς και κατευθυνόμαστε προς τα τείχη. Μια χελώνα προσπαθεί να βρει τον δρόμο της σε αυτόν τον πανέμορφο αρχαιολογικό χώρο, όπου τα μνημεία κατοικούν μες στην ομορφιά της φύσης. Κι εμείς, γαληνεμένοι, συνεχίζουμε προς το Μοναστηράκι, αναζητώντας την κοίτη του Ηριδανού…