Τη συνάντησα σε μια πρόσφατη εξόρμησή μου στο Αισθητικό Δάσος Υμηττού, σε αυτό το πανέμορφο «μυστικό» της Αθήνας. Εμφανίστηκε λίγο πριν αρχίσει να δύει ο ήλιος, μέσα από τα δέντρα, σαν την νεράιδα των παραμυθιών. Πιάσαμε την κουβέντα (εκείνη περπατάει καθημερινά στο Δάσος του Υμηττού) κι έμαθα πολλά που δεν γνώριζα γι’ αυτό το βουνό. Περάσαμε το Βοτανικό Μονοπάτι, το ξέφωτο με τη μυστηριώδη πέτρινη σπείρα και φτάσαμε ψηλά στον Λόφο των Ταξιαρχών στα ερείπια της παλιάς βυζαντινής εκκλησίας, όπου κάποτε υπήρχε ναός αφιερωμένος στον Δία (σκέφτομαι τον κεραυνό που την πρώτη μέρα της επίσκεψής μου έκοψε στα δύο ένα κυπαρίσσι!).
Λίγο πιο κάτω μπορεί κανείς να απολαύσει μια θέα από τις πιο ωραίες της Αθήνας, από μακριά…«Δεν βλέπω τηλεόραση, διαβάζω καμιά φορά εφημερίδες, όχι όμως συχνά» μου είπε η γυναίκα, «αυτό δεν σημαίνει πως δεν νιώθω, δεν συμμετέχω σε ότι συμβαίνει». Ανάμεσα στα ερείπια παίζουν μπάλα δύο παιδιά, «πρέπει να έρθετε μια μέρα χωρίς κόσμο, μοιάζει σαν να μην έχει περάσει κανείς ποτέ από εδώ» μου λέει η γυναίκα και η γαλήνη που μου περιγράφει αρχίζει και με γεμίζει. Το εκκλησάκι των Ταξιαρχών ανοίγει μόνο στις 8 Νοεμβρίου με ενημερώνει, ημέρα γιορτής των αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Ενας άντρας κι αυτός, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, θαμώνας και περιπατητής του Δάσους, πορεύεται τώρα προς τον Λόφο, τον είχαμε συναντήσει νωρίτερα ξαπλωμένο σε ένα παγκάκι στην ησυχία του ξέφωτου με τη σπείρα. Ο ήλιος είναι έτοιμος να δύσει, η γυναίκα με αποχαιρετάει κι εγώ πηγαίνω προς την άκρη του λόφου, για να απολαύσω τη θέα μόνη.
Η Αθήνα μοιάζει να αστράφτει σαν τη θάλασσα που απλώνεται πέρα, καθώς την αγγίζουν οι τελευταίες αχτίνες του ήλιου. Πόσο θεραπευτικά λειτουργεί αυτή η θέα από απόσταση δίχως απάθεια ή αδιαφορία. Ενας ενεργός παρατηρητής που μαθαίνει να διαλογίζεται ή να προσεύχεται, αν πιστεύει, γιατί καθώς φαίνεται είναι το μόνο που μπορεί πια να κάνει.