Γυρνάμε την Πατησίων με ένα πατίνι. Ετσι περνάμε τον ελεύθερο χρόνο μας τις τελευταίες μέρες. Καμιά φορά προλαβαίνουμε το ηλιοβασίλεμα ανάμεσα στις πολυκατοικίες της 3ης Σεπτεμβρίου και της Πατησίων, για μένα ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα της Αθήνας. Στην ουρά έξω από το ATM της Εθνικής στην Καλλιφρονά έχει αρκετό χώρο, σαν μια μικρή πίστα για να πάρει φόρα το πατίνι μέχρι να έρθει η ώρα να πάρουμε τα εξήντα ή πενήντα ευρώ. Πότε θα ανοίξουν οι τράπεζες, τι θα πει το ναι και το όχι, τι είναι η δραχμή; Τα ερωτήματα των παιδιών σχετικά με την κατάσταση που ζούμε είναι πολλά, όπως και η αγωνία τους που την εκφράζουν με τον δικό τους τρόπο. Πάντα μένω έκπληκτη με τη δύναμη και το χιούμορ που μπορεί να σου μεταδώσει ένα παιδί στις δύσκολες στιγμές. Οι απορίες που αρχικά μπορεί να σε «ζαλίσουν» γιατί είναι πολλές και επίμονες σε βοηθούν να ψάξεις μέσα σου για να απαντήσεις, προσπαθώντας να πεις την αλήθεια όσο πιο απλά μπορείς χωρίς να πληγώσεις ή να σπείρεις τον πανικό. Δύσκολο, αφού αυτά τα μάτια που σε κοιτούν με απόλυτη αφοσίωση και υπερασπίζονται συγκινητικά στις μικρές ηλικίες το ναι ή το όχι των γονιών τους γίνονται ταυτόχρονα οι δέκτες της θλίψης, της απόγνωσης, του θυμού.
Πρόσφατα είχα βρεθεί στην παρέα μιας τάξης δημοτικού σχολείου που πήγε για ξενάγηση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Τα παιδιά επισκέφτηκαν τις αίθουσες που είχαν σχέση με την ύλη που είχαν μάθει κι έτσι ήταν ενημερωμένα και γεμάτα ενθουσιασμό. Ηταν μία από τις λίγες φορές που είχα νιώσει με την επίσκεψή μου σε ένα μουσείο τόσο πλήρης, σαν να έβλεπα κι εγώ την ιστορία από την αρχή μέσα από τα μάτια των παιδιών. Είναι καιρός τώρα που νιώθω ένα μεγάλο σεβασμό για τα παιδιά, αυτούς τους μικρούς ήρωες της ζωής μας που συχνά προσφέρουν περισσότερα σε εμάς απ’ ό,τι εμείς σε αυτά. Ας ελπίσουμε ότι θα μπορέσουμε να τα ακολουθήσουμε και να δούμε τον όμορφο κόσμο που ονειρεύονται πως θα φτιάξουν.