Υπάρχουν μερικά σταθερά χαρακτηριστικά στον δημόσιο χώρο που σου υπενθυμίζουν διαρκώς ότι βρίσκεσαι στην Ελλάδα. Και αυτά τα χαρακτηριστικά ανομίας, απάθειας, αδιαφορίας και κυνισμού, ή απλώς ανικανότητας, κωλυσιεργίας, ευθυνοφοβίας, άγνοιας και παραγοντισμού, συνωθούνται ώστε να εκφράσουν την πλήρη επικράτηση της ασχήμιας στον ελληνικό δημόσιο χώρο.
Και ασφαλώς δεν μας αξίζει να έχουμε μια τέτοια είσοδο ως υποδοχή σε έναν από τους ωραιότερους και σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας, όπως είναι ο Κεραμεικός. Και είναι πράγματι κρίμα, αν θέλει να είναι κανείς επιεικής, γιατί είναι απλώς ταπεινωτικό και εξευτελιστικό η σύγχρονη ελληνική κοινωνία να νοεί την είσοδο στον Κεραμεικό με παράνομα σταθμευμένα οχήματα στον πεζόδρομο της Ερμού και έναν διαρκώς μουντζουρωμένο τοίχο. Είναι επιπλέον κρίμα διότι οι εργαζόμενοι στον αρχαιολογικό χώρο είναι πράγματι ευγενέστατοι και δείχνουν να αγαπούν τον Κεραμεικό. Με είσοδο μόνο δύο ευρώ, ο Κεραμεικός είναι ένα δώρο. Και η είσοδός του είναι απλώς μία επιβεβαίωση ότι σε αυτήν τη χώρα έχουμε παρανοήσει βασικά ζητήματα ελευθερίας, νομιμότητας, καλαισθησίας και τάξης στον δημόσιο χώρο που αντανακλά τις ποιότητες αρχών και πολιτών.
Κανένα μουσείο ή αρχαιολογικός χώρος στην Αθήνα δεν διασφαλίζει συνθήκες αρμονίας, γαλήνης και στοχασμού στην είσοδό του. Το Αρχαιολογικό Μουσείο, π.χ., έχει αφρόντιστο κήπο, τη ρυπαρότητα της Πατησίων, τη βρομερή παράγκα του «Αθήναιον» ακριβώς απέναντι. Δεν μας αξίζει.
Στον Κεραμεικό, ο πεζόδρομος ζει στα όρια της ανομίας. Την ημέρα η κατάσταση είναι ήπια. Αλλά ο αρχαιολογικός χώρος ως περιουσία της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να είναι υπόδειγμα. Και μέσα (έστω και χωρίς πωλητήριο) και έξω. Και αυτό να είναι ανάγκη, όχι ιδιοτροπία.