09.00
Το ξυπνητήρι του κινητού χτυπάει. Από το διπλανό δωμάτιο. Εκεί το αφήνω πια. Συνειδητός «αποχωρισμός» για λίγη ψηφιακή «αποθορυβοποίηση». Με πετυχαίνει στο χουζούρι. Μετά έναν απαιτητικό χειμώνα, σχεδόν χωρίς ρεπό, με αλλοπρόσαλλο ωράριο (πρωινά με το σχολείο και βράδια με τις μουσικές εμφανίσεις), ήδη νιώθω, διανύοντας τον τρίτο μήνα καραντίνας, πολύ ξεκούραστη. Ο ψυχαναγκαστικός προγραμματισμός τεσσάρων ξυπνητηριών ανά δεκάλεπτο, μέχρι να καταφέρω να σηκωθώ, ανήκει στην προ κορωνοϊού εποχή. Σηκώνομαι, δίνω τα πρώτα χάδια στο σκυλί μου και βγαίνω να δω τα λουλούδια στο μπαλκόνι μου. Αν και μικρό, το έχω γεμίσει με φυτά και έχει γίνει ζωτικός χώρος του σπιτιού μου. Θες ο υποχρεωτικός εγκλεισμός, θες η ανάγκη μου για επαφή με τη φύση, έχουν προσθέσει μια καινούργια δραστηριότητα στην καθημερινή μου ρουτίνα: τη φροντίδα τους.
09.30
Αμέσως μετά ξεκινάω τη δική μου φροντίδα με 30 λεπτά γιόγκα, από το ΥouΤube, παρέα συνήθως με την εκπληκτική Andriene (μόνο για φωτεινούς ανθρώπους θέλω να ιδρώνω). Οι χρόνιες τύψεις για τη μηδαμινή μου σχέση με τη γυμναστική, επιτέλους κάνουν fade out. Το βλέπω και ως μέρος της εκγύμνασης της φωνής μου, γιατί δυναμώνει τις αναπνοές και ενεργοποιεί όλο το νευρικό και μυϊκό σύστημα.
10.00
Ισα που προλαβαίνω τις διαμαρτυρίες της Ζαΐρας για την πρωινή της βόλτα, κάνω ένα γρήγορο ντους και χωρίς άλλη καθυστέρηση βρισκόμαστε στην πλατεία κάτω από το σπίτι μου. Ανάλογα με τα κέφια μας περπατάμε από είκοσι λεπτά ώς μία ώρα. Εκεί κάπου χωράνε και τα ψώνια της ημέρας. Περπατώντας, αποφασίζω τι θα μαγειρέψω αργότερα. Μεγάλη ελευθερία να μη χρειάζεσαι αυτοκίνητο για τα απαραίτητα.
11.00
Επιστρέφοντας σπίτι, είναι η ώρα που ανοίγω το ραδιόφωνο ή βάζω στο κινητό ένα νέο άλμπουμ που έχω σημειώσει να ακούσω και φτιάχνω πρωινό. Φυσικός χυμός (πορτοκάλι-φράουλα-τζίντερ, το αγαπημένο των ημερών), ψωμί με μέλι και οπωσδήποτε καφές. Συνειδητά αποφεύγω να ακούσω την πρωινή ειδησεογραφία νωρίς. Εχω ανάγκη ό,τι ξέρω πως μου δίνει ενέργεια θετική και έμπνευση, γι' αυτό παρατείνω τη διαδικασία του πρωινού με περισσότερη μουσική ή με ανάγνωση του βιβλίου που έχω αρχίσει. Είναι απολαύσεις που ταιριάζουν στην ιδανική προσωπική μου ιεραρχία της ημερήσιας ρουτίνας.
12.00-19.00
Εργασία και χαρά. Ξεκινάει αργούτσικα και επιβεβαιώνει πως δεν είμαι πολύ πρωινός τύπος τελικά. Καταπιέζομαι όταν έχω μάθημα πιάνου στις 8 το πρωί. Για περίπου τρεις έως τέσσερις ώρες, λοιπόν, καθημερινά, συνήθως στις 12.00 και στις 17.00, συναντώ ιντερνετικά τους μαθητές μου από το Μουσικό Σχολείο. Είναι μια πρωτόγνωρη συνθήκη για όλους μας, χωρίς τη φυσική παρουσία, ωστόσο μας έχει βοηθήσει να μη χάσουμε επαφή, να μη χαθούμε και οι ίδιοι στη χαοτική αδράνεια της αναμονής. Στο ενδιάμεσο θα μαγειρέψω και θα τσεκάρω τις άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις: emails, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάποια συνέντευξη με αφορμή την κυκλοφορία του νέου μου άλμπουμ. Παρά τη δύσκολη συγκυρία, το «Πρώτο βλέμμα», έχει πια φύγει από εμένα και τη στιχουργό του, Νάντια Δουλαβέρα, και συναντά τους πρώτους ακροατές του. Είναι ένας από τους λόγους που νιώθω χαρούμενη αυτόν τον καιρό, αλλά και ανήσυχη μπροστά στην αναγκαστική αναβολή όλων των σχεδίων που είχαμε, τουλάχιστον μέχρι τον Σεπτέμβριο, και στις συνέπειες της πρωτόγνωρης κρίσης για όλη την κοινωνία.
19.00
Είναι η ώρα που ξεκουράζομαι αναζητώντας τους φίλους και την οικογένειά μου για λίγη κουβέντα τηλεφωνικά, ξαναβγάζω τη Ζαΐρα βόλτα παρέα με την κολλητή μου με την οποία, ευτυχώς, γειτονεύουμε, μαθαίνω τα νέα της ημέρας. Πιάνουμε κουβέντα με αγνώστους στο πάρκο, από απόσταση μεν, αλλά με αυτή τη λαχτάρα που πηγάζει από την καταπιεσμένη κοινωνική συναναστροφή. Κάνουμε εικασίες για το μέλλον και κυρίως το αναλογιζόμαστε μέσα από ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο. Στον ορίζοντα, που αρχίζει να κοκκινίζει, σχηματίζονται ερωτήματα.
20.30
Πεδίο ελεύθερο, πίσω στο σπίτι, για μελέτη, ασκήσεις φωνητικής, δοκιμές στο πιάνο, νέα τραγούδια ή διασκευές που γυρίζουν στο μυαλό μου καθ’ όλη την ημέρα. Ενδιάμεσα μερικά μηνύματα από φίλους που είχα καιρό να ακούσω. Είναι όμως κι αυτοί που γίναμε φίλοι τώρα, εν μέσω αποκλεισμού. Θα έχει συνέχεια αυτό και μετά; Θα δείξει.
23.30
Ωρα για ταινία ή βιβλίο ή και τα δύο. Λίγο ακόμα φαγητό στη Ζαΐρα που έχει κακομάθει από τη συνεχή παρουσία μου στο σπίτι. Νομίζω πως αυτή έχει πάθει μεγαλύτερο σύνδρομο εγκλεισμού. Το μυαλό της είναι στο φαγητό και στο κυνηγητό από το σαλόνι στην κρεβατοκάμαρα. Ο ύπνος έρχεται μέσα από ακατάσχετους συλλογισμούς κατά τις 3…
Το νέο άλμπουμ της Ευτυχίας Μητρίτσα, «Πρώτο βλέμμα», με τραγούδια γραμμένα από την ίδια σε στίχους της Νάντιας Δουλαβέρα, πρόσφατα κυκλοφόρησε ψηφιακά και σε CD από τις εκδόσεις Μετρονόμος.