Πάντα φανταζόμουν την ιδέα να ζήσεις σε μια πόλη όπου δεν έχεις μεγαλώσει σαν το πρώτο βράδυ στους δρόμους ενός άγνωστου τόπου όταν πηγαίνεις ταξίδι.
Αλήθεια, έτσι να μοιάζουν οι πρώτες νύχτες στη νέα σου πόλη, αναρωτιέμαι, έχοντας απέναντί μου τον Στάθη Δράκο, τη «φωνή» των Minor Project, του συγκροτήματος που μας έδωσε τον νεορομαντικό ύμνο «In Colors» και που από μέρα σε μέρα ξαναμπαίνουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τα νέα τους τραγούδια σε συνεργασία με τους Nouveau Sextet.
Ο Στάθης Δράκος, γεννημένος στη Χαλκίδα, πολιτογραφημένος Πατρινός λόγω σπουδών, είναι φρέσκος στην Αθήνα και μιλάμε για τους πρώτους του μήνες στη «μεγάλη πόλη».
Ακούγεται συγκρατημένα ενθουσιασμένος. «Η Αθήνα είναι μια πόλη που ανέκαθεν θαύμαζα και μια πόλη που τώρα αρχίζω να αγαπώ. Οχι πως η Πάτρα δεν ήταν, απλώς νομίζω πως η Αθήνα είναι το πιο κατάλληλο μέρος για τους ανθρώπους εκείνους που έχουν την ανάγκη να νιώθουν μικροί. Σου δημιουργείται ένα αντίστοιχο συναίσθημα με εκείνη τη νύχτα του καλοκαιριού που κοιτάς τα αστέρια και χάνεσαι, αλλά σε μια πιο urban εκδοχή του. Υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορείς να κάνεις».
Ζει στο Γκάζι. Μπορεί να μιλάει ώρες ατελείωτες για τη νέα του γειτονιά. «Επιλέγω να σταθώ στο ότι είναι μια γειτονιά με προσωπικότητα και άπλετο ουρανό. Εχω την τύχη να μένω λίγο πιο πέρα από τον πανικό της πλατείας, προς το Ρουφ, σε μια γειτονιά με αρκετό πράσινο και νέα μικρά μαγαζάκια που έχουν αρχίσει να δίνουν την αίσθηση μιας ήρεμης και γραφικής συνοικίας. Δεν έχω ζήσει το Γκάζι στην παλιά εποχή του, για την οποία πολλοί μου μιλούν, αλλά εγώ το βλέπω ακόμα σαν μία εστία συγκέντρωσης ανθρώπων με καλλιτεχνικές ανησυχίες, με ανάγκη για επικοινωνία και, φυσικά, λάτρεις της κοινωνικότητας και της ψυχαγωγίας. Κακά τα ψέματα. Δεν επιλέγεις να μείνεις σε μια τέτοια περιοχή αν όντως θες την ησυχία σου».
Χαλκίδα, Πάτρα, Αθήνα. Του ζητάω να μας πει το καλύτερο για κάθε μία από τις τρεις αυτές πόλεις. «Μου έχει πάρει ώρες ατελείωτες να σκέφτομαι τους λόγους για τους οποίους είμαι τόσο δεμένος με αυτές τις πόλεις. Ποτέ δεν σταματώ να τις επισκέπτομαι, αλλά και να κρατάω τις όποιες συνδέσεις με κάνουν να νιώθω “μόνιμος κάτοικός” τους, ακόμα και αν πρακτικά έχω φύγει. Στην Αθήνα λατρεύω το ότι μπορείς να ζήσεις τα πάντα στον υπερθετικό βαθμό, στη Χαλκίδα το ακριβώς αντίθετο (το οποίο έχει τη χάρη του, και είναι ο βασικός δρόμος που οδηγεί στην ηρεμία), ενώ στην Πάτρα αγαπώ την ανησυχία και τη δύναμη να δημιουργεί τάσεις και να παράγει τέχνη η οποία μπορεί και διαφέρει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το κάνει».