Είχε γεννηθεί στις 30 Σεπτεμβρίου του 1917 στην πόλη Γιαροσλάβ της Ρωσίας. Η μητέρα του καθηγήτρια μουσικής, ο πατέρας του ιδιοκτήτης ενός από τα καλύτερα καταστήματα τροφίμων της πόλης. Καλλιεργημένοι άνθρωποι οι γονείς του, τον πήγαιναν συχνά στο θέατρο και στην όπερα, έως ότου ο Στάλιν διαλύσει την οικογένεια, σημαδεύοντας τη ζωή του μικρού τότε Γιούρι Λιουμπίμοφ. Το σοβιετικό καθεστώς, πολύ αργότερα (1983), οδήγησε και τον ίδιο στην εξορία, αναγνωρισμένο πλέον σκηνοθέτη, δίνοντας όμως τη δυνατότητα στα θέατρα της Δύσης να αξιοποιήσουν το ταλέντο του.
Ο Γιούρι Λιουμπίμοφ πέθανε προχθές σε ηλικία 97 ετών και ο Πούτιν δήλωσε πως «ό,τι και να πει κανείς για τον ρόλο του στην εξέλιξη του σύγχρονου θεάτρου θα ήταν λίγο». Πριν από χρόνια, ο Πούτιν πάλι είχε επισκεφθεί το θέατρο Taganka, σχολιάζοντας «ότι οι παραστάσεις του οδήγησαν τη Ρωσία σε μια δημοκρατική κοινωνία». Ο Λιουμπίμοφ ίδρυσε το θρυλικό Taganka το 1964 και έζησε μέσα από αυτό και γι’ αυτό περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες, εξακολουθώντας, παράλληλα, να διατυπώνει τις απόψεις του για την πολιτική κατάσταση στη Ρωσία.. «Προσπαθώ σε κάθε μου παραγωγή, ακόμη και σήμερα, να εκφράζω την αντίθεσή μου στον ολοκληρωτισμό», είχε πει σε συνέντευξή του, το 2002. «Υποθέτω ότι το παλιό καθεστώς δεν υπάρχει πια, όμως υπάρχουν συνήθειες που σε ακολουθούν για μια ζωή».
Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε με τις αλησμόνητες «Τρεις αδελφές» του Τσέχοφ που παρουσίασε στο Εθνικό Θέατρο με το Taganka (1988). Σημείο αναφοράς υπήρξε και η «Ηλέκτρα» του, που ενσάρκωνε η Αλα Ντεμίτοβα, το 1992, στο Μέγαρο Μουσικής.Το 1993 δούλεψε για πρώτη φορά με Ελληνες ηθοποιούς (θίασος Κάτιας Δανδουλάκη) ανεβάζοντας τον «Γλάρο», στη συνέχεια τους «Δανειστές» και τον «Βυσσινόκηπο». Ηρθε και άλλες φορές στην Ελλάδα με παραστάσεις του ο άνθρωπος που έγραψε ιστορία στο θέατρο,«εκπαιδεύοντας» τους θεατές στην «αντοχή, την ευγένεια και την ακεραιότητα».