Τα έδωσε όλα. Αυτές οι τρεις λέξεις περιγράφουν απολύτως το σόου της Lady Gaga στον τελικό του National Football League (NFL), του πιο αναμενόμενου αγώνα του αμερικανικού ποδοσφαίρου που έγινε την Κυριακή το βράδυ. Το Super Bowl είναι το ετήσιο παιχνίδι πρωταθλήματος της NFL, το κορυφαίο του αμερικανικού ποδοσφαίρου και συνοψίζει την αθλητική σεζόν που ξεκινά στα τέλη του καλοκαιριού του προηγούμενου έτους. Φέτος, στο NRG Stadium στο Χιούστον του Τέξας, ο αγώνας έγινε μεταξύ των New England Patriots και των Atlanta Falcons, με τους πρώτους να αναδεικνύονται νικητές με 34-28. Για τους Αμερικανούς αυτή η διοργάνωση είναι «big deal» και γι’ αυτό, κάθε χρόνο, δαπανώνται εκατομμύρια δολάρια από χορηγούς και διαφημιζόμενους, αφού τον αγώνα παρακολουθούν δεκάδες εκατομμύρια τηλεθεατές ανά τον κόσμο. Για τον ίδιο λόγο ακριβώς, πριν από τον αγώνα ή κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου, κάποιος καλλιτέχνης (πάντοτε διεθνούς βεληνεκούς) χαρίζει ένα αξέχαστο σόου. Μεταξύ άλλων, ώς τώρα έχουν εμφανιστεί οι Μάικλ Τζάκσον, Μαντόνα, Πρινς, Μπιγιονσέ, σερ Πολ Μακ Κάρτνεϊ, Rolling Stones, Who, Ουίτνεϊ Χιούστον, ενώ φέτος ήταν η σειρά της γυναίκας-project, της καλλιτέχνιδος που έχει πάει την ποπ πέρα απ’ όσα ίσως και η ίδια αντέχει.
Η Lady Gaga την Κυριακή πράγματι τα έδωσε όλα. Μέσα σε 15 λεπτά, κατάφερε να μας κάνει να ξεχάσουμε τη Μαντόνα στην αντίστοιχη διοργάνωση του 2012 και να φανταστούμε ότι η μουσική, στον μεταμοντέρνο κόσμο (ή, όπως λένε οι θεωρητικοί, στην εποχή της μετανεωτερικότητας), μπορεί ν’ αποτελέσει εικαστική installation. Η Lady Gaga ήρθε πετώντας από το ουρανό του σταδίου, τραγούδησε, χόρεψε, ξεσήκωσε, χάθηκε στα μπαλέτα, επανήλθε ως η ίδια και ως άλλη ταυτόχρονα. Αντιλαμβάνομαι πλήρως τις αντιρρήσεις για το «ρηχό» ρεπερτόριό της. Η Lady Gaga, όμως, είναι η μουσική που βλέπεται, είναι η τέχνη που βιώνεται, είναι η ρηχότητα που μας διασώζει από τη δήθεν σοβαροφάνεια που μας έχει κατακλύσει και που παρουσιάζεται ως τέχνη του υψηλού.