Όλγα Γεροβασίλη: Καλάσνικοφ και μολότοφ
Αν όχι, τότε πώς πρέπει κάποιος να εξηγήσει την ευθεία αντιστοίχιση μεταξύ των στόχων της τρομοκρατίας και της μαύρης λίστας των αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι σύμπτωση ή, μήπως, όπως είπαν συριζαϊκά χείλη, είναι «προβοκάτσια» – ωσάν να υπήρχε τρομοκρατικό χτύπημα που δεν είναι προβοκάτσια;
Η απάντηση ίσως ελλοχεύει πάλι στα προφανή. Αρκεί κανείς να αναζητήσει και να διαβάσει τα κείμενα της νέας τρομοκρατίας. Θα διαπιστώσει ότι τού είναι πολύ οικεία. Είναι σαν να διαβάζει ψηφιακές προκηρύξεις υπουργών της κυβέρνησης στα κοινωνικά δίκτυα. Μίσος για το «σύστημα» και τους εκπροσώπους του, πολιτικούς και δημοσιογράφους· καχυποψία για τους θεσμούς της «αστικής» δημοκρατίας (σαν εκείνη που η Γεροβασίλη είχε εκφράσει στο αλησμόνητο διάγγελμά της κατά του «μνημονιακού» ΣτΕ)· πίστη ότι ο κόσμος διευθύνεται από μια νεοφιλελεύθερη καμπάλα· ηθικολογική αλαζονεία του σερίφη που θα τιμωρήσει τους διεφθαρμένους.
Εξουσία και ένοπλοι αντιεξουσιαστές εμφανίζονται έτσι να αρδεύονται από την ίδια αντισυστημική κοίτη. Η νέα γενιά τρομοκρατών μιλάει σαν τους συνδικαλιστές του αντιμνημονίου. Αυτή η μάλλον έκδηλη ιδεολογική συγγένεια δεν συνεπάγεται και υπαιτιότητα του ΣΥΡΙΖΑ για το εγκληματικό φαινόμενο. Πολιτική ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ τεκμαίρεται όχι για τη βαριά τρομοκρατία, αλλά για τον εξτρεμισμό της καθημερινότητας.
Παρότι χαμηλής έντασης, αυτή η βία είναι πολιτικά πιο δραστική. Η τρομοκρατία των βομβών και των καλάσνικοφ δεν έχει εδώ και πολλά χρόνια –ίσως από τη δολοφονία του Σόντερς– επιρροή στα πράγματα. Αντιθέτως, οι μολότοφ και οι καταλήψεις αφήνουν βαθύ αποτύπωμα στον δημόσιο χώρο –στην πόλη και στο πανεπιστήμιο– και μπορούν να λειτουργήσουν ως παράγοντας πραγματικής αστάθειας. Πραγματικής προβοκάτσιας.
Το αν υπάρχει ή όχι συνάφεια του ΣΥΡΙΖΑ με αυτήν τη βία ρουτίνας θα φανεί πολύ γρήγορα. Θα φανεί από το πώς ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει αύριο την αναμέτρηση με αυτή τη ρουτίνα. Από το αν θα την καταγγείλει πάλι σαν «ακροδεξιά καταστολή».
Κυριάκος Μητσοτάκης: Σε φόντο ασπρόμαυρο
Θα ήταν όντως καλή η εβδομάδα, εάν δεν συνωστίζονταν ενδιάμεσα, σε λίγα εικοσιτετράωρα, όλες οι δυσβάστακτες προκλήσεις που καραδοκούν για τον Μητσοτάκη ήδη από το βράδυ των ερχόμενων εκλογών.
Αρκεί κανείς να αναλογιστεί την αντίθεση: Προτού καν σβήσουν τα φώτα της συνεδριακής σκηνής, μια βόμβα τα σκέπασε όλα. Θα μπορούσε να διαβάσει κάποιος τη σύμπτωση σαν νεύμα της μοίρας: Η Ν.Δ. δεν διεκδικεί να κυβερνήσει μια χώρα που χρειάζεται μόνο ένα καλύτερο οικονομικό πλάνο. Δεν θα κυβερνήσει μια χώρα που σώζεται με φοροαπαλλαγές. Οι εκκρεμότητές της είναι υπαρξιακές.
Δεν έχει λύσει ακόμη αρχαϊκά προβλήματα εσωτερικής ασφάλειας. Δεν έχει βρει πώς θα αντιμετωπίσει τις νέες απειλές στην εξωτερική της ασφάλεια. Η επόμενη κυβέρνηση θα βρει μια διπλωματία που πέρασε από την πολυκεφαλία στην ακεφαλία και επαφίεται πλέον στα αντανακλαστικά των στρατηγών.
Η Ν.Δ. διεκδικεί να κυβερνήσει μια χώρα που κυβερνάται ακόμη με νομοσχέδια ραμμένα από ρετάλια διευθετήσεων. Μια χώρα όπου ακόμη και ανώτατοι δικαστές μπορεί να βρεθούν να σφουγγαρίζουν εκκρεμότητες που η απερχόμενη εξουσία δεν πρόλαβε να διευθετήσει.
Κι όλα αυτά χωρίς να μετρήσει κανείς τα πραγματικά ελλείμματα της οικονομίας – ελλείμματα που φαίνονται από το χάσμα που χωρίζει την εδώ από την εξωχώρια Ελλάδα. Οσοι μπορούν εξακολουθούν να φεύγουν.
Κλείνοντας την ομιλία του την Τρίτη στη Βουλή, ο Μητσοτάκης, εμπνευσμένος ίσως από έναν από τους επισκέπτες ομιλητές στο συνέδριο, επικαλέστηκε μια εικόνα της μετεμφυλιακής Ελλάδας: Τρία κορίτσια, τα δύο τελείως ξυπόλυτα, κάπου σε ένα χωριό της Ηπείρου, ντυμένα με ράκη, κοιτούν τον φακό με λαίμαργο γέλιο. Κατά τον Μητσοτάκη το μήνυμα της φωτογραφίας είναι αισιόδοξο – η Ελλάδα που πέφτει, αλλά σηκώνεται. Το μήνυμα διαβάζεται και ανάποδα. Διάγουμε μια ιστορική φάση που οι συγκρίσεις με τη Ελλάδα του ’50 ακούγονται όντως πολύ «σχετικές». Το έργο της επόμενης κυβέρνησης δεν είναι απλώς η ανάπτυξη. Είναι η ανοικοδόμηση.