Σας θυμίζει κάτι η ημερομηνία του τίτλου; Αν προσθέσω το έτος 1992, σας θυμίζει κάτι; Κρίμα! Ολοι όμως θυμόμαστε την 6η Δεκεμβρίου 2008 και τα επακόλουθά της για 10 χρόνια τώρα. Στις 12 Ιουλίου 1992, ένα 20χρονο παιδί, ο Θάνος Αξαρλιάν έχασε τη ζωή του από τη ρουκέτα που εκτόξευσε η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» εναντίον του αυτοκινήτου τού τότε υπουργού Οικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασσά, στη συμβολή των οδών Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής. Δυστυχώς μόνο η οικογένεια του Θάνου θυμάται την ημερομηνία αυτή. Ολοι εμείς, οι «κανονικοί» άνθρωποι την έχουμε ξεχάσει γιατί ο Θάνος δεν υπήρξε θύμα αστυνομικής βίας, αλλά «παράπλευρη απώλεια» τρομοκρατικής δράσης. Πρέπει να ντρεπόμαστε σαν λαός.
Για να τρίψω το αλάτι στην πληγή, θέλω να θυμίσω μερικές λεπτομέρειες από τη δολοφονία του Θάνου. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν τότε, δείχνουν τον άτυχο νέο ξαπλωμένο μέσα σε λίμνη αίματος ακριβώς στη γωνία, με το αυτοκίνητο του υπουργού να καίγεται στο βάθος. Αυτός που τηλεφώνησε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» για να αναλάβει την ευθύνη εκ μέρους της «17 Νοέμβρη» εξέφρασε τη λύπη του για τον θάνατο του 20χρονου, τον οποίο χαρακτήρισε… «παράπλευρη απώλεια». Ετσι απλά. Λυπήθηκε πολύ. Αργότερα όμως μάθαμε ότι οι τρομοκράτες βιάζονταν να «ξεμπερδεύουν» με τον Παλαιοκρασσά, γιατί ήθελαν να πάνε… διακοπές και δεν τους έπαιρνε να αναβάλουν την επιχείρηση, έστω και αν δεν ήταν εντελώς καθαρός ο στόχος! Αυτή είναι η κυνικότερη ομολογία για την εν ψυχρώ δολοφονία ενός αθώου νέου. Ο δε φυσικός αυτουργός μπαινοβγαίνει σήμερα στις αγροτικές φυλακές κάθε τόσο. Επαναλαμβάνω, πρέπει να ντρεπόμαστε σαν λαός. Δεν υπάρχει πιο μαύρη σελίδα στη σύγχρονη ιστορία μας. Και όμως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που ανέχτηκαν ή ακόμα υπερασπίστηκαν την τρομοκρατική δράση της «17 Νοέμβρη».
Πάμε τώρα στην 6η Δεκεμβρίου 2008. Ενας ανόητος αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε ένα 15χρονο παιδί κατά τη διάρκεια επεισοδίων στην Αθήνα. Για τρεις μέρες κατακάηκε η Αθήνα και άλλες πόλεις ώστε να «εκτονωθεί» η δήθεν «δικαιολογημένη» οργή των νέων. Οι αστυνομικοί δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Γιατί λοιπόν κάθε χρόνο πρέπει να θυμόμαστε αυτή την επέτειο και να ξανακαίμε την Αθήνα στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου;
Το 2018, η μητέρα του Γρηγορόπουλου, Τζίνα Τσαλικιάν, σε συνέντευξή της στον ΑΝΤ1, δήλωσε: «Αν ζούσε ο Αλέξανδρος θα τα αποδοκίμαζε, είμαι σίγουρη. Δεν θα ήθελε να συνδεθεί το όνομά του με βιαιοπραγίες και καταστροφές. Σπιλώνουν με τη συμπεριφορά τους τη μνήμη του Αλέξανδρου και θίγουν, κατ’ επέκταση, την τιμή και την υπόληψη της οικογένειάς μας. Το παιδί μου δεν ήταν παραβατικό. Η παραβατικότητα προέκυψε από την υπερασπιστική γραμμή των συνηγόρων υπεράσπισης του κατηγορούμενου Κορκονέα. Θυμάμαι τη ρήση του Γκέμπελς “Συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, συκοφαντείτε”. Ο Αλέξανδρος ήταν ένα παιδί χαρούμενο, ευχάριστο, ευαίσθητο, γενναιόδωρο. Ηταν πολύ αγαπητός στους φίλους του. Είχε πάρα πολλούς φίλους και ήταν ένα παιδί –δυστυχώς, τελικά– πολύ αθώο και πολύ καλοπροαίρετο».
Αυτά έλεγε η μητέρα του και είναι πολύ φυσικό να υπερασπίζεται το χαμένο παιδί της. Κατά την άποψή μου είναι «too late, too little». Το τζίνι έχει βγει από το μπουκάλι. Επιπλέον τη διαψεύδει κατηγορηματικά ο σύντροφος του γιου της, ο Νίκος Ρωμανός που ήταν μαζί του τη μοιραία νύχτα. Σε ένα μακροσκελέστατο κείμενο 2.500 λέξεων στο αναρχικό indymedia.gr (Νοέμβριος 2015), το οποίο υπογράφει μαζί με τον συγκρατούμενό του στον Κορυδαλλό, Παναγιώτη Αργυρού, μας λέει τα ακόλουθα, που έχουν ιδιαίτερη σημασία λόγω της σχέσης του με τον Αλέξανδρο:
«…Οχι, δεν επρόκειτο για ένα αθώο παιδί και έναν παρανοϊκό μπάτσο, που βρέθηκαν σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, αλλά για έναν εξεγερμένο νεαρό σύντροφο, που επιτέθηκε σε ένα περιπολικό, σε μια περιοχή όπου οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ήταν συχνές, και για έναν μπάτσο που περιπολούσε στην ίδια περιοχή και, από μια προσωπική του αντίληψη για την τιμή και την υπόληψη της αστυνομίας, αποφάσισε να αντιμετωπίσει τους ταραξίες μόνος του…».
Και συνεχίζει παρακάτω: «…Ηταν μια σύγκρουση μεταξύ δύο αντίρροπων δυνάμεων: από τη μία η Εξέγερση κι από την άλλη η Εξουσία, και οι βασικοί πρωταγωνιστές της σύγκρουσης αυτής εκπροσωπούσαν ο καθένας τη δική του πλευρά…».
Για να μην έχουμε καμία αμφιβολία: «…Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα και οι μεγάλες ταραχές που ακολούθησαν, προκάλεσαν ένα ισχυρό κοινωνικό ηλεκτροσόκ πολλών βαθμών, καθώς θρυμματίστηκε η εικόνα της “κοινωνικής ειρήνης” και έγινε ορατή η ύπαρξη αυτών των δύο αλληλοσυγκρουόμενων κόσμων, με τον πλέον έκδηλο τρόπο, προκαλώντας καταστάσεις απ’ τις οποίες δεν υπήρχε εύκολη επιστροφή, χωρίς τουλάχιστον να δημιουργηθούν και να εκδηλωθούν γεγονότα, τη δυναμική των οποίων κανείς δεν θα μπορούσε πλέον να υποκριθεί ότι δεν αντιλήφθηκε, ότι δεν είδε, ότι δεν άκουσε, ότι δεν έλαβε υπόψη του…».
Μετά τις αναφορές στον φίλο του, αρχίζει τις απειλές (σημ. τα bold είναι δική μου παρέμβαση): «…Η πρότασή μας να θέσουμε σε ισχύ το στοίχημα της συγκρότησης ενός πολύμορφου εξεγερτικού αναρχικού μετώπου είναι απλή, μια εκστρατεία δράσης με το όνομα “Μαύρος Δεκέμβρης”, η οποία θα αποτελέσει τον πυροκροτητή για την επανεκκίνηση της αναρχικής εξέγερσης, μέσα και έξω από τις φυλακές.
Ενας μήνας συντονισμένων δράσεων, με σκοπό να γνωριστούμε μεταξύ μας, να κατέβουμε στον δρόμο για να σπάσουμε τις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων, να καταλάβουμε σχολεία, πανεπιστήμια και δημαρχεία, να μοιράσουμε κείμενα που θα διαδίδουν το μήνυμα της ανταρσίας, να βάλουμε εμπρηστικούς μηχανισμούς σε φασίστες και αφεντικά, να κρεμάσουμε πανό σε αερογέφυρες και κεντρικές λεωφόρους, να πλημμυρίσουμε τις πόλεις με αφίσες και τρικάκια, να ανατινάξουμε σπίτια πολιτικών, να πετάξουμε μολότοφ στους μπάτσους, να γεμίσουμε τους τοίχους με συνθήματα, να σαμποτάρουμε την ομαλή ροή εμπορευμάτων μέσα στα Χριστούγεννα, να λεηλατήσουμε τις βιτρίνες της αφθονίας, να πραγματοποιήσουμε δημόσιες εκδηλώσεις και να ανταλλάξουμε εμπειρίες και σκεπτικά γύρω από διάφορες θεματικές αγώνα…».
Αξίζει να τα θυμόμαστε αυτά για να καταλάβουμε πόσο λάθος κάνουν οι οργανωτές των εκδηλώσεων για τη μνήμη του Γρηγορόπουλου. Ουσιαστικά ρίχνουν νερό στον μύλο της τρομοκρατίας. Υπάρχει όμως και μια άλλη σοβαρότερη επίπτωση από το αρρωστημένο παραλήρημα μίσους του νεαρού, ο οποίος βάλθηκε να μας σώσει χωρίς να του το έχουμε ζητήσει: Δυστυχώς βρήκε κάμποσους μιμητές. Στις «εκδηλώσεις» του «Μαύρου Δεκέμβρη» μπορούμε να εντάξουμε την απαράδεκτη βομβιστική επίθεση στον ΣΚΑΪ και στην «Καθημερινή», καθώς και την έκρηξη, χωρίς προειδοποίηση, στον Αγιο Διονύσιο! Αλήθεια, μόνο οι φανατικοί μουσουλμάνοι επιτίθενται σε εκκλησίες. Με την τρέλα που μας δέρνει τα βάλαμε με την εκκλησία. Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα, γιατί ποτέ μετά τη μεταπολίτευση δεν υπήρξε μία καθολική καταδίκη της τρομοκρατίας από ΟΛΗ την κοινωνία. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις πολιτικοί και άλλοι τους υπερασπίστηκαν στα δικαστήρια, αλλά και ορισμένοι άλλοι όταν υποχρεώθηκαν να καταδικάσουν μια τρομοκρατική ενέργεια, προσέθεταν και ένα «αλλά»… για να συντηρούν την αμφιβολία.
Υπάρχει όμως και μια άλλη θλιβερή ημερομηνία που θα έπρεπε να θυμόμαστε. Είναι η 5η Μαΐου 2010, όταν τρεις συνάνθρωποί μας, η Αγγελική, η Παρασκευή και ο Επαμεινώνδας καθώς και ένα αγέννητο κάηκαν από κουκουλοφόρους γιατί δούλευαν αντί να μετέχουν στην απεργία. Ποιοι είναι οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί στο έγκλημα αυτό; Κανένας δεν τιμωρήθηκε. Προσωπικά ντρέπομαι για την αντιμετώπιση του περιστατικού της Marfin από την κοινωνία και τη δικαιοσύνη. Υπενθυμίζω ότι οι ύποπτοι για τον εμπρησμό αθωώθηκαν γιατί δεν βρέθηκε οπτικό υλικό (video) το οποίο να τους δείχνει να πετάνε τις μολότοφ στο κατάστημα. Λες και σε όλες τις καταδίκες δολοφόνων υπάρχει πάντοτε οπτικό υλικό που να δείχνει τον δολοφόνο να σκοτώνει το θύμα του!
Μήπως, η οικογένεια του Γρηγορόπουλου θα πρέπει να δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν θέλει να γίνονται πορείες στη μνήμη του χαμένου παιδιού τους; Αλλιώτικα, ο Γρηγορόπουλος θα μείνει στην ιστορία σαν ο ήρωας των μπαχαλάκηδων.
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.