Η αντισφαίριση –τένις ελληνιστί– ταιριάζει στην ατομικότητα του χαρακτήρα μας. Κάτι σαν το «περίπτερο» που, όπως λέγαμε κάποτε, είναι η πιο επιτυχημένη επιχείρηση διότι χωράει μόνον έναν. Μπροστά στο δίχτυ ο αθλητής είναι μόνος, διαχειρίζεται τον χώρο του όπως κρίνει ο ίδιος και παλεύει με τις δυνάμεις του, καθώς και με αυτές του αντιπάλου του. Μονομαχία, όπως ο πόλεμος στην «Ιλιάδα». Σε αντίθεση όμως με τον πόλεμο στην «Ιλιάδα», όπου οι ήρωες θυμώνουν εύκολα, η αντισφαίριση δεν ταιριάζει με τον συναισθηματισμό μας. Oλες οι δυνάμεις, σωματικές και ψυχικές, ενεργοποιούνται για να πετύχουν ακρίβεια εκατοστού. Το γήπεδο μοιάζει με σκακιέρα. Η αντισφαίριση είναι εγκεφαλικό παιχνίδι και η γοητεία της έγκειται στη μετάφραση της διανοητικής ακρίβειας σε σωματική. Η αντισφαίριση δεν ταιριάζει ούτε στη συλλογική μας νοοτροπία. Ο φίλαθλος του Ολυμπιακού δεν λέει «κέρδισε η ομάδα μου». Λέει «κερδίσαμε», ίνα μη είπω χείρον τι. Ο Φεντερέρ –Φέντερερ ελληνιστί– μετά την ήττα του από τον Τσιτσιπά δήλωσε ότι έχασε από έναν καλύτερο αντίπαλο. Ο δε Τσιτσιπάς φώναξε «σκασμός!» σε θερμόαιμους ομογενείς που τον επευφημούσαν. Κι αν η αντισφαίριση δεν είναι δημοφιλής στα μέρη μας, είναι γιατί δεν μπορείς να κάνεις φασαρία. Κι αν δεν μπορείς να κάνεις φασαρία, ποιος ο λόγος για να πας στο γήπεδο;
Από μια άποψη, ο Τσιτσιπάς θα πρέπει να ευγνωμονεί τη χώρα του που του επέτρεψε να ακολουθήσει διεθνή σταδιοδρομία. Με δυο λόγια, που τον άφησε στην ησυχία του. Τι θα γινόταν αν η αντισφαίριση ήταν στην Ελλάδα εξίσου δημοφιλής με το ποδόσφαιρο, αν τη διαχειρίζονταν οι λεγόμενοι «παράγοντες», αν γίνονταν δίκες για τον καταλογισμό του «άσου» στο σερβίς; Ευτυχώς γι’ αυτόν, το άθλημα που υπηρετεί είναι περιθωριακό, όχι βέβαια τόσο όσο ήταν όταν μάθαινα τις πρώτες κινήσεις στα χωμάτινα γήπεδα του Πανελληνίου ντυμένος στα άσπρα, αλλά περιθωριακό. Λάθε βιώσας. Eνα παιδί που γεννήθηκε σε κάποιο χωριό έξω από την Καρδίτσα και στα δέκα του ζήλεψε τον Φεντερέρ. Η ζήλια είναι η πυρίτιδα της δημιουργίας. Βλέπεις κάτι, το θαυμάζεις, θέλεις να το μιμηθείς και να το ξεπεράσεις. Αν θαυμάζεις τον πρώτο του χωριού, εκεί θα μείνεις. Αν θαυμάζεις τον Φεντερέρ, θα γίνεις Τσιτσιπάς. Eνας αθλητής, μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα, που εξομολογείται πως ό,τι πέτυχε το κέρδισε επίπονα, με σκληρή δουλειά και πειθαρχία, παρ’ όλα αυτά δεν ξεχνάει την πατρίδα του, τη χώρα του πατέρα του.
Αύριο, με τον Ναδάλ δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, τρόπος του λέγειν, διότι περιμένω τον Τσιτσιπά στον τελικό. Ομως ό,τι κι αν γίνει σημασία έχει ότι ο εικοσάχρονος χάραξε για μία ακόμη φορά έναν δρόμο: η Ελλάδα είναι καλή για να πάρεις φόρα, όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης για την Κρήτη.