Μετά τον νέο διχασμό που βιώνει η Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο, με αφορμή την ονομασία της ΠΓΔΜ, έρχεται η ώρα της αλήθειας.
Υστερα από 27 χρόνια διαπραγματεύσεων που είχαν ως κύριο στόχο την αποδοχή μιας κοινά αποδεκτής ονομασίας που θα ήταν σύνθετη, δηλαδή θα «γεφύρωνε» τρόπον τινά τις δύο αντικρουόμενες θέσεις, αυτή των Σκοπίων περί διατήρησης της υφιστάμενης συνταγματικής τους ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και αυτή της Αθήνας περί μη χρήσης του όρου «Μακεδονία», οι δύο χώρες κατέληξαν σε μια συμφωνία.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, και μακριά από κομματικές προσεγγίσεις που δεν ενδιαφέρουν τον γράφοντα, η συμφωνία θα έπρεπε να είχε περάσει με συντριπτική πλειοψηφία. Χωρίς νικητές και ηττημένους.
Για τη σημερινή εθνικά επώδυνη διαίρεση της ελληνικής κοινωνίας έχουν ευθύνη όλοι. Με πρώτο, τον πρωθυπουργό. Ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε την αναγνώριση στο εξωτερικό, αλλά στο εσωτερικό επιχείρησε με κυνισμό να αξιοποιήσει τη συμφωνία για να διχάσει τη Νέα Δημοκρατία. Ομως, δίχασε τον ελληνικό λαό. Οι χειρισμοί προκάλεσαν πληγές που δεν θα επουλωθούν ούτε εύκολα ούτε γρήγορα.
Εχει επανειλημμένως επισημανθεί από αυτή τη στήλη ότι η καλύτερη δυνατή και εθνικά υπεύθυνη προσέγγιση θα ήταν μια συμφωνία μεταξύ των δύο κύριων πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής, του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, που θα οδηγούσε σε συνεργασία για την αποτελεσματικότερη διαχείριση του θέματος.
Ο κ. Μητσοτάκης έχει τη δυνατότητα να βλέπει τη μεγάλη εικόνα, η οποία δεν περιορίζεται στις διμερείς σχέσεις με την ΠΓΔΜ, αλλά περιλαμβάνει και τους κινδύνους στην ευρύτερη Βαλκανική, όπως φυσικά και τους συσχετισμούς στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Εάν ο Αλέξης Τσίπρας είχε ακολουθήσει άλλη τακτική, πιθανώς να έβρισκε ευήκοα ώτα από τον αρχηγό της Ν.Δ.
Οσοι έχουμε ζήσει από κοντά το θέμα τα τελευταία 27 χρόνια γνωρίζουμε ότι η ελληνική πλευρά έκανε λάθη. Εάν είχε μεγαλύτερη κοινοβουλευτική άνεση, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα είχε τολμήσει τη λύση, πιθανώς με την ονομασία «Νέα Μακεδονία». Ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου εργάσθηκαν για το «Ανω Μακεδονία». Οσοι ήμασταν παρόντες στο Βουκουρέστι το 2008 ζήσαμε τον αγώνα του Κώστα Καραμανλή για μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, για όλες τις χρήσεις.
Σήμερα οι νηφάλιοι παρατηρητές, που βρίσκονται στη μειοψηφία, μιλούν για έντιμο συμβιβασμό που δεν θίγει την αξιοπρέπεια της άλλης πλευράς.
Τέλος, οι ξένοι διπλωμάτες και αναλυτές, οι οποίοι στη συντριπτική πλειονότητά τους θεωρούν τη συμφωνία ετεροβαρή υπέρ της Ελλάδας επειδή η ΠΓΔΜ αλλάζει το όνομά της, θα ήταν πιο αντικειμενικοί στην αποτίμησή τους εάν αναγνώριζαν το μεγάλο συναισθηματικό και ιστορικό βάρος για τον ελληνικό λαό, κάτι που αποδεικνύουν τα ογκώδη συλλαλητήρια, και υπό αυτό το πρίσμα τις παραχωρήσεις που έκανε η Ελλάδα.