Προσπαθώντας να βγάλω μιαν άκρη με το κοινοβουλευτικό σουλάτσο των ημερών, η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα μυγάκια που τις νύχτες του καλοκαιριού μαγνητίζονται από το φως του γλόμπου και μετά τον ασυνάρτητο χορό τους καταλήγουν να καούν. Ασυνάρτητος χορός των κομμάτων που κάποτε φιλοδοξούσαν να εκφράσουν τον μεσαίο χώρο. Ασυνάρτητος χορός μιας ψηφοφορίας, η οποία για μία ακόμη φορά θα εξαρτηθεί από την τσαπατσουλιά μιας υποτιθέμενης συμφωνίας, προϊόν μιας υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης στο ανατολίτικο παζάρι των Βαλκανίων. Πώς καταφέρνεις να κατεβάσεις την τιμή του χαλιού από τα 1.000 στα 100; Πώς ο Τσίπρας κατάφερε να ρίξει την τιμή της χώρας του προκειμένου να ξεφορτωθεί το εμπόρευμα; Ξεκινώντας, θα μπορούσε να δώσει το όνομα και την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Καταλήγοντας, έδωσε και εθνότητα και γλώσσα για να κερδίσει μια συνταγματική τροποποίηση την οποία, για να τη δει η ελληνική Βουλή, την κατεβάζει από το Διαδίκτυο ο αποτυχημένος νάρκισσος. Πόση άγνοια, πόση αμέλεια, πόση τεμπελιά χρειάστηκε για να το πετύχουν; Και πόση αδιαφορία απέναντι στον θεσμό του Κοινοβουλίου και στις δυνατότητες των βουλευτών να κρίνουν τι είναι αυτό που ψηφίζουν; Ο ένας καταψηφίζει αλλά παραμένει, ο άλλος ψηφίζει αλλά αποχωρεί, η τρίτη σιωπά λες και ενδιαφέρει κανέναν τι κρύβει η σιωπή της; Ειλικρινά τώρα: ποιον ενδιαφέρει τι έχει στο μυαλό της, αν έχει κάτι, η κ. Παπακώστα. Κι όμως τα κατάφεραν να μας ενδιαφέρει. Είναι η μόνη τους επιτυχία. Τέτοια απαξίωση όχι μόνον της δημοκρατίας, αλλά της ίδιας της πολιτικής, ούτε η χούντα δεν είχε ονειρευτεί.
Ρίξτε μια ματιά στο σουλάτσο της ασυναρτησίας και αναλογισθείτε τι θα γινόταν αν αυτή η Bουλή είχε προκύψει από την «απλή και άδολη αναλογική». Πόσα κόμματα και κομματίδια θα περιφέρονταν εκεί μέσα παζαρεύοντας ψήφους και απόψεις; Ο,τι συμβαίνει αυτές τις ημέρες είναι μια γενική δοκιμή της κατάστασης που προσδοκά να επιτύχει ο Τσίπρας, αν ο μη γένοιτο ο Μητσοτάκης δεν κερδίσει αυτοδυναμία. Το Kοινοβούλιο δεν απειλείται από τους κουκουλοφόρους. Το κοινοβουλευτικό σύστημα απειλείται από την απαξίωση του Kοινοβουλίου και τη γενικευμένη κακοφωνία, η οποία δεν αφορά την προστασία της τσιπούρας ελευθέρας βοσκής, αλλά τη θέση της χώρας στα Βαλκάνια.
Δεν ενοχλεί η ένταση. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Ενοχλεί όμως να βλέπεις ανθρώπους να τσακώνονται γνωρίζοντας ότι ούτε οι ίδιοι ξέρουν για ποιον λόγο τσακώνονται. Πόσους απ’ αυτούς που σήμερα σουλατσάρουν στον δημόσιο βίο περιφέροντας την ψήφο τους θα τους θυμόμαστε και του χρόνου; Δυστυχώς όμως τις Πρέσπες θα τις θυμόμαστε. Είναι το σημείο όπου οριστικοποιήθηκε η μεταμόρφωση της Ελλάδας σε κρατίδιο με σημαία ευρωπαϊκής ευκαιρίας.