Το Σάββατο ανέβαινα τη Σταδίου με τα πόδια. Στο ύψος της οδού Αμερικής, σε μια από τις ελάχιστες επιφάνειες εμφανούς τοιχοποιίας στο παλιό συγκρότημα του Μετοχικού Ταμείου Στρατού, η μπογιά σχεδόν έσταζε ακόμα. Μαύρη πηχτή μπογιά σχημάτιζε ένα φρέσκο, φιλεργατικό σύνθημα, όχι από τα γνωστά, όχι από τα συνηθισμένα.
Προσπάθησα να μπω στο μυαλό των παιδιών που είχα δει νωρίτερα να ανηφορίζουν τον ίδιο κεντρικό δρόμο της Αθήνας με τις κόκκινες σημαίες στα χέρια. Φαντάστηκα για λίγο την ανεβασμένη αδρεναλίνη μιας μικρομεσαίας συγκέντρωσης, τη στιγμιαία έξαψη της ίδιας της πράξης: να λερώσουν τον τοίχο ενός πολυκαταστήματος με πληθωρικές βιτρίνες, τραπεζικό υποκατάστημα και φανταχτερά πολυεθνικά brands σε πρώτο πλάνο.
Αν περάσετε σήμερα από το ίδιο σημείο, δεν θα δείτε πουθενά το σύνθημα. Σβήστηκε σχεδόν αμέσως.
Τα αντανακλαστικά των ανθρώπων του City Link δεν αποτυπώνουν ένα μεμονωμένο στιγμιότυπο. Αν κάνετε μια μικρή βόλτα στο «επίσημο» κέντρο της Αθήνας, θα προσέξετε μια μικρή διαφορά σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν: τα κτίρια, οι τοίχοι, οι τζαμαρίες των άδειων καταστημάτων είναι λιγότερο μουντζουρωμένοι, λιγότερο λερωμένοι, λιγότερο βανδαλισμένοι.
Μου έκανε και μένα εντύπωση περπατώντας σε γνωστούς δρόμους όπως η Σταδίου, η Πανεπιστημίου, ο πεζόδρομος της Αιόλου, η οδός Αθηνάς, η αρχή της Πειραιώς. Με λίγα λόγια υπάρχει μεγαλύτερη οπτική ηρεμία. Οχι, δεν γίναμε Γενεύη μέσα σε μια μέρα, ωστόσο η εικόνα δεν έχει καμία σχέση με προηγούμενα χρόνια.
Τι μπορεί να συνέβη; Πρώτον, ο Δήμος Αθηναίων επέδειξε ευαισθησία, πήρε πρωτοβουλίες, προχώρησε σε αποδοτικές συνέργειες με επαγγελματίες (το παράδειγμα της οδού Πανεπιστημίου), επέμεινε ιδιαίτερα σε σημεία μεγάλης προβολής. Η εμπλοκή ενός δημόσιου φορέα ήταν πολύ σημαντική γιατί εξέπεμψε ένα σήμα.
Δευτερευόντως, διαπιστώνεται μια κόπωση στο σώμα της κοινωνίας. Η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο, χτύπησε «ταβάνι», με αποτέλεσμα και οι κάποτε «ανεκτικοί» με την ιδέα του γκράφιτι να συνειδητοποιήσουν ότι «δεν πάει άλλο, παράγινε το κακό». Οταν αυτό το «δεν πάει άλλο» γίνεται πλειοψηφικό, το «μήνυμα» περνάει σιωπηλά και προς την άλλη πλευρά.