Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης είναι από τα πρόσωπα και θέματα που, όσο και αν θέλει κανείς να τα αποφύγει, επανέρχονται συνεχώς στην επικαιρότητα. Κάποια στιγμή η ανηλεής έχθρα μεταξύ φιλάθλων οδηγεί σε σφαγή, η χρόνια ασυνεννοησία κρατικών υπηρεσιών και η αδιαφορία των πολιτικών προϊσταμένων καταλήγουν σε τραγωδίες όπως στο Μάτι και στη Μάνδρα, η εγκληματική συμπεριφορά των οδηγών σκοτώνει αθώους, η επαγγελματική χαλαρότητα ρίχνει το καράβι στα βράχια, ενώ ένας πρωθυπουργός ασπάζεται τον χουλιγκανισμό ενός υφισταμένου, μετατρέποντας πρόταση μομφής εναντίον του υπουργού σε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή του. Οταν δεν ασχολούμαστε με τα υπόγεια ρεύματα της κοινωνίας, κάποια στιγμή θα μας παρασύρουν.
Εδώ και καιρό ο κ. Πολάκης έχει γίνει το πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, δεύτερος μόνο μετά τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτός δίνει το στίγμα της πολιτικής και το χρώμα της αντιπαράθεσης με την αντιπολίτευση, αυτός επιδιώκει θεαματικά τρίποντα εναντίον του εχθρού, με τραμπικής φύσεως αναρτήσεις στο Facebook και αυτάρεσκες αγορεύσεις σε κομματικές εκδηλώσεις. Οσο ο κ. Τσίπρας χειροκροτεί, τόσο ο άλλος φουσκώνει με την αλαζονεία του ζηλωτή, επειδή θεωρεί ότι υπηρετεί ανώτερο σκοπό και δεν είναι υπόλογος ποτέ. Προερχόμενος από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ο κ. Πολάκης πιθανώς θεωρεί εαυτόν αρχιερέα του ηθικού πλεονεκτήματος. Ομως, στην αχαλίνωτη, εκδικητική αριστεροσύνη του, στην έλλειψη μέτρου και κρίσης, εκφράζει ό,τι χειρότερο βρίσκεται μέσα στον Ελληνα – συνήθως ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων αλλά με μεγαλύτερη συχνότητα στην άκρα Δεξιά, στον σκληρό πυρήνα κάθε λογής τραμπουκισμού. Ελάχιστοι πραγματικοί μαχητές –αυτοί που σε παλαιότερα χρόνια θυσίασαν ελευθερία, αίμα, οικογένεια, φιλίες και καριέρα– θα συμπεριφέρονταν σαν τον κ. Πολάκη. Αντιθέτως, τα καφενεία και τα κοινωνικά δίκτυα σφύζουν από επαναστάτες που, το πολύ πολύ, έπαιξαν ξύλο σε αμφιθέατρο ή μάζεψαν καφέ στη Νικαράγουα. Αυτοί που παραδίδονται σε παραληρήματα μεγαλείου δικαιολογούν εαυτούς πάντα, τους υπόλοιπους ποτέ.
Γιατί, όμως, αυτό το νταηλίκι να γοητεύει τόσο τον πρωθυπουργό ώστε όχι μόνο να ανέχεται τον κ. Πολάκη αλλά να επιδιώκει τη συντροφιά του; Αφενός, οι «σκληροί» τύποι, που πασχίζουν να παρουσιάσουν την εικόνα του άτεγκτου, του αμείλικτου, του βίαιου, του απόλυτου, πάντα αρέσουν σε βουτυρομπεμπέδες που πιστεύουν ότι με το να τους έχουν δίπλα τους αποκτούν κάτι από τη σιγουριά και τη δύναμη που αυτοί εκπέμπουν. Παρόμοια γοητεία ασκούσε και ο Βαρουφάκης σε έναν πρωθυπουργό που πίστευε ότι αποκτούσε κάτι από τη μεγαλειώδη αυτοπεποίθηση που ο τότε υπουργός Οικονομικών εξέπεμπε στα σαλόνια της Ευρώπης. Οπως το δίδυμο Τσίπρας – Βαρουφάκης οδήγησε σε συνέπειες πολύ χειρότερες απ’ όσες θα υπήρχαν εάν δεν είχε βρει ο ένας τον άλλον, έτσι και το δίδυμο Τσίπρας – Πολάκης δηλητηριάζει την πολιτική ζωή σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι θα κατάφερνε ο «αψύς Σφακιανός» μόνος του. Και εδώ βρίσκεται και άλλη πτυχή της γοητείας του κ. Πολάκη: όλη του η συμπεριφορά, τα μαύρα πουκάμισα και η βαριά κρητική προφορά, η επιδεικτική οπλοχρησία, η συνεχής απειλή βίας, ανταποκρίνονται στην καρικατούρα μιας κρητικής λεβεντιάς που καλλιεργείται εδώ και καιρό. Ο κ. Τσίπρας μπορεί να πιστεύει ότι αγκαλιάζοντας τον κ. Πολάκη αγκαλιάζει γνήσιο τέκνο της Κρήτης, αγνοώντας (ίσως) πόσο φτιασιδωμένη είναι όλη αυτή η εικόνα, πόσο κυνική και λαϊκίστικη η εκμετάλλευσή της για να τραβάει την προσοχή (και ψήφους), για να καλύπτει την αγένεια και τον ναρκισσισμό. Η σύγκριση του αναπληρωτή υπουργού με τον προϊστάμενό του Ανδρέα Ξανθό αποκαλύπτει την άβυσσο μεταξύ του φωνακλά και της σεμνότητας του σοβαρού Κρητικού. «Ο άνδρας κάνει τη γενιά και όχι η γενιά τον άνδρα», υπογράμμιζε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Ο κ. Πολάκης δεν προβάλλει μόνο τη δήθεν τοπική γνησιότητά του, αλλά και έναν αριστερό μεσσιανισμό (με τη δαιμονοποίηση των πολιτικών αντιπάλων) που ο κ. Τσίπρας έχει ανάγκη, μιας και βάλλεται από πρώην συντρόφους που βρίσκονται εκτός εξουσίας. Το πάθος, το μπόι, το κύρος του κ. Πολάκη ως γιατρού εμπνέουν εμπιστοσύνη στον κ. Τσίπρα. Χωρίς να έχει φθάσει ακόμη στο σημείο να φοβάται τον υπουργό του, δεν θα θέλει να τον χάσει από σύμμαχο τις δύσκολες ημέρες που έρχονται. Και ενώ άλλα κυβερνητικά στελέχη άσκησαν κριτική στον κ. Πολάκη, αυτός παραμένει σίγουρος για την εύνοια του πρωθυπουργού.
Γι’ αυτό, ο κ. Πολάκης δεν μπορεί –και ίσως να μη θέλει– να καταλάβει ότι με την απρέπεια προς τον νεαρό συνάδελφό του Στέλιο Κυμπουρόπουλο παίζει με την ασθένεια ενός ανθρώπου για να κερδίσει πολιτικούς πόντους, προσβάλλει πολιτικό αντίπαλο σε άκρως προσωπικό επίπεδο. Αντί να ζητήσει συγγνώμη, ο κ. Πολάκης επιχειρεί να στρέψει τα βλέμματα στους «άλλους», στους αντιπάλους, τους κακούς. Αντί να τιμάει το λειτούργημά του γιατρού και τη θέση του υπουργού, αρέσκεται στο να παίζει τον φύλαρχο που αναζητεί μόνο τον αφανισμό των αντιπάλων. Και όταν τα βρίσκει σκούρα, όταν καλείται να απολογηθεί, κουρνιάζει στην ασυλία που του παρέχουν οι σύντροφοί του βουλευτές. Εως ότου η επόμενη έκρηξη «αντρίλας» τον επαναφέρει στο προσκήνιο της εθνικής μας καταδίκης, όπου ψευτόμαγκες και θεατρίνοι καθορίζουν τη δημόσια συζήτηση, όπου καρικατούρες εκτοπίζουν τη σοβαρότητα, την κρίση, τη σεμνότητα, τη γενναιοδωρία, τη γενναιότητα, την ανθρωπιά που συνθέτουν τη λεβεντιά.