Σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στις εκλογές για την ανάδειξη ευρωβουλευτών τα ευρωπαϊκά προγράμματα των αντιμαχόμενων κομμάτων, είτε συγκροτημένα είναι είτε άθροισμα συνθημάτων ή αναθεμάτων, έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Για τους ψηφοφόρους, ανεξαρτήτως εθνικότητας, προέχουν τα εσωτερικά θέματα, μολονότι σχεδόν όλα τους επικαθορίζονται από τις αποφάσεις των ευρωπαϊκών θεσμών. Το γεγονός δε ότι οι εκλεγμένοι του Κοινοβουλίου έχουν πολύ μικρότερη ισχύ από τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς των Βρυξελλών μειώνει ακόμα περισσότερο τη σημασία της καθαυτό ευρωκάλπης και επιτρέπει τη μετάφρασή της σε ευκαιρία ή δυνατότητα αποδοκιμασίας των εθνικών κυβερνήσεων. Το εκκρεμές της τιμωρίας, είναι αποδεδειγμένο, κινείται πάντοτε ευκολότερα επί ευρωεκλογών.
Αυτές οι ούτως ή άλλως υβριδικές εκλογές, εθνικοευρωεκλογές κατά κάποιον τρόπο, στην Ελλάδα από μεν την αξιωματικώς αντιπολιτευόμενη Νέα Δημοκρατία προσέλαβαν εξαρχής δημοψηφισματικό χαρακτήρα, από δε τον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης στα έργα και στις ημέρες του, από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι σήμερα. Το αποτέλεσμα, η καθαρή νίκη της Ν.Δ., δικαιώνει την ηγεσία της για την επιλογή της, ενώ υποδηλώνει τη σοβαρή αδυναμία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να αναγνώσει και να ερμηνεύσει τα μηνύματα. Οχι τα μηνύματα των δημοσκοπήσεων, για την καταδίκη των οποίων ανάλωσε υπερβολικό πνευματικό και πολιτικό κεφάλαιο, αλλά της κοινωνίας. Και ιδίως όσα εξέπεμπαν, αφενός, τα στρώματα που είχαν πληγεί υπέρμετρα από τη βαριά φορολόγηση, αφετέρου, κατηγορίες πολιτών που είδαν τον ΣΥΡΙΖΑ να αθετεί αρχές του που προβάλλονταν ως θεμελιώδεις και απαραγνώριστες.
Επειτα από τα τέσσερα χρόνια μιας επιτηρούμενης εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε να χάσει προς πολλές κατευθύνσεις και για πολλούς λόγους. Την ίδια στιγμή, η δεξαμενή που επινοήθηκε από την ανάγκη (η «Προοδευτική Συμμαχία» και οι φθαρμένες «γέφυρες»), ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αναπληρώσει έστω και μικρό ποσοστό των (πολιτικά και όχι εσχατολογικά) μοιραίων απωλειών. Η πολύχρονη κυβερνητική συμπόρευσή του με τους εθνικιστές-θρησκειοκάπηλους-συνωμοσιολάγνους Ανεξάρτητους Ελληνες του κ. Π. Καμμένου, που δεν την «αφομοίωσαν» ποτέ όσοι ακολουθούν αυτόν τον χώρο από την εποχή των ισχνότατων αγελάδων, εξουδετέρωσε σχεδόν πλήρως την κριτική που –δικαίως, κατά τα λοιπά– άσκησε στη Ν.Δ. για τον ενστερνισμό από την πλευρά της μεγάλου τμήματος της ακροδεξιάς ατζέντας. Περίπου με τον ίδιο τρόπο, η νεοδημοκρατική κριτική κατά των «εθνολαϊκιστών» του ΣΥΡΙΖΑ ακυρώθηκε από την ταυτοχρόνως εξαπολυόμενη μομφή για «προδοσία» στις Πρέσπες ή για «εθνική ταπείνωση». Και «εθνολαϊκιστής» και υπαίτιος «εθνικής ταπείνωσης» μάλλον δεν μπορεί να είναι κανένας.
Με τη διαφορά στις δέκα μονάδες, οι πρόωρες εκλογές ήταν υποχρεωτικές. Θα μείνει άραγε στην τωρινή του θέση το εκκρεμές; Αγνωστες και του Κυρίου οι βουλές, και του λαού επίσης.