Πριν από λίγες ημέρες καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τον πρόεδρο που ματαίωσε την επίσκεψή του στη Δανία, επειδή δεν θέλουν να του πουλήσουν τη Γροιλανδία• και τον πρωθυπουργό που κλείνει τη Βουλή για να πάρει, αν χρειαστεί, τη χώρα του και να φύγει από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Πριν από λίγες μέρες, η Μέρκελ είχε δίπλα της τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Μπόρις Τζόνσον. Μάλλον θα βλέπει με ανακούφιση απέναντί της τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η καγκελάριος έχει πολύ σημαντικότερα προβλήματα από την Ελλάδα – που θεωρείται πια περίπτωση διευθετημένη.
Τι σημαίνει για την Αθήνα αυτή η μετάβαση από το επείγον στο δευτερεύον; Σημαίνει, προπαντός, ότι δεν θα είχε νόημα να παρουσιαστεί η ίδια ως πρόβλημα. Δεν θα είχε νόημα να επαναλάβει ο Μητσοτάκης μια επίσκεψη με λίστα αιτημάτων (μετα)μνημονιακής δυσφορίας.
Γι’ αυτό κρατάει τη συζήτηση για τα πλεονάσματα χαμηλά. Φαίνεται, αντιθέτως, να προκρίνεται μια άλλη προσέγγιση: Η Αθήνα μπορεί να προβάλλει πλέον ως εποικοδομητικός εταίρος για τα μεγάλα προβλήματα των άλλων. Στην περίπτωση της Γερμανίας, η ελληνική συνεργασία είναι απαραίτητη στο προσφυγικό – που ήταν και παραμένει ζήτημα ζωτικό για την εσωτερική πολιτική της Γερμανίας. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι στα δύο κρατίδια που ψηφίζουν αυτήν την Κυριακή για τοπικές κυβερνήσεις η ακροδεξιά AfD θα ξεπεράσει πιθανότατα το 20%.
Το Βερολίνο ζητάει διαχρονικά καλύτερη εφαρμογή όσων έχουν συμφωνηθεί – ζητάει καλύτερη οργάνωση και, ας πούμε, περισσότερο επαγγελματισμό στη διαχείριση του προβλήματος. Αν η Ελλάδα ανταποκριθεί, αποκτά αυτονοήτως μεγαλύτερο διαπραγματευτικό κεφάλαιο και για τα ζητήματα της οικονομικής ατζέντας. Γενικώς, η προσπάθεια της κυβέρνησης είναι να επανασυστήσει τη χώρα στην Ευρώπη ως παράγοντα λύσεων – και ευκαιρία επενδύσεων. Οχι πια ως κασέτα παραπόνων.