Συχνά τα μηνύματα που εκπέμπουν τα δύο κέντρα πολιτικής εξουσίας της Αμερικής, ο πρόεδρος και το Κογκρέσο, είναι αντικρουόμενα, δυσχεραίνοντας τη χάραξη αποτελεσματικής πολιτικής από την πλευρά της Αθήνας. Είναι μια πραγματικότητα που, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, θα συνεχιστεί καθ’ όλη τη διάρκεια της προεδρίας Τραμπ.
Η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση που αφορά την Ελλάδα είναι, φυσικά, η διαχείριση εκ μέρους της Ουάσιγκτον της σχέσης με την Τουρκία μετά τον εξελισσόμενο εξοπλισμό της τελευταίας με το ρωσικό αντιπυραυλικό σύστημα S-400, πιθανώς ακόμη και με ρωσικά μαχητικά Su-57. Το Κογκρέσο αντιδρά, υιοθετεί τροπολογίες, νομοθετεί, αναδεικνύει διαδικασίες που προβλέπουν την επιβολή κυρώσεων, αλλά ο πρόεδρος επιλέγει να επικρίνει όχι την Τουρκία, αλλά τον… Αμερικανό προκάτοχό του. Η διάσταση παρατηρείται και σε άλλα διεθνή ζητήματα, και έχει προφανώς να κάνει με την ιδιαίτερη προσωπικότητα του Ντόναλντ Τραμπ. Τα συγκεχυμένα μηνύματα δεν βοηθούν στο εύφλεκτο σκηνικό που υπάρχει αυτή την περίοδο στην Κύπρο, αλλά και στο Αιγαίο. Οι προθέσεις της Αθήνας για εμβάθυνση της συνεργασίας με την Ουάσιγκτον είναι πολύ θετικές, και τα τελευταία χρόνια έχουν αποκτήσει διακομματικά χαρακτηριστικά, εξέλιξη που διανοίγει εξαιρετικές προοπτικές. Ωστόσο, είναι γνωστοί οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, όπως και οι ευαισθησίες της για τον σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της ιδίας, αλλά και της Κύπρου. Προσβλέπει, λοιπόν, στον σταθεροποιητικό ρόλο και στην έμπρακτη στήριξη των συμμάχων της και ιδιαίτερα του ισχυροτέρου εξ αυτών.
Και είναι λογικό να προσεγγίζει υπό αυτό το πρίσμα συγκεκριμένες συμφωνίες, όπως είναι η επέκταση της αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας – ΗΠΑ ή η υπογραφή νέων συμφωνιών για την ανάπτυξη δράσεων σε άλλα σημεία της ελληνικής επικράτειας, και ποικίλες άλλες μορφές συνεργασίας. Παράλληλα, πέρα από ουσιαστικές διασφαλίσεις και μετρήσιμα οφέλη που ευλόγως προσδοκά η Ελλάδα, τίθεται το τελευταίο διάστημα και θέμα αξιοπιστίας της Αμερικής.
Για πολλές δεκαετίες, και ανεξάρτητα από την ιδεολογία του εκάστοτε ενοίκου του Λευκού Οίκου, η εξωτερική και αμυντική πολιτική της υπερδύναμης χαρακτηριζόταν από συνέχεια, συνέπεια και κατ’ επέκταση προβλεψιμότητα. Σύμμαχοι και αντίπαλοι γνώριζαν το πλαίσιο κανόνων που διείπε τη συνεργασία τους με την Ουάσιγκτον και κινούνταν ανάλογα. Τώρα, ο πρόεδρος μπορεί να περιορίσει ή και να ανατρέψει στην πράξη τον βαθμό προστασίας που μια χώρα νόμιζε ότι είχε εξασφαλίσει με δεσμεύσεις θεσμικών παραγόντων ή ακόμη και μέσα από συγκεκριμένες συμφωνίες.