Η ανία είναι προνόμιο. Δεν έχουν όλες οι κοινωνικές τάξεις την πολυτέλεια να βαριούνται. Ο Τζέικομπ Ρις-Μογκ –επικεφαλής της (πρώην) πλειοψηφίας στη Βουλή των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου– είχε γείρει στους πράσινους καναπέδες, όχι από κόπωση. Η μελετημένη του νωχέλεια στην ιστορική κοινοβουλευτική αναμέτρηση για το Brexit έμοιαζε να στέλνει αυτό το μήνυμα: «Πφφφ! Σας βαρέθηκα». Από κεκτημένη ταχύτητα ομαδοποιούμε όλες τις σύγχρονες προκλήσεις των δυτικών δημοκρατιών κάτω από την κεφαλίδα του εθνικολαϊκισμού. Οι διαφορές όμως στην τυπολογία των λαϊκιστών δεν είναι άμοιρες πολιτικής σημασίας. Τι σχέση έχει ο ημίγυμνος Σαλβίνι των ιταλικών μπιτς μπαρ με τους απόφοιτους του Ιτον, σαν τον Ρις-Μογκ; Τι σχέση η προγλωσσική δημαγωγία του Τραμπ με τη ρητορική εκζήτηση των υπερασπιστών του Brexit; Η κρίση της Βρετανίας εκτυλίσσεται σε άλλον κόσμο. Η δημοκρατική παράδοση είναι τόσο βαθιά, που ακόμη και οι δηλητηριώδεις προσβολές –ακόμη και οι ξάπλες– φαίνονται προϊόντα υψηλής κοινοβουλευτικής τέχνης.
Σε όποιον παρακολουθεί αυτές τις συνεδριάσεις το αδιέξοδο δεν μοιάζει με τέλμα. Εχει σφρίγος. Εχει πνεύμα. Είναι ένα ωραίο αδιέξοδο. Κι όμως. Παρά τη θεατρική εκλέπτυνση –ή και εξαιτίας της– η κρίση εκεί είναι πιο επικίνδυνη. Εκείνοι που γαλουχήθηκαν για να ενσαρκώνουν τους θεσμούς τούς έχουν βραχυκυκλώσει. Για να το πούμε με μια χοντρή, αλλά οικεία γλώσσα: το σύστημα απειλείται από τους συστημικούς. «Sit up, man!» φώναζαν οι αντίπαλοί του στον αραγμένο Ρις-Μογκ. Θα μπορούσε και να είναι μια κραυγή αφύπνισης προς την πολιτική τάξη της Βρετανίας – μια υπενθύμιση ότι το άθλημα ύφους, για το οποίο προαλείφονταν από παιδιά, δεν είναι παράσταση. Δεν είναι παιχνίδι. Sit up!