Σε κάθε Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είθισται να πραγματοποιείται συνάντηση των ηγετών Ελλάδας και Tουρκίας. Ακόμη και στις περιπτώσεις που η εκπροσώπηση των δύο χωρών γίνεται σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών, πραγματοποιούνται ανάλογες επαφές, εναλλάξ στις μόνιμες αντιπροσωπείες της κάθε χώρας στον ΟΗΕ.
Με τις συνεχιζόμενες ρητορικές «προειδοποιήσεις-απειλές» εκ μέρους του προέδρου Ερντογάν, οι οποίες ενίοτε συμπληρώνονται και από χάρτες μεγαλοϊδεατισμού, τις συνεχείς εκδόσεις ΝAVTEX από την Τουρκία οι οποίες στην ουσία αποσκοπούν στην κλιμάκωση της έντασης, τις προκλητικές ερευνητικές κινήσεις στην κυπριακή αποκλειστική οικονομική ζώνη, και όλα αυτά την ώρα που το θερμόμετρο στις σχέσεις της Τουρκίας με την Ε.Ε. και με τις ΗΠΑ βρίσκεται στο κόκκινο, η συνάντηση των δύο ηγετών είναι σίγουρα χρήσιμη και, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να συμβάλει σε εκτόνωση.
Αν το θέλει, φυσικά, ο Τούρκος πρόεδρος, ο οποίος επιμένει να αποτιμά μονοδιάστατα τους συσχετισμούς δυνάμεων και να αγνοεί τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τον ίδιο και τη χώρα του από την αλαζονική συμπεριφορά του –όχι μόνο έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου– η οποία πλήττει την οικονομία του και απομονώνει τον ίδιο.
Η επικείμενη συνάντηση που αναμένεται στο τέλος του μήνα έχει εκ των πραγμάτων μια ιδιαίτερη σημασία καθώς θα είναι η πρώτη μεταξύ του νέου Ελληνα πρωθυπουργού και του Τούρκου προέδρου. Υπό αυτή την έννοια θα έχει και χαρακτήρα γνωριμίας, αν και η οικογένεια Μητσοτάκη είναι γνωστή στην Αγκυρα, όπου στην πορεία αρκετών δεκαετιών έχει οικοδομηθεί μια αίσθηση αξιοπιστίας και αναγνώρισης θετικών προθέσεων, χωρίς ωστόσο να έχουν υπάρξει απτά αποτελέσματα. Αυτή, πάντως, εξηγεί τη διατήρηση διαύλων επικοινωνίας με διαφορετικούς ηγέτες της γειτονικής χώρας, τόσο με τους κοσμικούς του παρελθόντος όσο και με τον σημερινό.
Στη Νέα Υόρκη οι κ. Μητσοτάκης και Ερντογάν θα έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν με τις αντιπροσωπείες τους, αλλά και κατ’ ιδίαν. Να «ζυγίσουν», να εξηγήσουν, να πείσουν και ενδεχομένως να θέσουν τις βάσεις για ένα νέο modus vivendi.
Το βέβαιο είναι πως η επιλογή μιας αρμονικότερης συνύπαρξης προς όφελος και των δύο –την οποία έχουν έμπρακτα υποστηρίξει όλοι οι Ελληνες πρωθυπουργοί με τους οποίους συνεργάστηκε τα τελευταία δεκαέξι χρόνια ο Τούρκος ηγέτης– εναπόκειται στον ίδιο τον Ταγίπ Ερντογάν.